Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja, Sędzia NSA Witold Falczyński (sprawozdawca), Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi P. G.- redaktora naczelnego dziennika "Ł" na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w B. w przedmiocie udostępnienia informacji prasowej I. zobowiązuje Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w B. do załatwienia wniosku dziennika "Ł." z dnia 27 sierpnia 2013 r. o udzielenie informacji prasowej; II. stwierdza, że bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w B. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. wymierza Zarządowi Okręgowemu Polskiego Związku Łowieckiego w B. grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych; IV. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w B. na rzecz P. G.- redaktora naczelnego dziennika "Ł." kwotę 117 (sto siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

We wniosku z dnia 27 sierpnia 2013 r. S. P. - dziennikarz dziennika "Ł." z siedzibą w G., powołując się na przepis art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w B. (dalej jako "ZO PZŁ") o udzielenie informacji "poprzez wydanie kopii protokołów oraz podjętych uchwał Zarządu Okręgowego, odbytych w okresie obecnej kadencji, od 2010 r. do dnia dzisiejszego, które nie były jeszcze udostępnione redakcji". Wnioskodawca zaznaczył, że w przypadku odmowy udzielenia żądanych informacji, z upoważnienia redaktora naczelnego prosi o złożenie w ciągu 3 dni odmowy w trybie art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe.

W piśmie z dnia 15 września 2013 r. Przewodniczący ZO PZŁ poinformował wnioskodawcę, że Zarząd zapozna się z jego wnioskiem na najbliższym planowanym posiedzeniu.

W dniu 13 grudnia 2013 r. P. G. – redaktor naczelny dziennika "Ł." skierował do ZO PZŁ pismo, w którym stwierdził, że redakcja dotychczas nie otrzymała odpowiedzi na zapytanie prasowe S. P. z dnia 27 sierpnia 2013 r., co w świetle wyroku NSA z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt II SAB 254/01 oznacza odmowę udzielenia informacji. W związku z tym domagał się on od adresata wniosku sporządzenia odmowy przewidzianej w art. 4 ust. 3 Prawa prasowego lub udzielenia wnioskowanej informacji w ciągu 3 dni.

W odpowiedzi na powyższe pismo Przewodniczący ZO PZŁ w piśmie z dnia 3 stycznia 2014 r. poinformował dziennik "Ł.", że Zarząd Okręgowy zapozna się z wnioskiem z dnia 27 sierpnia 2013 r. na swym styczniowym posiedzeniu i udzieli odpowiedzi w tej sprawie. Jednocześnie Przewodniczący ZO PZŁ wyjaśnił, że dotychczasowa zwłoka w udzieleniu odpowiedzi spowodowana była koniecznością wnikliwej konsultacji prawnej w tym zakresie.

P. G., działając jako redaktor naczelny dziennika "Ł.", wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę z dnia 9 stycznia 2014 r., zatytułowaną jako "Skarga na odmowę lub bezczynność w udzieleniu informacji", w której jako przedmiot zaskarżenia oznaczył alternatywnie: odmowę ZO PZŁ w przedmiocie udzielenia informacji prasowej zgodnie z wnioskiem z dnia 27 sierpnia 2013 r. i bezczynność lub przewlekłość postępowania w sprawie tego wniosku. W sposób alternatywny skarżący sformułował również zarzuty wobec ZO PZŁ. W pierwszej kolejności wskazał na naruszenie przez ten organ art. 4 ust. 1 Prawa prasowego poprzez błędne przyjęcie, że w niniejszej sprawie zachodzą podstawy odmowy udzielenia informacji prasowej oraz naruszenie ust. 3 tego przepisu poprzez niezachowanie wymagań, jakie powinna spełniać odmowa udzielenia informacji prasowej (brak wskazania powodów odmowy) oraz zwłokę w jej udzieleniu. Alternatywnie zaś skarżący zarzucił ZO PZŁ naruszenie art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z bezczynnością lub przewlekłym prowadzeniem postępowania w udzieleniu wnioskowanej informacji.

W uzasadnieniu skargi skarżący przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie wniosku dziennikarza dziennika "Ł." z dnia 27 sierpnia 2013 r. oraz podkreślił, że do dnia sporządzenia skargi ZO PZŁ nie udzielił odpowiedzi na zawarte w tym wniosku pytania. Zdaniem skarżącego, brak żądanych odpowiedzi należy utożsamiać z odmową udzielenia informacji w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 Prawa prasowego. Przekonanie to skarżący oparł na treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2001 r., sygn. akt II SAB 254/01, w którym wyrażono pogląd, iż bezczynność, której istotą jest brak reakcji procesowej na żądanie strony postępowania, w sprawach prasowych nie istnieje, lecz oznacza odmowę udzielenia informacji.

Skarżący stwierdził, że zapadła w niniejszej sprawie odmowa jest niezgodna z art. 4 ust. 1 Prawa prasowego, w świetle którego Polski Związek Łowiecki jest obowiązany do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów informacja taka nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Informacje objęte wnioskiem z dnia 27 sierpnia 2013 r. spełniają bowiem te kryteria, a zatem prasa winna mieć do nich dostęp. Ponadto – jak podkreślił skarżący – nie udzielając odpowiedzi na zadane w tym wniosku pytania, Zarząd Okręgowy PZŁ nie wskazał ustawowych przyczyn odmowy, czym naruszył także ust. 3 powyższego unormowania.

Na wypadek uznania przez Sąd, że nieudzielenie przez ZO PZŁ informacji zgodnie z treścią wniosku z dnia 27 sierpnia 2013 r. nie stanowi odmowy udzielenia informacji prasowej, lecz jest to ewentualna bezczynność lub nadmierna przewlekłość prowadzonego postępowania, skarżący podniósł, iż na odpowiedź organu oczekuje już prawie 5 miesięcy, pomimo, że w piśmie z dnia 5 września 2013 r. został poinformowany, iż Zarząd zapozna się z przedmiotowym wnioskiem na swym najbliższym posiedzeniu, a zgodnie z § 134 ust. 2 Statutu PZŁ, ZO PZŁ zobowiązany jest do zbierania się na posiedzeniu co najmniej raz w miesiącu.

W oparciu o powyższe argumenty P. G. zwrócił się do Sądu alternatywnie:

- na podstawie art. 146 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi – o nakazanie ZO PZŁ udzielenia informacji poprzez odpowiedź na pytania zawarte we wniosku z dnia 27 sierpnia 2013 r., lub

- na podstawie art. 145 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi – o uchylenie zaskarżonej odmowy i zobowiązanie ZO PZŁ do ponownego rozpatrzenia wniosku z dnia 27 sierpnia 2013 r., lub

- na podstawie art. 149 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi – o zobowiązanie ZO PZŁ do udzielenia wnioskowanej informacji w określonym terminie z równoczesnym stwierdzeniem, że bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Jednocześnie skarżący wniósł o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik ZO PZŁ wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej. Wyjaśnił, że Zarząd Okręgowy w niniejszej sprawie nie odmówił udzielenia żądanych informacji, a jedynie poinformował wnioskodawcę, że sprawa zostanie rozpoznania na posiedzeniu tego organu. Autor odpowiedzi na skargę podkreślił, że Zarząd Okręgowy jest organem kolegialnym, w którym jedynie jego Przewodniczący jest pracownikiem etatowym, zaś pozostali członkowie wykonują swe zadania społecznie. Posiedzenia Zarządu, aczkolwiek dokonywane cyklicznie, poświęcane są zagadnieniom, które z mocy Statutu należą do kompetencji tego organu. Częstokroć zdarza się, że ilość spraw zaplanowanych na posiedzenie Zarządu Okręgowego jest na tyle znaczna, że nie sposób dokonać ich "rozpinania" na danym posiedzeniu, lecz są ona przesuwane na kolejne posiedzenia. Taka sytuacja – jak wyjaśnił pełnomocnik ZO PZŁ – miała miejsce w przedmiotowej sprawie.

Ponadto wskazał on, że treść wniosku dziennika "Ł." jest na tyle szeroka, iż koniecznym jest dokonanie analizy prawnej, w jakim ewentualnie zakresie wniosek ten może zostać wykonany. Protokoły oraz uchwały zarządów okręgowych PZŁ dotyczą bowiem nie tylko spraw ogólnoorganizacyjnych, ale także - a nawet nader często - spraw indywidualnych poszczególnych członków, gdzie omawiane są sprawy osobiste, których charakter powoduje, że podlegają one prawnej ochronie i nie mogą zostać udostępnione redakcji. Zdaniem pełnomocnika ZO PZŁ, trudno zatem w niniejszej sprawie mówić o odmowie, czy też bezczynności jego mocodawcy.

Na rozprawie przed Sądem w dniu 29 kwietnia 2014 r. S. P., występując w roli pełnomocnika strony skarżącej, podtrzymał skargę wyjaśniając, że dotychczas nie udzielono mu żądanych informacji. Dodatkowo wniósł on o wymierzenie ZO PZŁ grzywny oraz o sygnalizację Ministrowi Środowiska o niewłaściwym działaniu tego organu.

Pełnomocnik ZO PZŁ na rozprawie wniósł natomiast o oddalenie skargi i wyjaśnił, że w dniu 28 kwietnia 2014 r. stronie skarżącej została wysłana odpowiedź na wniosek z dnia 27 sierpnia 2013 r. Jednocześnie złożył on kserokopię i dowód nadania powołanego pisma.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej poprzez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do § 2 cytowanego przepisu sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6.

Na gruncie niniejszej sprawy wymaga również podkreślenia, że w myśl art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Na wstępie należy zwrócić uwagę, że skarżący w niniejszej sprawie jako przedmiot skargi oznaczył alternatywnie odmowę udzielenia informacji prasowej żądanej we wniosku z dnia 27 sierpnia 2013 r. oraz bezczynność w udzieleniu tej informacji. Wskazanie w pierwszej kolejności odmowy udzielenia informacji jako przedmiotu zaskarżenia skarżący uzasadnił powołując się na pogląd orzeczniczy zaprezentowany m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2001 r., sygn. akt II SAB 254/01 (LEX nr 684864), w którym przyjęto, że w sprawach prasowych nie istnieje bezczynność, lecz oznacza ona odmowę udzielenia informacji w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.), dalej jako "Pr. pras.". Zgodnie z tym przepisem przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów, informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności (ust. 1). W przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy (ust. 3). Odmowę, o której mowa w ust. 3, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych (ust. 4).

W ocenie Sądu przywołany wyżej pogląd nie ma jednak zastosowania w niniejszej sprawie, albowiem przedmiotowy wniosek strony skarżącej z dnia 27 sierpnia 2013 r. nie podlegał załatwieniu przez ZO PZŁ w trybie art. 4 Pr. pras. W konsekwencji nie można uznać, że nieudzielenie skarżącemu informacji zgodnie z treścią tego wniosku stanowi odmowę udzielenia informacji prasowej, o której mowa w ust. 3 powyższego przepisu, a która podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego w trybie jego ust. 4 w zw. z art. 3 § 3 p.p.s.a.

Rozwijając powyższe stanowisko w pierwszej kolejności wypada wyjaśnić, iż w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, istotnie za właściwy dla udzielenia prasie informacji przez Polski Związek Łowiecki każdorazowo, niezależnie od charakteru żądanej informacji, przyjmowano tryb uregulowany w art. 4 Pr. pras. W każdym razie w większości orzeczeń okoliczność ta nie była kwestionowana (por. m.in. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. akt I OSK 735/06; wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1767/07 oraz wyroki WSA w Lublinie: z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 529/12 i z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 372/12, a także powołany w skardze nieprawomocny wyrok tut. Sądu z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Lu 49/13 – Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Taka wykładania powołanego wyżej przepisu pomijała jednak treść poprzedzającego go art. 3a Pr. pras., na co zasadnie zwrócono uwagę w wydanych w ostatnim czasie orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego, tj. w wyroku z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13 oraz w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/13, a stanowisko to skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni aprobuje. Przepis ten, dodany do ustawy Pr. Pras. w wyniku jej nowelizacji dokonanej przez art. 24 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm)., dalej jako "u.d.i.p.:, stanowi, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy u.d.i.p.

Z powyższych regulacji wynika zatem, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Natomiast art. 4 ust. 1 Pr. pras. poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w u.d.i.p. tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. W konsekwencji dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji bowiem, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p.

Taka właśnie sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Polski Związek Łowiecki jest natomiast podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. Jak wskazano w powołanym wcześniej wyroku NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13, ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 372 ze zm.) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m. in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw środowiska. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny (por. R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne.", Lex 2012). Wymaga podkreślenia, iż powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Publicznoprawny charakter działalności Polskiego Związku Łowieckiego przesądza również o tym, że żądane w niniejszej sprawie informacje stanowią informację publiczną. Skarżący domagał się bowiem udostępnienia protokołów z posiedzeń ZO PZŁ oraz podjętych przez ten organ uchwał, a więc dokumentów stanowiących informację o działalności tego organu. Zgodnie zaś z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "c" u.d.i.p. informację publiczną stanowi w szczególności informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o ich przedmiocie działalności i kompetencjach.

Skoro w świetle powyższych ustaleń nie budzi wątpliwości, że będący przedmiotem niniejszej sprawy wniosek z dnia 27 sierpnia 2013 r. dotyczył informacji o charakterze publicznym i został skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, należy stwierdzić, że pomimo, iż żądanie to pochodziło od prasy w rozumieniu art. 7 ust 2 pkt 1 Pr. Pras., stosownie do art. 3a tej ustawy podlegało ono rozpatrzeniu przez ZO PZŁ w trybie przewidzianym w u.d.i.p., a nie w art. 4 Pr. pras. Oznacza to, że ewentualny brak odpowiedzi na przedmiotowe żądanie nie mógł zostać uznany za odmowę udzielenia informacji, lecz jedynie za bezczynność w tym przedmiocie, na którą redaktorowi dziennika "Ł." przysługuje skarga do sądu administracyjnego w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/13).

Mając zatem na uwadze, że skarżący jako przedmiot skargi oznaczył alternatywnie odmowę udzielenia informacji prasowej zgodnie z wnioskiem z dnia 27 sierpnia 2013 r. i bezczynność w tym zakresie, sąd za właściwy uznał drugi ze wskazanych przedmiotów zaskarżenia i w konsekwencji ocenił, czy ZO PZŁ pozostaje w bezczynności w sprawie przedmiotowego wniosku, który – stosownie do art. 3a Pr. Pras. – był zobowiązany rozpoznać w trybie przepisów u.d.i.p.

Bezczynność zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie właściwy organ (lub - jak na gruncie u.d.i.p. - inny podmiot wykonujący zadania publiczne) nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. (por. wyroki NSA: z dnia 20 lipca 1999 r., sygn. akt I SAB 60/99 oraz z dnia 22 września 2010 r., sygn. akt II OSK 1904/09, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Na gruncie spraw z zakresu informacji publicznej bezczynność zachodzi w szczególności wówczas, gdy podmiot zobowiązany do udostępniania informacji publicznych, pomimo dysponowania żądaną informacją publiczną, nie udostępnia jej zgodnie z art. 13 ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 1 u.d.i.p., tj. bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, bądź też w tym terminie nie wydaje na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (co jest uzasadnione np. wobec stwierdzenia, że żądana informacja objęta jest ograniczeniem opisanym w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.). Zaznaczyć w tym miejscu należy, że w razie odmowy udostępnienia informacji publicznej, do wydania rozstrzygnięcia w tym przedmiocie, w formie odpowiadającej decyzji administracyjnej, obowiązane są na mocy art. 17 ust. 1 u.d.i.p. poza organami administracji publicznej również inne podmioty wymienione w art. 4 u.d.i.p.

W ocenie Sądu ZO PZŁ pozostaje w bezczynności w sprawie wniosku strony skarżącej z dnia 27 sierpnia 2013 r., albowiem pomimo upływu przeszło pół roku od dnia otrzymania tego wniosku (tj. od dnia 30 sierpnia 2013 r.), dotychczas nie załatwił go w żaden z opisanych wyżej sposobów. Wprawdzie przed wniesieniem skargi ZO PZŁ dwukrotnie (w pismach z dnia 5 września 2013 r. i z dnia 3 stycznia 2014 r.) informował wnioskodawcę, że jego wniosek zostanie rozpatrzony na najbliższym posiedzeniu Zarządu, zaś art. 13 ust. 2 u.d.i.p. przewiduje sytuację, w której nie jest możliwe udostępnienie żądanej informacji publicznej w terminie określonym w ust. 1, jednak jednocześnie nakłada on na podmiot obowiązany do jej udostępnienia obowiązek powiadomienia w takiej sytuacji wnioskodawcy, w tym terminie, o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. W powołanych pismach zabrakło natomiast tych elementów, bowiem PZŁ nie podał w nich powodów opóźnienia (jedynie w późniejszym piśmie z dnia 3 stycznia 2014 r., wystosowanym i tak z uchybieniem terminu, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., lakonicznie wskazano, iż powodem opóźnienia jest "konieczność wnikliwej konsultacji prawnej"), a przede wszystkim nie wyznaczył możliwego terminu udzielenia żądanych informacji, który nie przekraczałby 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Ponadto, niezależnie od powyższego, bezspornym jest, że ZO PZŁ nie udzielił wnioskodawcy żądanych informacji w tym warunkowo dopuszczalnym, 2-miesięcznym terminie. Nie może zatem budzić wątpliwości, że czynności, jakie ZO PZŁ podjął przed wniesieniem skargi, nie uchyliły stanu jego bezczynności w sprawie wniosku strony skarżącej z dnia 27 sierpnia 2013 r., który to stan powstał wraz z upływem 14-dniowego terminu od dnia otrzymania tego żądania.

Nie sposób również przyjąć, że bezczynność ZO PZŁ w niniejszej sprawie ustała po wniesieniu skargi, tj. w chwili przesłania redakcji dziennika "Ł." pisma z dnia 28 kwietnia 2014 r., którego odpis pełnomocnik ZO PZŁ złożył na rozprawie. Należy wyjaśnić, że w piśmie tym Przewodniczący ZO PZŁ poinformował wnioskodawcę, że udostępnienie mu protokołów z posiedzeń i uchwał tego organu nie jest możliwe na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż nie są to dokumenty urzędowe w rozumieniu tej ustawy (dodatkowo wskazał, że jest możliwy do nich wgląd). Stanowisko to jest jednak błędne, albowiem na podstawie przepisów u.d.i.p. można żądać udostępnienia nie tylko dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p., lecz również wszystkich innych dokumentów których treść stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 tej ustawy. Udostępnienie żądanych informacji publicznych – zgodnie z art. 14 ust. 1 u.d.i.p. – następuje zaś w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem. Zatem skoro protokoły z posiedzeń ZO PZŁ oraz uchwały tego organu – jak już wyżej wykazano – stanowią informację publiczną, winny one zostać udostępnione wnioskodawcy w 14 dniowym terminie określonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. (względnie, w wyjątkowych okolicznościach, w innym terminie nieprzekraczającym 2 miesięcy – art. 13 ust. 2), ewentualnie w tym terminie ZO PZŁ winien wydać na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie ich udostępnienia (w całości bądź w części).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał skargę P. G. za zasadną i na podstawie art. 149 § 1 zdanie 1 p.p.s.a. zobowiązał ZO PZŁ do załatwienia wniosku dziennika "Ł." z dnia 27 sierpnia 2013 r. o udzielenie informacji prasowej.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 2 p.p.s.a., stwierdził, że bezczynność ZO PZŁ w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Oceniając tę kwestię Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim fakt, iż bezczynność ZO PZŁ w niniejszej sprawie trwa już przeszło pół roku i nie znajduje żadnego wyjaśnienia w okolicznościach sprawy. Ponadto wyjaśnienia kierowane do wnioskodawcy przed wszczęciem postępowania sądowego mają – zdaniem Sądu – charakter lekceważącego stosunku do obowiązku udzielenia informacji. W ten właśnie sposób - mając na uwadze niebudzący wątpliwości charakter żądanych informacji oraz stosunkowo długi okres czasu od złożenia wniosku o ich udostępnienie – należy bowiem traktować zawarte w piśmie z dnia 3 stycznia 2014 r. twierdzenie, jakoby załatwienie przedmiotowego wniosku wymagało "wnikliwej konsultacji prawnej".

Uwzględniając rażący charakter naruszenia prawa w niniejszej sprawie Sąd ponadto, na zasadzie art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a., wymierzył ZO PZŁ grzywnę w wysokości 500 złotych. Wysokość wymierzonej grzywny odpowiada kryteriom wskazanym w art. 154 § 6 p.p.s.a., a nadto jest adekwatna do długiego i nieuzasadnionego okresu bezczynności tego podmiotu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a.

Sąd nie uwzględnił natomiast złożonego na rozprawie przez pełnomocnika strony skarżącej wniosku o "sygnalizację o niewłaściwym działaniu ZO PZŁ w B. Ministrowi Środowiska". W tym miejscu należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 155 § 1 p.p.s.a., w razie stwierdzenia w toku rozpoznawania sprawy istotnych naruszeń prawa lub okoliczności mających wpływ na ich powstanie, skład orzekający sądu może, w formie postanowienia, poinformować właściwe organy lub ich organy zwierzchnie o tych uchybieniach.

Orzeczenie sygnalizacyjne, o którym mowa w powyższym przepisie, ma charakter fakultatywny i nie służy na nie żaden środek zaskarżenia. Jest to środek dyscyplinujący i służy celom informacyjnym (por. B. Dauter: Zarys metodyki pracy sędziego sądu administracyjnego, Warszawa 2008, s. 258). Oznacza to, że sąd może skorzystać z tego środka, jeżeli na podstawie okoliczności sprawy uzna to za uzasadnione.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak jest dostatecznych podstaw do zastosowania wobec ZO PZŁ wystąpienia sygnalizacyjnego, albowiem niniejsze orzeczenie jest wystarczające dla przywrócenia stanu zgodnego z prawem.

Końcowo wymaga wyjaśnienia, że w wyroku Sąd nie określił przez przeoczenie terminu jego wykonania przez ZO PZŁ, do czego był zobligowany na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. W myśl art. 157 § 1 p.p.s.a. sąd może jednak uzupełnić wyrok w tym zakresie, o ile zostanie złożony stosowny wniosek. W przypadku, gdy wniosek w tym przedmiocie nie zostanie złożony, ZO PZŁ będzie obowiązany załatwić wniosek dziennika "Ł." z dnia 27 sierpnia 2013 r. niezwłocznie po doręczeniu odpisu prawomocnego wyroku wraz z uzasadnieniem, nie później jednak niż w terminie 14 dni od daty tego doręczenia, stosując zasadę wyrażoną w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.