Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 maja 2014 r. sprawy ze skargi P. G. na odmowę udzielenia informacji prasowej z dnia "[...]" nr "[...]" przez Zarząd Polskiego Związku I. uchyla zaskarżoną odmowę zawartą w punkcie 2. pisma z "[...]" Zarządu Polskiego Związku; II. zasądza od Zarządu Polskiego Związku na rzecz skarżącego P.G. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 18 stycznia 2014r. S. P., powołując się na art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.), zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego

(dalej też w skrócie jako: "ZO PZŁ") o udzielenie informacji w zakresie:

1. Jakie stanowisko zajął Zarząd Okręgowy w sprawie odwołania zainteresowanego od uchwały Walnego Zgromadzenia Członków Koła "[...]" wykluczającego M. T.?

2. Udostępnienia do wglądu z możliwością samodzielnego wykonania kopii protokołów oceny i wyceny medalowej poroży zwierzyny płowej wykonanych przez komisje ocen od roku 2010 do dnia udzielenia odpowiedzi

Pismem z dnia 17 lutego 2014r. redaktor naczelny dziennika "[...]" P. G., powołując się na brak odpowiedzi na wniosek z dnia 18 stycznia 2014r., wystąpił do ZO PZŁ o sporządzenie odmowy udzielenia informacji stosownie do art. 4 ust. 3 Prawa prasowego lub o udzielenie wnioskowanej informacji w ciągu 3 dni.

Pismem z dnia 20 lutego 2014r. Łowczy Okręgowy (Przewodniczący ZO PZŁ) poinformował P. G., że pismem z dnia 30 stycznia 2014r. ZO PZŁ udzielił odpowiedzi, jednakże jak wynika z treści ponownego wniosku, pismo to nie dotarło albo pan P. nie zrozumiał odpowiedzi. Wskazał, że:

1. ZO PZŁ nie rozpatrzył odwołania M. T. od uchwały Walnego .Zgromadzenia Członków Koła Łowieckiego "[...]".

2. ZO PZŁ odmawia udostępnienia do wglądu z możliwością samodzielnego wykonania kopii protokołów wymienionych w pkt 2 wniosku, gdyż zawierają dane osobowe myśliwych, których ujawnienie narusza prawo do prywatności.

Wyjaśnił, że ZO PZŁ zwrócił się do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o wydanie opinii w sprawie możliwości udostępnienia dziennikarzowi dokumentów zawierających dane osobowe myśliwych. Jeżeli GIODO wyrazi stanowisko, iż można udostępniać wnioskowane dokumenty, poinformuje redaktora o terminie ich udostępnienia.

W ustawowym terminie P.G. zaskarżył powyższą odmowę udzielenia informacji prasowej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, zarzucając organowi naruszenie:

- art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe, poprzez błędne przyjęcie, że zachodzą okoliczności odmowy udzielenia informacji prasowej przez ZO PZŁ;

- naruszenie art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe, poprzez niezachowanie wymagań jakie powinna spełniać odmowa udzielenia informacji prasowej w postaci wskazania powodów odmowy.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o nakazanie ZO PZŁ udzielenia informacji poprzez udostępnienie kopii wnioskowanych protokołów lub

o uchylenie odmowy i nakazanie powtórnego rozpatrzenia wniosku o informację prasową oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi redaktor naczelny dziennika "[...]" przytoczył treść art. 42d ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (t.j. Dz. U. z 2005 Nr 127 poz. 1066 ze zm.), wskazując, że odstrzał samców łosi, jeleni, danieli, saren

i muflonów podlega ocenie co do jego zgodności z zasadami selekcji osobniczej,

a oceny w obwodach podlegających wydzierżawieniu dokonują komisje powołane przez Polski Związek Łowiecki. Stwierdził, że informacja o tym, jak komisja powołana przez PZŁ oceniła odstrzał danej sztuki zwierzyny przez członka Związku nie jest objęta żadną tajemnicą ustawową i nie zawiera żadnych danych naruszających prywatność kogokolwiek, w tym osób fizycznych, będących wspólnie członkami PZŁ. Podniósł, że prawo do prywatności to prawo do utrzymania w tajemnicy swych danych oraz osobistych zwyczajów i zachowań. Obejmuje życie rodzinne i sąsiedzkie, życie

w gronie przyjaciół, a także przekonania rodzinne oraz światopogląd. Natomiast, jak podkreślił, wniosek dotyczy działalności PZŁ, w rozumieniu art. 4 ust. 1 Prawa prasowego, w tym wypadku oceny przez ZO PZŁ dokonanego odstrzału przez myśliwych.

W odpowiedzi na skargę Łowczy Okręgowy wniósł o jej oddalenie. Przytoczył stan faktyczny sprawy i wskazał, że protokoły oceny i wyceny medalowej poroży (druk arkusza ewidencji prawidłowości odstrzału i druk wyceny medalowej) zawierają dane osobowe myśliwego: - druk arkusza ewidencji prawidłowości odstrzału - imię i nazwisko oraz przynależność do okręgu Polskiego Związku Łowieckiego; - druk wyceny - imię i nazwisko, adres, telefon myśliwego. Tym samym, zdaniem organu, skarżący żądał podania danych osobowych w rozumieniu art. 6 ustawy o ochronie danych osobowych, bo nazwiska osób fizycznych pozwalają na określenie ich tożsamości, a w wyniku udzielenia informacji dojść mogło do przetwarzania danych w rozumieniu art. 7 pkt 2 tej ustawy, bo ich publikacja nie jest niczym innym, jak operacją wykonywaną na danych osobowych, polegającą na ich zbieraniu, utrwalaniu, przechowywaniu, a przede wszystkim udostępnianiu. W związku z tym organ nie mógł zadośćuczynić żądaniu wyrażonemu w piśmie z dnia 18.01.2014 r., gdyż naruszałoby to prawo do ochrony danych osobowych wynikające .przepisów ustawy o ochronie danych osobowych. Tym samym za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 4 ust. 3 Prawa prasowego, bowiem w zaskarżonej odmowie podano powód odmowy. Podkreślono, że obowiązek udzielenia informacji o działalności ZO PZŁ nie obejmuje ujawniania danych osobowych myśliwych. Tak dalece nie sięgają też, zagwarantowane przepisem art. 1 Prawa prasowego, wolność wypowiedzi i urzeczywistnianie prawa obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli

i krytyki społecznej. Tym bardziej, że skarżący nie podał, w jakim celu prosi o sporne dane ani też jak zamierza je wykorzystać. Organ podniósł, że prawo do informacji sięga jedynie do granic kolizji z prawem, w szczególności z przepisami innych ustaw, zaś wykorzystanie danych osobowych jest poddane szczególnej reglamentacji. Musi być bowiem nie tylko zgodne z ogólnymi przepisami, lecz przede wszystkim z przepisami ustawy o ochronie danych osobowych. Ocena legalności tego wykorzystania obejmuje nie tylko zakres danych, ale też cel ich uzyskania, o czym stanowi przepis art. 29 ust. 1 tej ustawy. Tymczasem skarżący nie wypełnił tego obowiązku, gdyż nie podał żadnego uzasadnienia dla żądanej informacji. Pismo z dnia 18 stycznia jest w swej treści niezwykle lakoniczne, zawiera żądanie ogólne i szerokie dostępu do dokumentów zawierających dane osobowe, sporządzonych w okresie ostatnich 4 lat, z prawem ich kopiowania. Natomiast ustawa o ochronie danych osobowych w art. 1 ust. 1 statuuje zasadę prawa do ochrony danych osobowych dotyczących danej osoby, zaś - w ust. 2 tegoż przepisu - zasadę, wedle której przetwarzanie danych osobowych może mieć miejsce ze względu na dobro publiczne, dobro osoby, której dotyczą lub dobro osób trzecich w zakresie i trybie określonym ustawą. Nie powinna więc budzić wątpliwości potrzeba oceny, czy żądana przez skarżącą informacja nie narusza owych zasad. Brak sprecyzowania celu i sposobu wykorzystania żądanych informacji uniemożliwia dokonanie oceny legalności żądania. Wobec powyższego można podnieść, że S. P. częściowo przyczynił się do odmowy udzielenia informacji. Zdaniem organu istotna w niniejszej sprawie będzie ocena możliwości udostępnienia informacji zawartych w protokołach przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, o co wystąpiono pismem z dnia 30 stycznia 2014r. Dlatego redaktor naczelny dziennika "[...]" powinien wstrzymać się z inicjowaniem postępowania skargowego do czasu tej oceny.

Dodatkowo organ wskazał, że zbadał, czy w niniejszej sprawie nie zachodzi sytuacja przewidziana w art. 3a Prawa prasowego, to znaczy czy żądana informacja ma cechy informacji publicznej określonej w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112. poz. 1198 ze zm., dalej jako: "u.d.i.p."), czy też stanowi tzw. informację prasową podlegającą reżimowi art. 4 Prawa prasowego. Podniesiono w tym względzie, że zadane w piśmie z dnia 18 stycznia 2014r. pytanie nr 1 dotyczy sposobu rozpoznania przez ZO PZL odwołania konkretnego myśliwego (wymienionego z nazwiska), wpisanego na listę myśliwych w okręgu warmińsko-mazurskim. Wobec tego uzasadnione było przyjęcie, iż jest to indywidualna sprawa, tym samym pytanie nie dotyczy zagadnień publicznych w rozumieniu art. 6 u.d.i.p.. Podobnie zostało ocenione pytanie nr 2, które dotyczy protokołów oceny i wyceny medalowej dokonywanej przez komisje w okręgu warmińsko-mazurskim. Zauważono, że przedmiot pytania dotyczy działalności ZO PZL w zakresie dokonywania oceny czy konkretny myśliwy na terenie działania okręgu warmińsko-mazurskiego zgodnie z prawem dokonał odstrzału zwierzyny. Tym samym pytanie nie dotyczy zagadnień publicznych w rozumieniu art. 6 tej ustawy. Zatem sprawa ma charakter ściśle wewnątrzzwiązkowy i przedstawione pytanie podlega reżimowi przepisów art. 4 Prawa prasowego.

Na rozprawie w dniu 20 maja 2014r. Przewodniczący ZO PZŁ podtrzymał stanowisko wyrażone w odpowiedzi na skargę. Podał, że wnioskowana informacja zawierałaby 12 tysięcy nazwisk myśliwych, ponieważ tyle sztuk zwierzyny zostało odstrzelone. Wskazał, że zbiorcza informacja zawierająca nazwiska, numery telefonów i adresy myśliwych mogłaby stanowić informację publiczną, a tworzona byłaby na podstawie tych dokumentów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności zaskarżonego aktu, czyli ocenia jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, według stanu prawnego i faktycznego sprawy z daty jego podjęcia, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że zadaniem sądu administracyjnego jest sprawdzenie, czy zaskarżony akt prawny został wydany zgodnie z przepisami prawa materialnego, tzn. czy organy administracji publicznej prawidłowo zastosowały przepisy prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego i dokonały prawidłowej wykładni tych przepisów oraz czy przy podejmowaniu zaskarżonego aktu nie zostały naruszone przepisy prawa procesowego.

Ustawa Prawo prasowe wyróżnia dwa tryby udzielania prasie wnioskowanych informacji. Pierwszy wskazany został w art. 3a tej ustawy, w którym przyjęto, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Unormowanie to dodane zostało do ustawy Prawo prasowe w wyniku jej nowelizacji dokonanej przez u.d.i.p. Od momentu wejścia w życie u.d.i.p. - z dniem 1 stycznia 2002r. obowiązuje zatem zasada, że jeżeli wnioskowana przez prasę informacja, ma charakter informacji publicznej, to jej udostępnienie lub odmowa jej udostępnienia powinna nastąpić w trybie u.d.i.p. Odrębny tryb udzielania prasie informacji uregulowany został w art. 4 ustawy Prawo prasowe i dotyczy działalności przedsiębiorców i podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych oraz niedziałających w celu osiągnięcia zysku. Z porównania tych dwóch przepisów wynika, że art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do ust. 3 art. 4 ustawy Prawo prasowe w przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy. Odmowę, o której mowa w ust. 3, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych (ust. 4).

W kontekście powyższego zasadnym jest wyjaśnić, iż we wcześniejszym orzecznictwie sądów administracyjnych za właściwy dla udzielenia prasie informacji przez organy Polskiego Związku Łowieckiego przyjmowano tryb uregulowany w art. 4 Prawa prasowego. W każdym razie w większości orzeczeń okoliczność ta nie była kwestionowana (por. m.in. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. akt I OSK 735/06; wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1767/07, wyroki WSA w Lublinie: z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 529/12 i z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 372/12 oraz wyroki WSA w Olsztynie z dnia 6 listopada 2012r., sygn. akt II SA/Ol 1067/12, czy z dnia 19 grudnia 2013r., sygn. akt II SA/Ol 1014/13, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Taka wykładania pomijała jednak treść art. 3a Prawa prasowego, na co zasadnie zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 kwietnia 2013r., sygn. akt I OSK 89/13 oraz w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/13. Z orzeczeń tych wynika, że dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena czy adresata wniosku można uznać za podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. W takim bowiem przypadku, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p.

Polski Związek Łowiecki, w tym jego organy, jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne,

w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wcześniej wyroku z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13 wyjaśnił też, że ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995r. Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1226) przekazał Polskiemu Związkowi Łowieckiemu szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m. in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny (por. R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne.", Lex 2012). Wymaga podkreślenia ponadto, iż powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku. W orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości, że obowiązek udzielenia informacji prasie nie ogranicza się tylko do organów naczelnych Polskiego Związku Łowieckiego. Skoro bowiem Związek ten jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych z całego kraju i realizuje zadania publiczne określone w art. 34 ustawy Prawo łowieckie na terenie całego kraju przez m.in. swoje organy okręgowe, to wniosek o udzielenie informacji z zakresu działalności tych organów okręgowych może być kierowany do nich bezpośrednio. Szczególnie, gdy wniosek dotyczy udostępnienia informacji będących w jego posiadaniu. Reasumując, Zarząd Okręgowy PZŁ realizując na terenie swojej właściwości zadania publiczne powierzone Polskiemu Związkowi Łowieckiemu, jest zobowiązany do udzielania prasie informacji z zakresu działalności Związku na tym terytorium w trybie u.d.i.p albo art. 4 ustawy Prawo prasowe, jeżeli żądane dane nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p., a nadto nie są objęte tajemnicą ustawową lub nie naruszają prawa do prywatności.

W konsekwencji w rozpoznawanej sprawie rozstrzygające znaczenie ma ocena, czy żądane protokoły oceny i wyceny medalowej poroży zwierzyny płowej, sporządzone przez komisję ocen, zawierają informacje mieszczące się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej. Zaznaczyć należy tutaj, że przedmiotowa skarga dotyczy tylko pkt 2 wniosku, gdyż skarżący kwestionuje konkretnie odmowę udzielenia informacji. W skardze nie ma w ogóle mowy o pkt 1 wniosku, zawierającym żądanie wskazania sposobu rozpatrzenia odwołania od uchwały wykluczającej wymienionego myśliwego. W tym zakresie organ wyjaśnił, że odwołanie nie zostało rozpatrzone. Więc analizy wymaga jedynie treść pkt 2 wniosku.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2008r., I OSK 315/08, NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 181/02; wyrok NSA z dnia 20 października 2002 r., II SA 1956/02 oraz wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 2036-2037/02 za: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). W szczególności, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "c" u.d.i.p. informację publiczną stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o przedmiocie ich działalności i kompetencjach. Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. "b" stanowią informacje o zasadach funkcjonowania tych podmiotów, w tym o trybie działania w zakresie wykonywania zadań publicznych. . Wobec takiego rozumienia informacji publicznej nie można mieć wątpliwości, że protokoły sporządzone przez komisje powołane przez PZŁ do oceny zgodności dokonanego odstrzału zwierzyny płowej z zasadami selekcji osobniczej (art. 42d ustawy Prawo łowieckie), z której to oceny komisja sporządza sprawozdanie i przekazuje je do wskazanych statutem PZŁ organów okręgowych, które następnie na ich podstawie nakładają kary porządkowe wobec osób dokonujących odstrzału (art. 42da ust. 1 powołanej ustawy, obowiązujący od dnia 21 kwietnia 2014) stanowią informację publiczną. Dlatego wniosek dziennika "[...]" powinien podlegać rygorom u.d.i.p.

Art. 2 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (art. 5 ust. 1 u.d.i.p).

Art. 5 w ust. 2 stanowi ponadto, iż prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Z powyższych unormowań wynika, że dostęp do informacji publicznej jest regułą, od której wyjątki nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Na zasadzie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ustawa o ochronie danych osobowych stanowi lex specialis w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ten akt normatywny uznając, tzw. autonomię informacyjną jednostki (gwarantowaną w art. 51 Konstytucji RP), składającą się na prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, gwarantowanego w art. 47 Konstytucji RP, uregulował prawo jednostki do samodzielnego decydowania o ujawnianiu innym informacji dotyczących swojej osoby, a także prawo do sprawowania kontroli nad takimi informacjami znajdującymi się w posiadaniu innych podmiotów.

W art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych ustawodawca wskazał, że każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych. Przy czym stosownie do ust. 2 tego artykułu przetwarzanie danych osobowych może mieć miejsce ze względu na dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą, lub dobro osób trzecich

w zakresie i trybie określonym ustawą. A więc co do zasady imię i nazwisko osoby fizycznej (jako sfera prywatności człowieka) podlega ochronie danych osobowych. Dlatego informacje zawierające dane chronione, umożliwiające identyfikację osoby fizycznej powinny zostać zatajone przez organ zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej. Sprowadza się to co do zasady do udostępnienia dokumentu zanonimizowanego, w którym należy zatuszować dane wrażliwe. Ochrona gwarantowana ustawą o ochronie danych osobowych może jednak zostać wyłączona ze względu na dobro publiczne. Przepis art. 1 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych koresponduje z rozwiązaniem przyjętym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej. W art. 5 ust. 2 w zdaniu drugim ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że ograniczenie ze względu na prywatność osoby fizycznej nie dotyczy informacji

o osobach pełniących funkcje publiczne lub mających związek z pełnieniem tych funkcji. Tym samym decydujące w sprawie jest rozstrzygnięcie, czy myśliwym dokonującym odstrzału, będącym członkami PZŁ, przysługuje przymiot "osób pełniących funkcje publiczne lub osób mających związek z pełnieniem tych funkcji". Kwestię tę musi rozstrzygnąć przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ, na którym spoczywa obowiązek merytorycznego rozpatrzenia sprawy, gdyż sąd administracyjny kontroluje rozstrzygnięcie pod względem zgodności z przepisami prawa.

Ponadto, w związku z podnoszonymi przez organ, szczególnie na rozprawie argumentami, organ zobowiązany będzie przy ponownym rozpoznaniu sprawy ocenić, czy wniosek skarżącego wymaga udostępnienia informacji przetworzonej. Zgodnie

z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Z unormowania tego wynika, że każdemu może zostać udostępniona informacja publiczna o charakterze prostym, nie wymagająca dokonywania analiz wielu dokumentów, jakimi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia informacji i wyciągania z nich wniosków, skutkujących koniecznością wytworzenia nowego dokumentu zawierającego informacje zebrane. Inaczej jest w przypadku informacji przetworzonej, gdy realizacja żądania wnioskodawcy wiąże się z koniecznością tworzenia nowej informacji z danych jakimi dysponuje ten podmiot. Wówczas wnioskodawca musi wykazać, że zakres żądanej informacji jest istotny dla interesu publicznego. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że przetworzenie informacji, w rozumieniu jej art. 3 ust. 1 pkt 1 to zebranie lub zsumowanie pojedynczych informacji powstałych na podstawie różnych kryteriów, które wymagają odpowiedniego zestawienia, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia stosownych czynności analitycznych (wyrok NSA z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. akt I OSK 426/11 – Lex nr 1135982). Informacja przetworzona nie istnieje zatem w chwili składania wniosku. Jej wytworzenie wymaga zaś przeprowadzenia przez podmiot zobowiązany czynności analitycznych, organizacyjnych i intelektualnych w oparciu o posiadane informacje proste (por. wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 792/11 – Lex nr 1094536). O informacji publicznej przetworzonej można zatem mówić, gdy informacja publiczna została opracowana przez podmiot zobowiązany przy użyciu dodatkowych sił i środków oraz na podstawie kryteriów wskazanych przez wnioskodawcę. Informacją przetworzoną będzie więc informacja, która została przygotowana (opracowana) specjalnie dla wnioskodawcy, według podanych przez niego kryteriów (np. w formie tabelki, zestawienia, wykazu – zawierających wnioskowane dane (por. wyrok NSA z dnia 17 października 2006 r., sygn. akt I OSK 1347/05 – Lex nr 281369). Podejmowanie dla pozyskania informacji publicznej takich czynności, jak selekcja dokumentów i protokołów, ich analiza pod względem treści, nie decyduje o zakwalifikowaniu żądanej informacji publicznej jako informacji publicznej przetworzonej. Są to zwykłe czynności, bowiem w ich wyniku nie powstaje żadna nowa informacja. O przetworzeniu informacji nie stanowi też sięganie do materiałów archiwalnych (por. wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 792/11 – Lex nr 1094536). Także czasochłonność oraz trudności organizacyjno-techniczne, jakie wiążą się z przygotowaniem informacji publicznej, nie mogą zwalniać zobowiązanego podmiotu z obowiązku udostępnienia informacji publicznej, a tym samym kwestie te nie mogą ograniczać prawa do uzyskania informacji publicznej przewidzianego w art. 3 ustawy.

W rozpoznawanej sprawie organ powinien rozważyć czy żądanie skarżącego dotyczy informacji przetworzonej istotnej dla interesu publicznego.

Reasumując, przy ponownym rozpatrzeniu wniosku o udostępnienie protokołów oceny i wyceny medalowej poroży zwierzyny płowej wykonanych przez komisję ocen, organ rozstrzygnie, mając na uwadze art. 153 p.p.s.a, jak również wskazaną wykładnię prawa materialnego oraz wskazane wytyczne.

.Z powyższych względów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a, Sąd orzekł w pkt. I wyroku o uchyleniu zaskarżonej odmowy udzielenia informacji prasowej.

W punkcie II wyroku orzeczono o kosztach postępowania sądowego, zgodnie

z art. 200 p.p.s.a.