Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska (spr.), Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk, Ewa Pisula-Dąbrowska, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi P. G. – redaktora naczelnego dziennika "[...]" na bezczynność Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] grudnia 2012 r. o udostępnienie informacji prasowej 1. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 2. umarza postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w pozostałym zakresie, 3. zasądza od Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego na rzecz skarżącego P. G. – redaktora naczelnego dziennika "[...]" kwotę 100 (słownie: sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia [...] grudnia 2012 r. S. P., w imieniu redakcji dziennika "[...]", zwrócił się do Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego o udostępnienie, w trybie ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.) następujących informacji:

1. Ile porad prawnych, opinii i innego rodzaju instrukcji i zaleceń wydała Komisja Prawna Naczelnej Rady Łowieckiej bieżącej kadencji?

2. Ile razy zbierała się Komisja Prawna NRŁ w bieżącej kadencji i w jakich dniach?

3. Udostępnienie kopii porad prawnych, opinii i innego rodzaju instrukcji i zaleceń wydanych przez Komisję Prawną NRŁ bieżącej kadencji.

Jednocześnie zwrócono się o złożenie odmowy w ciągu 3 dni w trybie art. 4 ust. 3 Prawo prasowe w przypadku odmowy udzielenia powyższych informacji.

Wobec braku reakcji na powyższy wniosek redaktor naczelny dziennika "[...]" P. G. zwrócił się pismem z dnia [...] marca 2013 r. do Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego o sporządzenie odmowy zgodnie z wymogami art. 4 ust. 3 ustawy z Prawo prasowe. Równocześnie, wezwał do usunięcia naruszenia prawa poprzez udzielenie odpowiedzi na wniosek lub złożenie odmowy.

Następnie P. G. złożył, datowaną na dzień 5 kwietnia 2013 r., skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, uzupełnioną pismem z dnia 14 listopada 2013 r., w której zarzucił Zarządowi Głównemu PZŁ:

1. naruszenie art. 4 ust. 1 Prawa prasowego, poprzez błędne przyjęcie, że zachodzą okoliczności odmowy udzielenia informacji prasowej przez Zarząd Główny PZŁ.

2. naruszenie art. 4 ust. 3 Prawa prasowego, poprzez niezachowanie wymagań jakie powinna spełniać odmowa udzielenia informacji prasowej w postaci wskazania powodów odmowy i zwłokę w jej udzieleniu.

W związku z powyższymi naruszeniami wniósł o uchylenie odmowy i zasądzenie kosztów postępowania.

Uzasadniając swoją skargę, P. G. przedstawił stan faktyczny sprawy i wskazał, że organ nie udzielił odpowiedzi w przewidzianym ustawą terminie, co powoduje naruszenie wskazanego art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe, albowiem odmowa nie zachowała określonej w tym przepisie formy. Skarżący powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2001 r. sygn. akt II SAB/Wa 254/01, w którym postawiono tezę, iż w sprawach z zakresu prawa prasowego nie prowadzi się postępowań o stwierdzenie bezczynności, a brak udostępnienia informacji na wniosek redakcji traktowany jest właśnie jako odmowa jej udzielenia.

Jednocześnie skarżący wskazał, że Zarząd Główny PZŁ uchylił się od odpowiedzi na zadane pytania w sytuacji, gdy nie występują żadne przesłanki w postaci przepisów rangi ustawowej, które wyłączałyby jawność żądanych przez redakcję informacji.

Pismem z dnia [...] października 2013 r., skierowanym do Redaktora Dziennika "[...]", Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego, odpowiadając na wniosek o udzielenie informacji związanych z działalnością Komisji Prawnej Naczelnej Rady Łowieckiej, odnośnie pytania 2 wniosku wskazał, że Komisja Prawna NRŁ bieżącej kadencji spotkała się na posiedzeniach 4 razy; w dniach: 15 listopada 2010 r., 6 grudnia 2011 r., 20 marca 2012 r. i 29 czerwca 2013 r.

Odnośnie zaś do pytania zawartego w punkcie 1 i 3 wniosku wskazano, że Komisja Prawna jest ciałem doradczym Naczelnej Rady Łowieckiej, której skład jest podany na stronie internetowej Polskiego Związku Łowieckiego. Wydawane przez nią rozstrzygnięcia mają charakter jedynie pomocniczy dla zgłaszanych przez zarządy okręgowe czy członków Zrzeszenia problemów. Rozstrzygnięcia te dotyczą indywidualnych spraw członkowskich powstałych na gruncie realizacji uprawnień członkowskich i Statutu. Są zatem objęte przepisami traktującymi o ochronie danych osobowych, a jako dotyczące sfery sporów czy problemów związanych z indywidualnym członkostwem dla ich upublicznienia wymagane byłoby uzyskanie zgody osób bezpośrednio zainteresowanych sprawą. Ponadto zapewniono, że osoby, których sprawy te dotyczą, uzyskują pisemne informacje na temat podjętych rozwiązań, zaś właściwe zarządy okręgowe nie są jednak związane nimi w swojej ocenie danego problemu, a jedynie są pomocne dla rozwiązania problemu. Wskazano ponadto, że prace Komisji Prawnej nie mają charakteru publicznego, zaś informacje o jej działalności nie są tożsame z informacją o działalności Zrzeszenia.

W odpowiedzi na skargę, przesłanej do Sądu wraz ze skargą w dniu 8 października 2013 r. Zarząd Główny PZŁ wniósł o odrzucenie skargi, ewentualnie o jej oddalenie, motywując to okolicznością, iż w dniu [...] października 2013 r. wnioskującemu dziennikarzowi dziennika "[...]" została udzielona odpowiedź na jego pytania zawarte we wniosku z [...] grudnia 2012 r.

W dniu 25 marca 2014 r. skarżący, wykonując wezwanie Sądu, doprecyzował swoją skargę i podał, wskazując na art. 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.), że skarży bezczynność Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego w rozpoznaniu jego wniosku z dnia [...] grudnia 2012 r. w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w związku z art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Uzasadniając swoje stanowisko i powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2013 r. o sygn. akt I OSK 89/13, wskazał, że wejście w życie art. 3a ustawy Prawo prasowe spowodowało, że udostępnienie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie tej ustawy.

Jednocześnie pismem z dnia 25 marca 2014 r. Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego, odpowiadając na wezwanie Sądu podał, że nie jest możliwe udostępnienie nośnika cyfrowego, na którym zapisane są żądane przez skarżącego informacje, bowiem Polski Związek Łowiecki nie nagrywał ani nie posiada nośnika cyfrowego, na którym zapisany jest przebieg obrad Komisji Prawnej NRŁ. Wskazał też, że zapis fonetyczny z ostatniego posiedzenia komisji prawnej NRŁ został utrwalony na prywatnym dyktafonie wyłącznie na potrzeby osoby dokonującej nagrania. Osoba nagrywająca i dysponująca przedmiotowym nagraniem uzyskała zgodę członków komisji na nagrywanie obrad wyłącznie do użytku osobistego. Powodem udzielenia zgody był fakt, iż jest doktorantem prawa i aplikantem radcowskim.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Podnieść należy, iż w myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę wykonywania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Przy czym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.). Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawie skarg na akty administracyjne lub czynności z zakresu administracji publicznej, enumeratywnie wymienione w art. 3 § 2 p.p.s.a, jak również stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 tej ustawy stronie przysługuje skarga na bezczynność organu administracji w sprawach, w których mogą być wydawane decyzje i postanowienia (art. 3 § 2 pkt 1 - 3 p.p.s.a.) oraz akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.) a także pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a.). W takich sprawach można skutecznie wnieść skargę na bezczynność, jeśli organ administracji publicznej nie załatwi sprawy w terminie określonym w przepisach art. 35-36 k.p.a., bądź w terminie wynikającym z innej ustawy regulującej sposób postępowania organów administracji.

Rozważając w pierwszej kolejności wniosek o odrzucenie skargi, Sąd stwierdził, że skarga została skutecznie wniesiona i podlegała merytorycznemu rozpatrzeniu.

W rozpoznawanej sprawie skarżący, działając na podstawie art. 4 ust. 4 Prawa prasowego, wniósł skargę na odmowę udzielenia informacji prasowej przez Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego, mimo że organ ten nie rozpatrywał wniosku dziennikarza w tym trybie, udzielając natomiast odpowiedzi na postawione pytania pismem z dnia [...] października 2013 r. Skarżący powoływał się bowiem na stanowisko judykatury, że w "sprawach prasowych" bezczynność organu nie istnieje, lecz oznacza odmowę udzielenia informacji w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 Prawa prasowego.

Wobec treści zgłoszonego żądania, skarga pierwotnie zarejestrowana została w repertorium SA pod nr 1927/13. Jednak po przeanalizowaniu stanu faktycznego i prawnego sprawy Sąd uznał, nie będąc związany twierdzeniami strony zgodnie z art. 134 p.p.s.a., że w istocie przedmiotowa skarga kwestionuje bezczynność Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego w udzieleniu informacji prasowej. Stąd dokonano przerejestrowania sprawy do repertorium "SAB", gdzie nadano jej nowy numer II SAB/Wa 632/13. Stanowisko takie potwierdził ponadto skarżący w swoim piśmie z dnia 25 marca 2014 r.

W literaturze przyjmuje się, iż z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub podjęciem czynności (T. Woś, H. Krysiak - Molczyk i M. Romańska. Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wydawnictwo Prawnicze "Lexis - Nexis", Warszawa 2005, str. 86). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Zauważyć należy, że ustawa Prawo prasowe wyróżnia dwa tryby udzielania prasie wnioskowanych informacji. Pierwszy wskazany został w art. 3a tej ustawy, w którym przyjęto, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej jako "u.d.i.p."). Unormowanie to dodane zostało do ustawy Prawo prasowe w wyniku jej nowelizacji, dokonanej przez u.d.i.p. Od momentu wejścia w życie u.d.i.p. - z dniem 1 stycznia 2002 r. obowiązuje zatem zasada, że jeżeli wnioskowana przez prasę informacja, ma charakter informacji publicznej to jej udostępnienie lub odmowa jej udostępnienia powinna nastąpić w trybie u.d.i.p. Odrębny tryb udzielania prasie informacji uregulowany został w art. 4 ustawy Prawo prasowe i dotyczy działalności przedsiębiorców i podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych oraz niedziałających w celu osiągnięcia zysku.

Z porównania tych dwóch przepisów wynika, że art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do ust. 3 art. 4 ustawy Prawo prasowe w przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy. Odmowę, o której mowa w ust. 3, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych (ust. 4).

W kontekście powyższego zasadnym jest wyjaśnić, iż we wcześniejszym orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za właściwy dla udzielenia prasie informacji przez organy Polskiego Związku Łowieckiego przyjmowano tryb uregulowany w art. 4 Prawa prasowego.

W każdym razie w większości orzeczeń okoliczność ta nie była kwestionowana (por. m.in. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. akt I OSK 735/06; wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1767/07, wyroki WSA w Lublinie: z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 529/12 i z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 372/12 oraz wyroki WSA w Olsztynie z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Ol 1067/12, czy z dnia 19 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Ol 1014/13, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Taka wykładania pomijała jednak treść art. 3a Prawa prasowego, na co zasadnie zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13 oraz w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/13.

Z orzeczeń tych wynika, że dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena czy adresata wniosku można uznać za podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. W takim bowiem przypadku, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p.

Polski Związek Łowiecki, w tym jego organy, jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wcześniej wyroku z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13 wyjaśnił też, że ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995r. Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1226) przekazał Polskiemu Związkowi Łowieckiemu szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m. in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny (por. R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne.", Lex 2012). Wymaga podkreślenia ponadto, iż powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku.

Stosownie do art. 32a ust. 1 pkt 3 Prawa łowieckiego Zarząd Główny jest organem Polskiego Związku Łowieckiego jako organ zarządzający. Zgodnie z § 98 ust. 1 pkt 3 Statutu PZŁ, Zarząd Główny PZŁ jest krajowymi organami Zrzeszenia PZŁ. Stosownie zaś do § 113 statutu do zakresu działalności Zarządu Głównego należy reprezentowanie Zrzeszenia na zewnątrz. Reasumując, Zarząd Główny PZŁ jest zobowiązany do udzielania prasie informacji z zakresu działalności związku w trybie u.d.i.p albo art. 4 ustawy Prawo prasowe, jeżeli żądane dane nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p., a nadto nie są objęte tajemnicą ustawową lub nie naruszają prawa do prywatności.

W konsekwencji, w świetle przytoczonych unormowań, Zarząd Główny PZŁ zobowiązany był dokonać przede wszystkim oceny, czy żądane informacje dotyczące ilości porad prawnych, opinii i innego rodzaju instrukcji i zaleceń wydanych przez Komisję Prawną Naczelnej Rady Łowieckiej bieżącej kadencji, ile razy zbierała się Komisja Prawna NRŁ w bieżącej kadencji i w jakich dniach, jak również udostępnienie kopii porad prawnych, opinii i innego rodzaju instrukcji i zaleceń wydanych przez Komisję Prawną NRŁ bieżącej kadencji, mieszczą się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej.

Zważyć należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej, stanowiąc generalną zasadę udostępniania informacji publicznej, reguluje zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy oraz procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej.

Stosownie do art. 13 ust. 1 tej ustawy udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Wyjątkowo na podstawie art. 13 ust. 2 termin ten może zostać przedłużony maksymalnie do 2 miesięcy, a o przyczynach zwłoki organ powinien poinformować stronę. W tym czasie powinna też nastąpić ewentualna odmowa udostępnienia informacji w trybie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 ustawy), na którą przysługuje odrębnie skarga.

W razie potwierdzenia, że w sprawie ma zastosowanie u.d.i.p., uwzględniwszy fakt, iż wezwany organ stanowi podmiot zobowiązany do udzielenia tego rodzaju informacji, organ winien był uwzględnić niezwłocznie wniosek strony, poprzez udzielenie odpowiedzi na poszczególne pytania (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.) bądź też wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej co do całości lub części wniosku, stosownie do art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p.

Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy. Ważne także przy tym jest, że dostęp do informacji publicznej realizowany jest w pierwszej kolejności przez wgląd do dokumentów urzędowych (art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy). Oznacza to, że skarżący, zainteresowany uzyskaniem dostępu do wskazanej informacji swoje prawo do informacji publicznej może zrealizować, udając się do organu w celu zapoznania się z treścią tych dokumentów lub też może to nastąpić w inny wskazany przez skarżącego sposób, choćby poprzez wydanie kserokopii dokumentów.

Tak więc organ administracji publicznej, lub inny podmiot, o jakim mowa w art. 4 ust. 1 omawianej ustawy, rozpatrując wniosek skarżącego, mógł:

1. udostępnić żądaną informację bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1),

2. powiadomić stronę w ww. terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim informacja zostanie udostępniona, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2),

3. udostępnić informację zgodnie z wnioskiem - po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty, związanej z dodatkowymi kosztami spowodowanymi wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia, które to powiadomienie winno nastąpić w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 15 ustawy),

4. odmówić udostępnienia żądanej informacji w drodze decyzji (art. 16 ust. 1 ustawy),

5. powiadomić pismem wnioskodawcę, iż żądana informacja nie ma charakteru publicznego.

Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega zatem na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno- technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż jej istota sprowadzała się do oceny tego, czy żądanej informacji przysługiwał przymiot informacji publicznej.

Analizę powyższej problematyki należy rozpocząć od materii natury ogólnej, tj. tego, jak generalnie kwalifikować porady prawne, opinie i innego rodzaju instrukcje i zalecenia wydane przez Komisję Prawną Naczelnej Rady Łowieckiej bieżącej kadencji, w tym ile razy zbierała się ta Komisja w bieżącej kadencji i w jakich dniach, jak również porady prawne, opinie i innego rodzaju instrukcje i zalecenia wydane przez nią, w świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie tutejszego Sądu, jedną z najtrafniejszych i najczytelniejszych wykładni w zakresie materii zbieżnej z tą, jak stanowi przedmiot niniejszej sprawy, zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 16 czerwca 2009 r., wydanego w sprawie o sygn. akt I OSK 89/09, stwierdzając że: "o zakwalifikowaniu opinii prawnej do dokumentów podlegających udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej decyduje cel, w jakim została opracowana. Opinia prawna sporządzona na użytek organu administracji publicznej w przedmiocie zasadności wszczęcia w przyszłości postępowania w konkretnej sprawie cywilnej, nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej". Sąd drugiej instancji w wyżej powołanym wyroku podkreślił również, iż: "zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczna jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Informacją publiczną będzie więc każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna odnosi się do faktów. Bliższa analiza art. 6 ustawy wskazuje, że wnioskiem w świetle tej ustawy może być objęte pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Wniosek taki nie może być postulatem wszczęcia postępowania w jakiejś sprawie, np. cywilnej czy karnej, ani też nie może dotyczyć przyszłych działań organu w sprawach indywidualnych. Informacje publiczne odnoszą się bowiem do pewnych danych, a nie są środkiem ich kwestionowania (...).

W rozpoznawanej sprawie żądane opinie prawne zawierały informacje, które mogły, ale nie musiały zostać wykorzystana przez organ administracji publicznej w przyszłości, w celu wszczęcia cywilnych postępowań w konkretnych sprawach przeciwko członkom PZŁ. Nie dotyczyła więc ona sfery faktów, lecz sfery zamierzeń. Prawo dostępu do informacji publicznej obejmuje prawo żądania udzielenia informacji o określonych faktach i stanach istniejących w chwili udzielania informacji, nie zaś o niezmaterializowanych w jakiejkolwiek postaci zamierzeniach podejmowania określonych działań.

Z powyższymi konkluzjami tutejszy Sąd w pełni się zgadza i traktuje je jak własne.

Niezależnie od tych stwierdzeń wskazać należy, że Zarząd Główny PZŁ pismem z dnia [...] października 2013 r. udzielił stronie skarżącej, wprawdzie już po wniesieniu skargi na bezczynność, odpowiedzi na pytanie 2 wniosku z dnia [...] grudnia 2012 r. wskazując, że Komisja Prawna bieżącej kadencji spotkała się na posiedzeniach cztery razy, tj. w dniach 15 listopada 2010 r., 6 grudnia 2011 r., 20 marca 2012 r. i 29 czerwca 2013 r. Niewątpliwie zaś pytanie to i odpowiedź na nie mieści się w kategorii przedmiotowej informacji publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 3c ustawy o dostępie do informacji publicznej).

Wskazać należy, że zdaniem Sądu, Zarząd Główny PZŁ zrealizował wynikający z ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązek i udostępnił informację w takim zakresie jakim to było możliwe, tzn. informacje, które posiadały walor informacji publicznej i były w posiadaniu organu.

Ponadto wskazać należy, że Zarząd Główny PZŁ udzielił skarżącemu odpowiedzi na pytanie 2 jego wniosku pismem z dnia [...] października 2013 r., jak i w odpowiedzi na skargę, wprawdzie już po wniesieniu przez niego skargi, poinformował jednocześnie, że pytanie nr 1 i 3 nie mieści się w pojęciu informacji publicznej a ponadto wskazał, że nie dysponuje żądanymi materiałami.

W ocenie Sądu wyjaśnienia skarżonego organu są wiarygodne, zważywszy na uwarunkowania i brak regulacji prawnych dotyczących komisji prawnej NRŁ, zarówno w ustawie Prawo Łowieckie, jak i w statucie PZŁ.

W orzecznictwie i w doktrynie przyjmuje się, że w sytuacji, gdy organ nie posiada żądanych informacji, nie można temu organowi postawić zarzutu bezczynności. I takiej oceny dokonał Sąd w przedmiotowej sprawie.

Sąd ocenia skargę na bezczynność na moment jej wniesienia, niemniej zobowiązany jest uwzględnić wszelkie okoliczności zaistniałe od tego zdarzenia prawnego do chwili orzekania. Biorąc pod uwagę datę złożenia wniosku o dostęp do informacji publicznej ([...] grudnia 2012 r.) i zestawiając ją z datą skierowania skargi (5 kwietnia 2013 r.), nie można przyjąć, by skarga na moment jej wniesienia była nieuzasadniona.

Organ podejmował wprawdzie czynności zmierzające do realizacji wniosku skarżącej, ale dopiero w odpowiedzi na skargę jednoznacznie poinformowano, że nie dysponuje żądaną informacją.

W myśl art. 149 p.p.s.a. Sąd nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania w kierunku wydania wyroku zobowiązującego organ do rozpatrzenia wniosku, jeżeli w dniu orzekania zarzucana w skardze bezczynność już nie występuje, bo organ podjął stosowną decyzję, czy też dokonał czynności, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie. W takiej sytuacji postępowanie sądowe wszczęte skargą na bezczynność staje się bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu.

Zgodnie z powyższym przepisem Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie Sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedmiotowej sprawy, a zwłaszcza specyfikę żądanych danych, Sąd ocenił, że bezczynność skarżonej Spółki nie stanowiła bezczynności kwalifikowanej.

Rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok NSA z 21 czerwca 2012 r., I OSK 675/12, Lex nr 1218894). W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca.

Z tych wszystkich względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku, zaś w oparciu o art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., jak w punkcie drugim.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a., uznając, że w dacie wniesienia skargi organ pozostawał w bezczynności.