Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Czaja po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku S. P. w przedmiocie wymierzenia Kołu Łowieckiemu Nr [...] "[...]" w [...] grzywny za nieprzekazanie Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie skargi z dnia 5 listopada 2013 r. w sprawie dotyczącej udostępnienia informacji publicznej p o s t a n a w i a I. wymierzyć Kołu Łowieckiemu Nr [...] "[...]" w [...] grzywnę w wysokości 100 (sto) złotych; II. zasądzić od Koła Łowieckiego Nr [...] "[...]" w [...] na rzecz S. P. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 17 grudnia 2013 r. (data nadania) S. P. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na podstawie art. 55 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej "p.p.s.a."), wniosek o nałożenie na Koło Łowieckie Nr [...] "[...]" w [...] grzywny z powodu nieprzekazania temu Sądowi skargi z dnia 5 listopada 2013 r. na bezczynność Koła w przedmiocie wniosku skarżącego z dnia 20 października 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Wnioskodawca wskazał, że skarga ta została odebrana przez Koło Łowieckie w dniu 14 listopada 2013 r. Od tej daty rozpoczął zatem bieg trzydziestodniowy termin do jej przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie. Wnioskodawca ustalił jednak, że obowiązek ten nie został przez Koło wykonany. Zdaniem S. P. koniecznym stało się zatem zastosowanie wobec Koła Łowieckiego środka przewidzianego w art. 55 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W piśmie z dnia 7 stycznia 2014 r. S. P. sprecyzował powyższy wniosek wskazując, że domaga się nałożenia na Koło Łowieckie grzywny w wysokości 4.000 zł. Wnioskodawca podkreślił również, że w sprawach dotyczących udostępnienia informacji publicznych, Koło Łowieckie ma obowiązek przekazywania skarg do Sądu w terminie 15 dni.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Prezes Koła Łowieckiego Nr [...] "[...]" w [...] w piśmie z dnia 24 stycznia 2014 r. wniósł o jego oddalenie.

Postanowieniem z dnia 12 lutego 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił wymierzenia grzywny Kołu Łowieckiemu Nr [...] "[...]" w [...] . W uzasadnieniu Sąd – uwzględniając niekwestionowane przez Koło Łowieckie wyjaśnienia S. P. – przyjął, że jego skarga z dnia 5 listopada 2013 r. wpłynęła do siedziby Koła w dniu 14 listopada 2013 r. Jednocześnie na podstawie akt sprawy II SAB/Lu 719/13 ustalił, że skarga ta została przekazana Sądowi w dniu 16 grudnia 2013 r.

Oddalając wniosek S. P. Sąd wyjaśnił, że miał na uwadze specyfikę i charakter niniejszej sprawy. Stwierdził, że choć organ przekroczył 15-dniowy termin do przekazania skargi sądowi administracyjnemu, rozmiar zaistniałej zwłoki nie jest znaczny, gdyż wynosi nieco ponad miesiąc. Zdaniem Sądu, uchybienie to nie miało wpływu na prawidłowy przebieg postępowania i nie wywołało negatywnych skutków po stronie S. P.. Sąd powołał się również na okoliczność, iż wnioskodawca składa do Koła Łowieckiego "[...]" znaczne ilości wniosków o udzielenie informacji publicznej.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył S. P., wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania przed Sądem I i II instancji według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2014 r., sygn. akt I OZ 452/14 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie.

W uzasadnieniu NSA zwrócił uwagę na mieszany, tj. dyscyplinująco-restrykcyjny charakter grzywny z art. 55 § 1 p.p.s.a. Podkreślił, iż jej celem jest nie tylko doprowadzenie do tego, by organ przekazał sądowi administracyjnemu skargę wraz z aktami sprawy i swoim stanowiskiem, ale także ma ona być sankcją za naruszenie podstawowego prawa jednostki do rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, o którym mowa w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Ponadto wskazał, iż omawiana instytucja ma również funkcję prewencyjną, której celem jest zapobieżenie naruszeniom prawa w przyszłości.

Zdaniem Sądu II instancji, przepisy p.p.s.a. pozwalają sądowi na wymierzenie grzywny po spełnieniu łącznie dwóch warunków, tj. złożenia przez stronę wniosku o wymierzenie organowi grzywny oraz stwierdzenia uchybienia przez organ terminu do przekazania sądowi skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę. Zatem przesłanką do wymierzenia grzywny jest fakt nieprzekazania skargi sądowi administracyjnemu, bez względu na powody. Natomiast wszystkie okoliczności danej sprawy, w tym między innymi przyczyny niewypełnienia przez organ ciążącego na nim obowiązku, sąd powinien wziąć pod uwagę wymierzając wysokość grzywny.

Ponadto NSA podkreślił, że również dopełnienie przez organ obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 p.p.s.a. z uchybieniem terminu nie skutkuje oddaleniem wniosku o wymierzenie organowi grzywny. Przedmiot zaskarżenia określony w art. 55 § 1 p.p.s.a. obejmuje bowiem w istocie nie tylko zaniechanie przekazania sądowi skargi wraz z odpowiedzią na skargę i akt sprawy, ale także zwłokę organu w dopełnieniu tej czynności.

Mając na uwadze powyższe NSA uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy istniały podstawy do wymierzenia organowi grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a. Zwłoka w przekazaniu do Sądu przez Koło Łowieckie "[...]" skargi S. P. z dnia 5 listopada 2013 r. wyniosła bowiem 17 dni. Zdaniem NSA takiego opóźnienia, wbrew stanowisku Sądu I instancji, nie można uznać za nieznaczne i niemające wpływu na prawidłowy przebieg postępowania. W ocenie Sądu II instancji również charakter i specyfika niniejszej sprawy - jako dotyczącej postępowania o udostępnienie informacji publicznej, w ramach którego ustawodawca szczególne znaczenie nadał zasadzie szybkości postępowania - dodatkowo determinuje ocenę zasadności wymierzenia organowi grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a. Bez wpływu na tę ocenę pozostaje natomiast okoliczność składania przez skarżącego do Koła Łowieckiego znacznej ilości wniosków o udzielenie informacji publicznej. Okoliczność ta mogłaby mieć co najwyższej znaczenie przy określaniu wysokości grzywny i wpłynąć na możliwość rozważania przez Sąd nałożenia tej grzywny w minimalnej wysokości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie rozpoznając ponownie sprawę zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 190 p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest oceną prawną dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Obowiązek ten – jak podkreśla się w orzecznictwie sądowym – może być wyłączony tylko w przypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2008 r., sygn. akt I OSK 1311/07, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Biorąc pod uwagę, iż stan faktyczny niniejszej sprawy oraz stan prawny nie uległ zmianie, Sąd - będąc związany stanowiskiem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 13 czerwca 2014 r., sygn. akt I OZ 450/14 - uznał, że wniosek S. P. zasługuje na uwzględnienie.

Wskazać należy, że stosownie do art. 54 § 1 i 2 p.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi, organ ten zaś obowiązany jest przekazać skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie 30 dni od daty jej wniesienia.

Trzydziestodniowy termin na wykonanie przez organ obowiązku, o którym mowa w tym przepisie, został w przypadku skarg składanych w sprawach o udostępnienie informacji publicznej skrócony przez ustawodawcę do 15 dni, o czym stanowi przepis art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), dalej jako "u.d.i.p.".

W razie niezastosowania się do powyższego obowiązku, sąd – na wniosek skarżącego – może natomiast orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym (art. 55 § 1 p.p.s.a.).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że S. P. w dniu 5 listopada 2013 r. nadał w urzędzie pocztowym na adres Koła Łowieckiego Nr [...] "[...]" w [...] skargę w związku z nieudzielaniem informacji publicznej na jego wniosek z dnia 20 października 2013 r. Z niekwestionowanych przez Koło Łowieckie wyjaśnień skarżącego wynika, że skarga ta wpłynęła do siedziby Koła w dniu 14 listopada 2013 r. Tymczasem Sądowi skarga ta została przekazana dopiero w dniu 16 grudnia 2013 r. (k. 6 akt sprawy II SAB/Lu 719/13).

Powyższe wskazuje, że Koło Łowieckie "[...]" przekroczyło 15-dniowy termin do przekazania skargi. Z tych względów, na podstawie art. 55 § 1 w zw. z art. 154 § 1 pkt 6 p.p.s.a. należało wymierzyć organowi grzywnę.

Orzeczona kwota grzywny mieści się w granicach wyznaczonych przepisem art. 154 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Określając jej wysokość Sąd miał natomiast na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, w tym przede wszystkim fakt, iż jak wynika z wyjaśnień Koła Łowieckiego, zwłoka w przekazaniu Sądowi skargi uwarunkowana była znaczną ilością wniosków o udostępnienie informacji publicznej, jakie składa do tego podmiotu S. P.. Pomimo, iż skarżący jest w pełni uprawniony do realizacji konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, niewątpliwie takie jego działania mogą powodować, iż Koło Łowieckie, dysponujące ograniczonymi w stosunku do organów władzy publicznej środkami organizacyjnymi, może mieć problemy z terminowym wypełnianiem obowiązków, jakie nakładają na ten podmiot przepisy u.d.i.p., tym bardziej, że regulacje te, kładąc szczególny nacisk na zasadę szybkości postępowania, ograniczają – co do zasady – do maksymalnie 14 dni okres załatwienia sprawy i dodatkowo o połowę w stosunku do regulacji p.p.s.a. (do 15 dni) skracają termin na przekazanie sądowi administracyjnemu skargi.

W związku z powyższym, zdaniem Sądu, ukaranie Koła Łowieckiego grzywną w wysokości 100 zł jest wystarczające dla osiągnięcia jej prewencyjnego celu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 cyt. ustawy.