Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Sędzia WSA Adam Jutrzenka –Trzebiatowski Protokolant sekr. sąd. Stanisława Maciejewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. sprawy ze skargi P.G. – redaktora naczelnego dziennika [...] na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do udzielenia odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia [...] r., II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego na rzecz skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika [...] kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W dniu 25 września 2014r. wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skarga P.G. – redaktora naczelnego dziennika [...] na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego - określanego dalej jako ZO PZŁ - w zakresie udzielenia informacji prasowej na wniosek z dnia [...] sierpnia 2014 r., zarzucając organowi naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej ( Dz. U nr 112, poz. 1998 r. ze zm. określanej dalej jako u.d.i.p. , przy czym aktualny tekst jednolity opublikowany został w Dz. U z 2014 r. pod poz. 782 ). Skarżący wniósł o :

- nakazanie ZO PZŁ udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2014 r. w ciągu trzech dni na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. określanej dalej jako p.p.s.a.) ;

- zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca wskazała, że wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2014 r. dziennikarz dziennika [...] S.P. wystąpił do ZO PZŁ na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r. nr 5 poz. 24 z zm. – dalej określanej jako "u.p.p.") o udzielenie informacji, czy ZO PZŁ dotyczących uchwał walnych zgromadzeń Koła [...]:

1. czy ZO PZŁ otrzymał uchwałę nr [...] z 2006 r. a jeśli tak , czy znalazł w niej zapisy niezgodne z uchwała nr [...] Naczelnej Rady Łowieckiej z dnia [...] grudnia 1998 roku w sprawie zasad odbywania stażu kandydackiego do PZŁ oraz brak podstawy prawnej w Statucie PZŁ do przyjęcia tej uchwały przez walne zgromadzenie,

2. czy ZO PZŁ otrzymał uchwałę nr [...] z 2006 r., a jeśli tak, to czy stwierdził, że nie ma podstawy prawnej w Statucie PZŁ do przyjęcia tej uchwały przez walne zgromadzenie,

3. czy ZO PZŁ otrzymał uchwałę nr [...] z 2006 r., a jeśli tak, to czy stwierdził, że nie ma podstawy prawnej w Statucie PZŁ do przyjęcia tej uchwały przez walne zgromadzenie,

4. czy ZO PZŁ otrzymał uchwałę nr [...] z 2008 r., a jeśli tak, to czy stwierdził, że nie ma podstawy prawnej w Statucie PZŁ do przyjęcia tej uchwały przez walne zgromadzenie,

5. jakie działania podjął ZO w sprawach uchwał wyżej wymienionych, dla których udzielił odpowiedzi pozytywnych.

Organ nie udzielił odpowiedzi na powyższe zapytanie. Tymczasem z art. 4 ust. 1 u.p.p. wynika, że przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielania prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów nie jest ona objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Zgodnie z art. 3 a u.p.p. w zakresie prawa dostępu do informacji publicznej stosuje się przepisy u.d.i.p. Tym samym udostępnienie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie tej ustawy. Jednocześnie skarżący zwrócił uwagę, że Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją u.d.i.p. W tym zakresie powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13. Brak odpowiedzi na skierowany do tego podmiotu wniosek jest bezczynnością lub przewlekłym prowadzeniem postępowania w tym przedmiocie, na które redaktorowi naczelnemu dziennika [...] przysługuje skarga do sądu w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Powyższa skarga wpłynęła do ZO PZŁ w dniu 04 września 2014 r. , natomiast została nadana w dniu 02 września 2014 r. (por. oświadczenia ZO PZŁ zawarte w odpowiedzi na skargę oraz pismo skarżącego z dnia [...] listopada 2014 r. wraz z załącznikiem ).

W odpowiedzi na skargę ZO PZŁ wniósł o oddalenie skargi w całości jako bezzasadnej. Wskazał, iż pismem z dnia [...] września 2014 r. udzielono odpowiedzi na zadane pytania w trybie u.p.p. Podkreślono, że skarga jest niedopuszczalna, bowiem prawo prasowe nie przewiduje instytucji bezczynności. Kontroli podlegać może jedynie ewentualna odmowa udzielenia informacji – art. 4 u.p.p. W niniejszej sprawie redaktor naczelny nie występował o taką odmowę. Nieporozumieniem jest zaś wskazywanie w skardze przepisów u.d.i.p. ZO PZŁ pismem z dnia [...] września 2014r. - nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 4 września 2014r. - udzielił odpowiedzi na wniosek z dnia [...] sierpnia 2014 r. informując, że nie otrzymał wymienionych w tym piśmie uchwał tj. uchwały nr [...] podjętych przez wolne zgromadzenie Koła Łowieckiego [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej poprzez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do § 2 cytowanego przepisu sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Niniejsza skarga dotyczy bezczynności ZO PZŁ w przedmiocie wniosku z dnia [...] sierpnia 2014r. złożonego przez S.P. jako dziennikarza dziennika [...] o udzielenie informacji prasowej. Występujący z wnioskiem dziennikarz wskazał jako podstawę uzasadniającą wystąpienie z wnioskiem art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.p. Treść tego wniosku nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on od dziennika [...], a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.p. nie zaś od S.P. jako osoby fizycznej. Wprawdzie S.P. nie powoływał się w nim na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został w nagłówku oznaczony logiem dziennika [...], zaś jako jego podstawę prawną wskazano art. 4 ust. 1 u.p.p. Nadto na wstępie pisma stwierdził, że występuje jako dziennikarz dziennika [...]. Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji S.P. w niniejszej sprawie występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika [...]. W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem, będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu takiego dziennika - jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 u.p.p. jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu ( por. wyroki WSA w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r., II SAB/Lu 147/14 i z dnia 20 maja 2014 r., II SAB/Go 120/14 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 września 2014 r., II SAB/Wa 328/14). W niniejszej sprawie jest nim P.G..

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd ( por. m.in. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., I OSK 601/05, Lex nr 236545 ), iż skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 p.p.s.a.

Zgodnie z art. 4 ust.1 u.p.p. przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności Natomiast zgodnie z art. 3 a u.p.p. w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy u.d.i.p.

Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Natomiast art. 4 ust. 1 u.p.p. poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w u.d.i.p. tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji oraz u.d.i.p. ma na względzie zadania jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie ( por. E. Czarny-Drożdzejko, Karna ochrona prawa do informacji publicznej, LEX 2013 Nr 51998 ). Dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz adresata wniosku. Jeżeli wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznej właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p. W przypadku gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej prasie informacji tej nie udziela i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.. ( por. wyrok NSA z dnia 05 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13 oraz wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/14 ).

Dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, czego dotyczy niniejsze postępowanie, istotne znaczenie ma ustalenie, iż dysponuje on informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 6 u.d.i.p. oraz że jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Przy czym stosownie do treści art. 4 ust. 3 u.d.i.p. podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu. W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację (lub podjął inne ustawą określone czynności) w określonym ustawą terminie ( art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.).

Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. ( por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109 ). Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej, co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ). Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Termin bowiem "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 u.d.i.p. zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP, ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania tych zadań ( por. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1858/13 ).

Niewątpliwie Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującymi zadania publiczne, a przez to objęte jest regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie (por. wyrok NSA z dnia 28 listopada 2013r. sygn. akt I OZ 1155/13, wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13 ).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r. poz. 1226) Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulacje liczebności populacji zwierząt łownych. Zaś łowiectwo, jako element ochrony środowiska przyrodniczego, w rozumieniu ustawy oznacza ochronę zwierząt łownych (zwierzyny) i gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej (art. 1 tej ustawy). Zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa (art. 2 przedmiotowej ustawy). Natomiast ustawodawca w art. 34 ustawy Prawo łowieckie przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny ( por. R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne.", Lex 2012). O publicznoprawnym charakterze działalności Polskiego Związku Łowieckiego świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4 -7 ustawy Prawo łowieckie). Wymaga podkreślenia, iż powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy Polskiego Związku Łowieckiego, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Zatem, w świetle przepisów ustawy Prawo łowieckie, Polski Związek Łowiecki wykonuje m.in. zadania administracji państwowej związane z wyrażonym w art. 5 oraz art. 74 ust. 2 Konstytucji obowiązkiem ochrony środowiska naturalnego ( por. motywy uzasadnienia do wyroku TK z dn. 6 listopada 2012 r., sygn. K 21/11, opubl. OTK-A 2012/10/119).

Mając powyższe na uwadze do oceny pozostała kwestia, czy żądane przez skarżącego informacje mieszczą się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej.

Sąd zważył w tym względzie, iż zakres pojęcia informacji publicznej interpretować należy szeroko, uwzględniając okoliczność, iż prawo do dostępu do informacji publicznej jest konstytucyjnym prawem podmiotowym wyrażonym w art. 61 ust. 1 Konstytucji zgodnie, z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz podmiotów pełniących funkcje publiczne. Naczelny Sąd Administracyjny zwracał uwagę, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom oraz jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (por. wyrok NSA z dnia 14 listopada 2003 r., sygn. akt II SAB 199/03 oraz wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt I OSK 1774/10 ). Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 u.d.i.p. zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji ( por. wyrok NSA z dnia 18 września 2008 r., I OSK 315/08, wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 181/02, wyrok NSA z dnia 20 października 2002 r., II SA 1956/02 oraz wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 2036-2037/02 , M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28).

W szczególności, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f u.d.i.p. informację publiczną stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o przedmiocie ich działalności, kompetencjach oraz majątku, którym dysponują. Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. d i e stanowią informacje o zasadach funkcjonowania tych podmiotów, kwestiach organizacyjnych, w tym o sposobach załatwiania spraw, związanych z realizacją obowiązków związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych na dany podmiot przez ustawodawcę. Stąd nie tylko informacja dotycząca realizacji wspomnianych obowiązków z zakresu administracji, ale także dotyczących funkcjonowania tego podmiotu oraz kwestii organizacyjnych stanowi informację publiczną ( por. wyrok NSA z dnia 05 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 89/13 ).

Wobec takiego rozumienia informacji publicznej nie można mieć wątpliwości, że żądane informacje w zakresie wskazanym we wniosku z dnia [...] sierpnia 2014 r. stanowią informacje publiczną. Zgodnie bowiem z postanowieniami statutu Polskiego Związku Łowieckiego do kompetencji walnego zgromadzenia koła łowieckiego należy podejmowanie między innymi uchwał dotyczących w szczególności powoływania i odwoływania zarządu koła i jego poszczególnych członków, wybór delegatów na okręgowe zjazdy delegatów, uchwalanie planu działalności i budżetu koła, rozpatrywanie i zatwierdzanie sprawozdań z działalności koła, rozpatrywanie i zatwierdzanie sprawozdań z działalności zarządu koła, i komisji rewizyjnej koła, wykonania budżetu oraz udzielania absolutorium członkom zarządu koła, zwalnianie poszczególnych członków koła w całości lub części ze składek i innych opłat, podejmowanie uchwał w sprawie nabywania i zbywania nieruchomości i zaciągania zobowiązań, jakie zarząd ma prawo zaciągania w imieniu koła ( § 53 Statutu PZŁ). Powyższe sprawy dotyczą kwestii związanych z funkcjonowaniem i organizacją Polskiego Związku Łowieckiego oraz realizacją zadań wynikających z ustawy Prawo łowieckie. Zgodnie z § 62 Statutu PZŁ uchwały podejmowane przez walne zgromadzenie winny być przekazane właściwemu zarządowi okręgowemu. Zgodnie z § 133 statutu zarząd okręgowy prowadzi kontrolę działalności kół, a zgodnie z art.§ 173 statutu organ nadzorujący ma prawo uchylić każdą uchwałę koła w przypadku niezgodności uchwały z prawem lub statutem. Tym samym żądana przez skarżącego informacja publiczna dotyczyła kwestii związanych z funkcjonowaniem oraz wywiązywania się przez ZO PZŁ z nałożonych obowiązków w związku z wykonywaniem zadań publicznych.

ZO PZŁ udzielił odpowiedzi na wspomniany powyżej wniosek, informując skarżącego, że wymienionych we wniosku uchwał nie otrzymał.

Zauważyć jednakże należy, iż udzielenie odpowiedzi na pismo skarżącego nastąpiło z naruszeniem art. 13 ust. 1 u.d.i.p., który stanowi, iż udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. (przy czym wyjątki od tej zasady przewidziane w tych dwóch ostatnich przepisach nie miały miejsca w niniejszej sprawie ). Wniosek skarżącego wpłynął do ZO PZŁ w dniu 09 sierpnia 2014 r. ( co wynika z prezentaty na wniosku), zatem odpowiedź powinna zostać udzielona nie później niż 23 sierpnia 2014r. ZO PZŁ udzielił natomiast odpowiedzi dopiero w dniu 4 września 2014 r., decyduje bowiem nie data pisma ([...] września 2014 r. ), ale data przesłania pisma ([...] września 2014 r. ), gdyż wówczas dopiero faktycznie udostępniono informację publiczną.

Ponieważ ZO PZŁ po wniesieniu skargi ( data nadania skargi - 02 września 2014 r. ), ale przed jej rozpoznaniem udzielił odpowiedzi na pismo skarżącego postępowanie sądowe podlegało umorzeniu jako bezprzedmiotowe z uwagi na brak możliwości zastosowania przez sąd trybu przewidzianego w art. 149 § 1 p.p.s.a. Zgodnie bowiem z tym przepisem sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Stosownie do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08, przepis art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. ma zastosowanie także w przypadku, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organu - w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a tej ustawy - organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności. Zatem mimo tego, że w dniu wniesienia skargi organ pozostawał w bezczynności wobec nieudzielenia odpowiedzi na pismo skarżącego, odpadła przesłanka wydania przez Sąd orzeczenia na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., a w konsekwencji orzeczono w pkt. I sentencji na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. o umorzeniu postępowania, przy czym jedynie w zakresie zobowiązania do udzielenia tej odpowiedzi. Należy bowiem zauważyć, że z uwagi na aktualną treść art. 149 § 1 p.p.s.a, wydanie w toku postępowania sądowego, po wniesieniu skargi przez organ decyzji nie zwalnia jednak sądu administracyjnego z obowiązku rozpoznania skargi wniesionej na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zakresie orzekania w przedmiocie stwierdzenia, czy bezczynność lub przewlekłe postępowanie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa ( art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a.) oraz w zakresie wymierzenia organowi grzywny z tego tytułu ( art. 149 § 2 p.p.s.a.). O uwzględnieniu skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można bowiem mówić nie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu. Zgodnie z art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę, jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a stosownie do art. 149 § 2 p.p.s.a. w przypadku uwzględnienia skargi sąd może orzec z urzędu lub na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny. W konsekwencji uwzględnieniem skargi w rozumieniu art. 149 p.p.s.a. jest również stwierdzenie, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenie organowi grzywny. Użycie w zdaniu drugim art. 149 § 1 p.p.s.a. zwrotu ,,jednocześnie" nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie. Wręcz przeciwnie, z analizy tego przepisu, w kontekście przepisu art. 417 § 3 k.c. wynika, że uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać na stwierdzeniu, że bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa albo że naruszenie prawa nie było rażące, mimo że są podstawy do umorzenia postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu, z uwagi na to, że akt taki został wydany przez organ po wniesieniu do sądu skargi. Powyższy pogląd został wyrażony między innymi w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1360/12 ( publ. ONSA i WSA 2013/1/7).

Jednocześnie sąd uznał, że zaistniała w sprawie bezczynność nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa ( pkt II sentencji ).

Rażącym naruszeniem prawa, w rozumieniu art. 149 § 1 p.p.s.a., będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań możemy powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, LEX nr 1218894). Oceniając, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, względnie braku zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności, jakie powinien podjąć organ dążąc do merytorycznego rozstrzygnięcia konkretnej sprawy. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne ( por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812). Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Opóźnienie bowiem w udzieleniu odpowiedzi nie było znaczące (zaledwie 12-dniowe) i nie miało cech lekceważącego traktowania obowiązków nakładanych przez u.d.i.p. Z tych samych powodów Sąd nie znalazł podstaw do wymierzania organowi z urzędu grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a.,

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. i art. 201 § 1 p.p.s.a. w. zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. Na koszty poniesione przez skarżącego składają się:

1/ opłata w wysokości 100, zł ustalona zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193 ze zm. ) ;

2/ wynagrodzenie radcy prawnego ustalone zgodnie § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( t.j. Dz. U z 2013, poz. 490 ) 3/ opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17, zł .