Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Bohdanowicz Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Sędzia WSA Sławomir Pauter Protokolant st. sekr. sąd. Monika Walentynowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2014 r. sprawy ze skargi P.G. – redaktora naczelnego dziennika [...] na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...], w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt sprawy, II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego na rzecz skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika [...] kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia [...] października 2014 r. P.G. - redaktor naczelny dziennika [...], reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł skargę na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w udzieleniu informacji żądanej informacji prasowej.

Stan sprawy, wynikający z akt administracyjnych, przedstawiał się następująco:

Wnioskiem z dnia [...] września 2014 r., sporządzonym z nagłówkiem dziennika [...] i ze wskazaniem numeru rejestru prasowego w Sądzie Okręgowym K.M., wystąpił do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego, powołując na przepis art. 4 ust.1 i art. 11 ust.1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, o udzielenie informacji dotyczącej ostatniego, przeprowadzonego w okręgu kursu dla nowo wstępujących do Polskiego Związku Łowieckiego, poprzez podanie wszystkich tytułów kosztów i ich wysokości przyjętych w kalkulacji dla wyliczenia sumarycznego kosztu kursu pokrywanego przez jego uczestników, z podaniem dat odbywania się kursu, liczby jego uczestników i kwot , które zobowiązany był zapłacić każdy z nich.

W związku z tym wnioskiem, który wpłynął do Zarządu Okręgowego w dniu 11 września 2014 r., jego przewodniczący, pismem datowanym na [...] września 2014 r., a wysłanym listem poleconym 12 września, zwrócił się do P.G. redaktora naczelnego dziennika [...] o informację czy K.M. pozostaje w stosunku pracy z redakcją dziennika lub zajmuje się przygotowywaniem materiałów prasowych na rzecz i z upoważnienia redakcji. W takim zaś przypadku zwrócił się o przesłanie stosownego upoważnienia. Jednocześnie też w związku z wcześniejszymi pytaniami kierowanymi do Zarządu przez wskazaną osobę, podającą się za dziennikarza, ponownie wystąpił o przesłanie kopii legitymacji dziennikarskiej oraz upoważnienia na które się ona powołuje.

W dniu 17 października do Zarządu Okręgowego wpłynęła, powołana na wstępie, skarga P.G. - redaktora naczelnego dziennika [...] z dnia [...] października 2014 r. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w udzieleniu informacji prasowej.

Zaskarżając bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego (dalej jako: ZO PZŁ) udzielenia prasie informacji publicznej na wniosek z dnia [...] września 2014 r., w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej ( dalej jako: ustawa o dip ) w związku z art. 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe ( dalej jako: Pr. prasowe ), redaktor naczelny zarzucił organowi naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy o dip poprzez bezczynność w udzieleniu informacji publicznej prasie.

W oparciu o podniesiony zarzut na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz.U. z 2012 r. poz 270 ze zm.; powoływanej jako: ppsa ) domagał się nakazania ZO PZŁ udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem z dnia [...] września 2014 r. w ciągu 14 dni oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

W motywach skargi wskazał, iż żądana wnioskiem z dnia [...] września 2014 r. informacja do dnia sporządzenia skargi nie została udostępniona. Organ nie wykonał też żadnej czynności w sprawie, o których mówi ustawa o dip.

Cytując regulacje art. 4 ust.1 i art. 3a Pr. prasowego wywodził, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dip. Zatem w świetle art. 3a Pr. prasowego dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji gdy wniosek dotyczy informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 ustawy do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia jest tryb określony w przepisach ustawy o dip, a taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Stosownie bowiem do art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dip, do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. Ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie ( dalej jako: Pr. łowieckie ) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: zachowania i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących, co potwierdza wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13. Polski Związek Łowiecki realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny, dlatego informacja o działalności jego organów, określonych w ustawie, winna być udzielana na wniosek tak prasy, jak i każdego obywatela RP na podstawie przepisów ustawy o dip. Z art. 42 ust. 9 Pr. łowieckiego wynika też, iż działalność Polskiego Związku Łowieckiego obejmuje ustalanie wysokości opłat za szkolenie i egzaminowanie na uprawnienia do wykonywania polowania, zaś Związek uwzględnia przy tym poniesione koszty. Skoro skarżący domaga się wskazania przez organ wysokości poszczególnych kosztów szkolenia i egzaminu uprawniającego do wykonywania polowania, a zatem jego wniosek dotyczy informacji na temat zadań mieszczących się w ramach działalności wykonywanej przez Polski Związek Łowiecki w imieniu państwa. PZŁ wydaje państwowe uprawnienia do polowania, co jest uwarunkowane ukończeniem szkolenia i zdaniem egzaminu, organizowanych przez Związek, więc informacja o tym jest informacją publiczną. Takie też stanowisko zajął np. WSA w Lublinie w prawomocnym wyroku w sprawie sygn. akt II SA/Lu 148/13, rozpatrując skargę na odmowę udzielenia identycznej informacji dotyczącej takiego samego szkolenia dla nowowstępujących. Wniosek z dnia [...] września 2014 r., jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym i skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, pomimo, że pochodził od przedstawiciela prasy, podlegał rozpatrzeniu przez organ w trybie przewidzianym w ustawy o dip, a nie w trybie art. 4 Pr. prasowego. Tym samym brak odpowiedzi organu jest bezczynnością lub przewlekłym prowadzeniem postępowania w tym przedmiocie, na które redaktorowi naczelnemu dziennika [...] przysługuje skarga do sądu administracyjnego w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ppsa, co znajduje potwierdzenie w postanowieniu NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/13).

Do sądu administracyjnego skarga przekazana została przez Zarząd Okręgu PZŁ w dniu 24 października 2014r.

W odpowiedzi na skargę udzielonej pismem z dnia [...] października Zarząd Okręgu PZŁ wniósł o jej odrzucenie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa, wywodząc iż do dnia jej sporządzenia nie otrzymał odpowiedzi na pismo z dnia [...] września skierowane do skarżącego. W ocenie ZO PZŁ, w takiej sytuacji skarga jest niedopuszczalna jako przedwczesna , bowiem nie odmówił on ani nie zwleka z udzieleniem odpowiedzi na pytania zadane w trybie Pr. Prasowego. Organ jako adresat wniosku, ma prawo oczekiwać, iż osoba kierująca wniosek w trybie Pr. prasowego wykaże swe umocowanie do działania w imieniu redakcji lub, że pozostaje z nią w stosunku pracy. Skoro ZO PZŁ, mimo wezwania, nie otrzymał stosownych dokumentów, a tym samym nie zostały usunięte wady formalne wniosku skarga nie ma uzasadnienia.

Na rozprawie w dniu 20 listopada 2014 r. profesjonalny pełnomocnik ZO PZŁ podtrzymując stanowisko wyrażone w odpowiedzi na skargę stwierdził iż adresat wniosku nie pozostaje w bezczynności skoro w terminie 14 dni od otrzymania wniosku skierował do redaktora naczelnego pismo datowane na [...] września z żądaniem wykazania umocowania do złożenia wniosku. W tej kwestii powoływał się na wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 13 października 2014 r. II SAB/Rz 66/14 oddalający skargę. Jednocześnie oświadczył, iż do dnia rozprawy okoliczności faktyczne sprawy nie uległy zmianie

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona.

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 ppsa, sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej m.in. przez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Stosownie do art. 149 § 1 ppsa sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach w tych sprawach zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do § 2 cytowanego przepisu sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 ppsa.

Przedmiotem rozpoznawanej skargi pozostawała bezczynność ZO PZŁ załatwieniu wniosku z dnia [...] września 2014r. złożonego przez K.M. o udzielenie informacji prasowej. Występujący z wnioskiem wskazał jako podstawę uzasadniającą wystąpienie z wnioskiem art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Pr. prasowego. Treść wniosku oraz forma pisma w jakiej został złożony nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on od dziennika [...], a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 Pr. prasowego, nie zaś od K.M. jako osoby fizycznej. Wskazać należy, iż w rozumieniu tej ustawy pojęcie "prasa" obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską ( pkt 1), zaś dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Wprawdzie wskazana osoba nie powoływała się we wniosku na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został w nagłówku oznaczony logo dziennika [...], złożony na druku firmowym redakcji z podaniem danych w tym numeru rejestru sądowego, numerów telefonów, faxów, adresów poczty elektronicznej i strony internetowej, zaś jako jego podstawę prawną wskazano przepisy Pr. Prasowego. Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji w niniejszej sprawie K.M. występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika [...]. W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem, będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu ( w niniejszej sprawie P.G.) takiego dziennika - jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 Pr. prasowego jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu ( vide: wyroki WSA w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r., II SAB/Lu 147/14 i z dnia 20 maja 2014 r., oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 września 2014 r., II SAB/Wa 328/14 baza orzeczeń nsa.gov.pl ).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd ( vide: m.in. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., I OSK 601/05, Lex nr 236545 ), iż skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 ppsa.

Zgodnie z art. 4 ust.1 Pr. prasowego, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności Natomiast zgodnie z art. 3a tej ustawy w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dip.

Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dip. Natomiast art. 4 ust. 1 Pr. prasowego poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji oraz ustawy o dip ma na względzie zadania jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie ( por. E. Czarny-Drożdzejko, Karna ochrona prawa do informacji publicznej, LEX 2013 Nr 51998 ). Dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz adresata wniosku. Jeżeli wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 ustawy o dip do udostępniania informacji publicznej, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 r. W przypadku gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej prasie informacji tej nie udziela i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu, redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ppsa. ( vide: wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13, wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/14; wyrok NSA z dnia 18 września 2014 r. I OSK 2745/13; baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Analizując treść pisma z dnia 9 października 2014 r. zatytułowanego "skarga na bezczynność w udzieleniu informacji prasowej", w szczególności podniesionych w nim zarzutów i powołanych podstaw prawnych oraz motywów uzasadnienia uznać należało, iż w istocie przedmiotem zaskarżenia pozostawała bezczynność w udzieleniu informacji publicznej, a nie prasowej.

Dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, istotne znaczenie ma ustalenie, czy dysponuje on ( art. 4 ust. 3 ustawy o dip) informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 6 ustawy o dip oraz czy jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Stosownie do treści art. 4 ust. 3 ustawy, podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu. W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację (lub podjął inne ustawą określone czynności) w określonym ustawą terminie ( art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o dip).

Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a ppsa ( por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s.109 ). Na gruncie ustawy o dip przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej ( art. 16 ustawy o dip), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ). Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Termin "zadania publiczne" jest bowiem pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 ustawy w odniesieniu do pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP, ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania tych zadań ( vide: wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1858/13; baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Niewątpliwie Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dip. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie ( vide: wyrok NSA z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt I OZ 1155/13, wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13; wyrok z dnia 18 września 2014 r. sygn. akt I OSK 2745/13; baza orzeczeń nsa. gov.pl). Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1226) Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulacje liczebności populacji zwierząt łownych. Zaś łowiectwo, jako element ochrony środowiska przyrodniczego, w rozumieniu ustawy oznacza ochronę zwierząt łownych (zwierzyny) i gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej (art. 1 tej ustawy). Zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa (art. 2 przedmiotowej ustawy). Natomiast ustawodawca w art. 34 ustawy Prawo łowieckie przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania, nałożone na związek w drodze ustawy, ze względu na ich cel i mają charakter publiczny ( vide: R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne.", Lex 2012).

O publicznoprawnym charakterze działalności Polskiego Związku Łowieckiego świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4 -7 ustawy Prawo łowieckie). Wymaga podkreślenia, iż powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy statutowe Polskiego Związku Łowieckiego - zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Zatem, w świetle przepisów ustawy Prawo łowieckie, Polski Związek Łowiecki wykonuje m.in. zadania administracji państwowej związane z wyrażonym w art. 5 oraz art. 74 ust. 2 Konstytucji obowiązkiem ochrony środowiska naturalnego ( vide: motywy uzasadnienia do wyroku TK z dn. 6 listopada 2012 r., sygn. K 21/11, opubl. OTK-A 2012/10/119). Mając powyższe na uwadze do oceny pozostała kwestia, czy żądane wnioskiem z dnia [...] września 2014 r. informacje mieszczą się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej.

Sąd zważył w tym względzie, iż zakres pojęcia informacji publicznej interpretować należy szeroko, uwzględniając okoliczność, iż prawo do dostępu do informacji publicznej jest konstytucyjnym prawem podmiotowym wyrażonym w art. 61 ust. 1 Konstytucji zgodnie, z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz podmiotów pełniących funkcje publiczne. Naczelny Sąd Administracyjny zwracał uwagę, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom oraz jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego ( vide: wyrok NSA z dnia 14 listopada 2003 r., sygn. akt II SAB 199/03 oraz wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt I OSK 1774/10 baza orzeczeń nsa.gov.pl ).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dip, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 ustawy zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji ( vide: wyrok NSA z dnia 18 września 2008 r., I OSK 315/08, wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 181/02, wyrok NSA z dnia 20 października 2002 r., II SA 1956/02 oraz wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 2036-2037/02; baza orzeczeń nsa.gov.pl oraz M. Jaśkowska "Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). W szczególności, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f ustawy o dip informację publiczną stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy, w tym o przedmiocie ich działalności, kompetencjach oraz majątku, którym dysponują. Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f ustawy o dip, stanowią informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o przedmiocie ich działalności i kompetencjach oraz o podmiotach o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3-5, w tym majątku, którym dysponują.

O omawiany już uprzednio publicznoprawnym charakterze działalności Polskiego Związku Łowieckiego świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek za które ustala on wysokość opłat, uwzględniając poniesione koszty (art. 42 ust. 4 - 9 ustawy Prawo łowieckie). Tym samym organizacja takich szkoleń należy do powierzonych Polskiemu Związkowi Łowieckiemu zadań publicznych. W konsekwencji informacje dotyczące kosztów tych szkoleń oraz ilości osób biorących w nich udział uznać należy za informacje publiczne ( vide: postanowienie WSA w Lublinie z dnia 29 października 2013 r. II SA.LU 148/13 ). Także w wyroku z dnia 18 września 2014 r. I OSK 2745/13, NSA wywiódł, iż publicznoprawny charakter niektórych kompetencji PZŁ skutkuje uznaniem, iż informacje odnoszące się do organizowania przez Związek szkoleń dla nowych członków oraz wydatkowanych na ten cel środków stanowią informację publiczną.

Skoro więc ZO PZŁ będąc – jak wykazano - podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, w której posiadaniu się znajduje (czego nie kwestionował ) żądanej wnioskiem z dnia [...] września 2014 r. nie udostępnił jej prasie w terminie wymaganym ustawą o dip, jak też do dnia rozprawy, należało uznać, iż pozostaje w bezczynności. Z tych przyczyn na podstawie art. 149 § 1 ppsa zobowiązany został do załatwienia wniosku skarżącego w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku sądu wraz z aktami administracyjnymi sprawy (art. 286 § 2 ppsa ).

Zgodnie z art. 149 § 1 zdanie drugie ppsa, sąd uwzględniając skargę na bezczynność, jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a stosownie do § 2 w przypadku uwzględnienia skargi sąd może orzec z urzędu lub na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny.

W odniesieniu do tej kwestii, Sąd uznał, że istniejąca w sprawie w dacie orzekania bezczynność nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa ( pkt II sentencji ). Za rażące naruszenie prawa, w rozumieniu art. 149 § 1 ppsa, może być uznany stan o którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty ( vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, LEX nr 1218894). Oceniając, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, względnie braku zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności, jakie powinien podjąć organ dążąc do załatwienia konkretnej sprawy. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne ( por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812).

Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Adresat wniosku nie pozostawał bezczynny, niezwłocznie bo 12 września skierował do redaktora naczelnego dziennika [...] pismo datowane omyłkowo na [...] września, pozostając w -błędnym- przekonaniu, iż wniosek wymaga potwierdzenia co do charakteru wnioskodawcy. Dostrzec bowiem należy okoliczność, iż ZO PZŁ nie jest organem administracji publicznej, a wniosek podlegający załatwieniu na podstawie ustawy o dip, oparty został na przepisach prawa prasowego. Mając dodatkowo na uwadze skomplikowaną materię ustawy o dip, jak też zaistniały w okolicznościach niniejszej sprawy jej "styk" z regulacjami Prawa prasowego oraz kształtujące się wciąż poglądy orzecznictwa co do zasad udostępniania informacji publicznej prasie, Sąd uznał, iż brak podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa. Z tych samych powodów Sąd nie znalazł podstaw do wymierzania ZO PZŁ z urzędu grzywny na podstawie art. 149 § 2 ppsa.

Orzeczenie co do istoty żądania strony, oznacza iż Sąd nie podzielił stanowiska ZO PZŁ o zaistnieniu podstaw do odrzucenia skargi jako przedwczesnej. Jak już to wskazano nie było w okolicznościach sprawy podstaw do kwestionowania pochodzenia wniosku od prasy w rozumieniu Pr. prasowego. Jednakże okoliczność, iż jego adresatem pozostawał ZO PZŁ jako podmiot podlegający ustawie o dip, jak też wniosek dotyczył informacji publicznej, powodowała, że tryb jego załatwienia determinował art. 3a tej ustawy, nakazując stosownie ustawy o dip. na gruncie której postępowanie nie jest sformalizowane, a z wnioskiem może wystąpić każdy i nie można żądać od niego wykazania interesu prawnego czy faktycznego ( art. 2 ust. 2 ustawy o dip ). Z tych przyczyn nie można forsować tezy o brakach wniosku i przedwczesności skargi. Uznając zatem, że wniosek został złożony skutecznie, jak też skargę wniósł legitymowany podmiot ( o czym już była mowa ) Sąd nie podzielił stanowiska wyrażonego w nieprawomocnym wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 13 października 2014 r. w sprawie II SAB/Rz 66/14.

Wobec uwzględnienia skargi i wniosku skarżącego o kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w. zw. z art. 205 § 2 ppsa. Koszty poniesione przez skarżącego obejmują opłatę w wysokości 100, zł ustaloną zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193 ze zm. ) jak też wynagrodzenie radcy prawnego ustalone zgodnie § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( t.j. Dz. U z 2013, poz. 490 ) oraz opłatę skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17zł.