drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Inne, zobowiązano do wydania aktu lub podjęcia czynności
określono że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, II SAB/Kr 374/14 - Wyrok WSA w Krakowie z 2014-12-02, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Kr 374/14 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2014-12-02 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-10-13
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Andrzej Irla /przewodniczący/
Iwona Niżnik-Dobosz /sprawozdawca/
Mirosław Bator
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 829/15 - Wyrok NSA z 2016-02-04
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
zobowiązano do wydania aktu lub podjęcia czynności
określono że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa
Powołane przepisy
Dz.U. 1995 nr 147 poz 713 art. 3a, art. 4, art. 34
Ustawa z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie.
Dz.U. 1984 nr 5 poz 24 art. 7 ust. 2 pkt 1
Ustawa z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe.
Dz.U. 2014 poz 782 art. 4 ust. 1 pkt 5
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 270 art. 149
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Iwona Niżnik-Dobosz (spr.) Protokolant: Maciej Żelazny po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014 r. na rozprawie sprawy ze skargi P. G. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku [...] w T. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Zarząd Okręgowy Polskiego Związku [...] w T. do wydania w terminie 14 dni aktu lub podjęcia czynności z wniosku P. G. z dnia 1 sierpnia 2014 r.; II. określa, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku [...] w T. na rzecz skarżącego P. G. kwotę 357 zł (trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

P. G., redaktor naczelny dziennika "[...]" wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku [...] w T. w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:

Pismem z dnia 1 sierpnia 2014 r., otrzymanym według prezentaty organu w dniu 11 sierpnia 2014 r., K. M. wystąpił do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku [...] w T. (dalej w skrócie ZO PZ) o udostępnienie informacji publicznej poprzez udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Kto jest obecnie przewodniczącym Zarządu Okręgowego i od jakiego dnia zajmuje tę funkcję, licząc od pierwszej jego kadencji na tym stanowisku?

2. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na urlopie wypoczynkowym, urlopie bezpłatnym lub okolicznościowym w roku 2013?

3. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na zwolnieniu lekarskim (w tym urlop zdrowotny, sanatorium, etc.) w roku 2013?

4. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na delegacjach służbowych w roku 2013?

5. Jakie sumarycznie koszty delegacji służbowych poniósł Polski Związek [...] z tytułu delegacji służbowych przewodniczącego Zarządu Okręgowego

w 2013 r.?

Z treści wniosku wynikało, że wnioskodawca działa z upoważnienia redaktora naczelnego dziennika "[...]" i posiada legitymację dziennikarza Nr 011.

Pismem z dnia 28 sierpnia 2014 r. L. dz. 510/14 przewodniczący Zarządu Okręgowego PZ w T. wezwał P. G. – redaktora naczelnego dziennika "[...]" do przesłania kopii legitymacji dziennikarskiej oraz upoważnienia redaktora naczelnego dziennika "[...]".

W dniu 23 września 2014 r. wpłynęła skarga P. G. – redaktora naczelnego dziennika "[...]" na bezczynność ZO PZ w T. w udzieleniu informacji prasowej.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Polski Związek [...] jest podmiotem wykonującym z mocy ustawy zadania publiczne, realizuje także zadania powierzone przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska, stąd też jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy Polskiego Związku [...] w T. wniósł o jej odrzucenie jako przedwczesnej, a więc niedopuszczalnej.

Organ podniósł, że nie odmówił ani nie zwlekał z odpowiedzią na pytania zadane w trybie Prawa prasowego, ale miał prawo oczekiwać, że osoba wnioskująca wykaże umocowanie do zadania pytań. Pomimo wezwania do przekazania stosownych dokumentów ze strony redakcji dziennika "[...]", ZO PZ ich nie otrzymał.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W szczególności, w myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.), kontrola sądu obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność: 1) organów w zakresie wydawania przez nie decyzji administracyjnych, 2) postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty, 3) postanowień wydanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie, 4) innych niż wskazane wyżej aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz 4a) pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach.

W myśl art. 149 § 1 P.p.s.a., Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W okolicznościach niniejszej sprawy, zagadnieniem pozostającym do rozstrzygnięcia w pierwszej kolejności jest kwestia tego, czy zarzucana w skardze P. G. bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku [...] w T. (ZO PZ) dotyczy udostępnienia informacji publicznej. To zaś nakazywało na wstępie zbadać, jaki charakter miała informacja, której udostępnienia domagał się dziennikarz K. M. w piśmie z dnia

1 sierpnia 2014 r. Jej przedmiot decydował bowiem o zastosowaniu trybu, w którym powinna być udostępniona, a także przekładał się na wynik sprawy, której przedmiot został w skardze określony jako bezczynność w sprawie udzielenia prasie informacji publicznej.

W sprawie bezsporne jest, a wynika to tak z inicjującego ją pisma K. M. z dnia 1 sierpnia 2014 r., jak i z treści skargi wnoszonej przez P. G. redaktora naczelnego dziennika "[...]", że do strony przeciwnej zwróciła się o udzielenie konkretnie wskazanych informacji prasa w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.). Przesłanki uznania za przedstawiciela prasy spełniał bowiem zarówno K. M., powołujący we wniosku o udzielenie informacji numer swojej legitymacji dziennikarza, jak i P. G., będący redaktorem naczelnym dziennika "[...]".

Ponadto, zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem nie budzi też wątpliwości, że Zarząd Okręgowy Polskiego Związku [...] jest podmiotem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 782, dalej w skrócie u.d.i.p.), a więc zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej z racji wykonywania przez Związek zadań publicznych wynikających m.in. z art. 34 ustawy z dnia

13 października 1995 r. Prawo łowieckie (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1226) i legitymowanym w sprawie bezczynności w przedmiocie udzielenia informacji publicznej (zob. m.in. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia

17 kwietnia 2007 r., sygn. akt I OSK 735/06, wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13).

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że informacje, których udzielenia domagał się dziennikarz K. M. w piśmie z dnia

1 sierpnia 2014 r. stanowią informację publiczną, odnoszą się bowiem do osoby wchodzącej w skład Zarządu Okręgowego PZ, pełniącej funkcję Przewodniczącego w tym organie. Ugruntowany pogląd doktryny i orzecznictwa, podzielany przez wyrokujący Sąd, za informacje publiczne uznaje informacje wytworzone przez władze publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym lub Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone. W szczególności informacją taką, podlegającą udostępnieniu w trybie przepisów u.d.i.p., jest informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o przedmiocie ich działalności i kompetencjach, organizacji, osobie sprawującej funkcję przewodniczącego organu oraz o majątku, którym dysponują (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b), c), d) i f) u.d.i.p.).

Jak wskazano powyżej, Polski Związek [...] jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją unormowania art. 4 ust. 1 u.d.i.p. Jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13, ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m. in.: prowadzenie gospodarki [...] w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła [...], troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw środowiska. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny (por. R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki [...]. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne.", Lex 2012). Podkreślenia wymaga, że powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Wnioskodawca w swym piśmie z dnia 1 sierpnia 2014 r. przywołał przepis

art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe, wskazując ewentualną podstawę odmowy udzielenia odpowiedzi na zadane pytania. Nie zwalniało to jednak adresata wniosku – ZO PZ z zastosowania przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, skoro, jak wykazano powyżej, spełnione były zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe przesłanki zastosowania tych przepisów.

Zgodnie z art. 4 ustawy Prawo prasowe, na który powołał się dziennikarz we wniosku, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów, informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności (ust. 1). W przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy (ust. 3). Odmowę, o której mowa w ust. 3, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych (ust. 4).

W ocenie Sądu, przedmiotowy wniosek strony skarżącej z dnia 1 sierpnia 2014 r. nie podlegał jednak załatwieniu przez ZO PZ w T. w trybie art. 4 Prawa prasowego. W konsekwencji nie można uznać, że nieudzielenie skarżącemu informacji zgodnie z treścią tego wniosku stanowiło odmowę udzielenia informacji prasowej, o której mowa w ust. 3 powyższego przepisu, a która podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego w trybie jego ust. 4 w zw. z art. 3 § 3 P.p.s.a.

Wskazać w tym miejscu należy, że w powyższym zakresie istnieje w orzecznictwie rozbieżność w ocenie co do tego, czy udzielenie informacji publicznej na wniosek prasy powinno następować w ramach wynikających z normy art. 4 Prawa prasowego, czy też znaleźć zastosowanie winien w takich sytuacjach przepis art. 3a tej ustawy, zgodnie z którym w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

W dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych, istotnie za właściwy dla udzielenia prasie informacji przez Polski Związek [...] każdorazowo, niezależnie od charakteru żądanej informacji, przyjmowano tryb uregulowany w art. 4 Prawa prasowego. W większości orzeczeń okoliczność ta nie była kwestionowana (por. m.in. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. akt I OSK 735/06; wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1767/07 oraz wyroki WSA w Lublinie: z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 529/12, z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 372/12, z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Lu 49/13).

Taka wykładnia przepisu art. 4 Prawa prasowego pomijała jednak treść poprzedzającego go art. 3a ustawy, na co zasadnie zwrócono uwagę w wydanych ostatnio orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego, np. w wyroku z dnia

5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13 oraz postanowieniu z dnia 12 kwietnia

2013 r., sygn. akt I OSK 319/13. Z przepisu tego, dodanego do ustawy Prawo prasowe w wyniku jej nowelizacji dokonanej przez art. 24 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej wynika jednoznacznie, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie przepisów u.d.i.p.

W konsekwencji, dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. Wówczas, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p. Z porównania zakresów zastosowania przepisów art. 3a oraz art. 4 ustawy Prawo prasowe wynika zatem, że każda informacja publiczna jest informacją prasową, lecz nie każda informacja prasowa jest informacją publiczną, bowiem art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w u.d.i.p., tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku.

Skoro więc w niniejszej sprawie wniosek skierowany był do podmiotu, wykonującego zadania publiczne, jakim jest niewątpliwie Zarząd Okręgowy Polskiego Związku [...] w T., a także dotyczył informacji objętych zakresem przepisu art. 6 u.d.i.p., uzasadniony jest pogląd, że pismo strony skarżącej z dnia

1 sierpnia 2014 r. o udzielenie odpowiedzi na zadane w nim pytania należało potraktować jako wniosek o udostępnienie informacji publicznej na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Publicznoprawny charakter działalności Polskiego Związku [...] przesądza o tym, że żądane w niniejszej sprawie informacje związane z osobą i wykonywaniem funkcji Przewodniczącego Zarządu Okręgowego PZ stanowią informację publiczną. Żądane informacje dotyczą majątku ZO PZ i osoby sprawującej funkcję Przewodniczącego ZO PZ, w tym okoliczności związanych ze sprawowaniem tej funkcji.

Pomimo tego, że żądanie pochodziło od prasy w rozumieniu art. 7 ust 2 pkt 1 ustawy Prawo prasowe, stosownie do art. 3a tej ustawy podlegało ono rozpatrzeniu przez ZO PZ w trybie przewidzianym w u.d.i.p., a nie w art. 4 Prawa prasowego.

Powyższe oznacza, że ewentualny brak odpowiedzi na przedmiotowe żądanie nie mógł zostać uznany za odmowę udzielenia informacji, lecz jedynie za bezczynność w tym przedmiocie, na którą redaktorowi dziennika "Łowiecki" przysługuje skarga do sądu administracyjnego w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/13).

Dokonując oceny zarzucanej Zarządowi Okręgowemu PZ w skardze bezczynności trzeba na wstępie wskazać, że zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa stan ten zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie właściwy organ (lub - jak na gruncie u.d.i.p. - inny podmiot wykonujący zadania publiczne) nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie postępowanie prowadził, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1- 4a P.p.s.a.

W odniesieniu do spraw z zakresu informacji publicznej bezczynność zachodzi wówczas, gdy podmiot zobowiązany do udostępniania informacji publicznych, pomimo dysponowania żądaną informacją publiczną, nie udostępnia jej zgodnie z art. 13 ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 1 u.d.i.p., tj. bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, bądź też w tym terminie nie wydaje na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej w razie stwierdzenia uzasadnionych podstaw, np. wobec stwierdzenia, że żądana informacja objęta jest ograniczeniem opisanym w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Jeśli zatem wniosek dotyczy informacji będącej informacją publiczną organ co do zasady ma obowiązek:

1) udostępnić tę informację w formie czynności materialno-technicznej w sposób i w formie zgodny z wnioskiem (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.) lub

2) wydać na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie jej udostępnienia w razie uznania, że zachodzą podstawy do takiej odmowy, np. wynikające z art. 5 u.d.i.p. lub

3) udzielić informacji, o których mowa w art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 2 u.d.i.p., wyjaśniając przyczyny braku możliwości udostępnienia informacji w terminie bądź zgodnie z wnioskiem, przy jednoczesnym wskazaniu, w jakim terminie (nie dłuższym jednak niż 2 miesiące), w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona lub

4) poinformować pisemnie wnioskodawcę, że nie posiada żądanej informacji,

5) w razie ustalenia, że żądana informacja stanowi tzw. informację przetworzoną, organ powinien wezwać do wykazania w oznaczonym terminie, szczególnej istotności dla interesu publicznego, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., jeśli wnioskodawca nie wykazał już tej okoliczności.

W realiach niniejszej sprawy, ZO PZ ustosunkował się do wniosku K. M. w ten sposób, że wezwał P. G. – redaktora naczelnego dziennika "[...]" do przesłania kopii legitymacji dziennikarskiej wnioskodawcy oraz upoważnienia, na które powoływał się on w wystąpieniu z dnia 1 sierpnia 2014 r. na firmowym druku redakcji dziennika "[...]".

Postępowanie strony przeciwnej należy ocenić jako niewłaściwe, o ile bowiem miała ona prawo domagać się potwierdzenia faktu, że z wnioskiem występuje prasa w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo prasowe, o tyle w okolicznościach faktycznych kwestia ta nie miała znaczenia. Żądanie wylegitymowania się osoby podającej się za prasę uzasadnione jest w przypadku udzielenia informacji w trybie art. 4 ustawy Prawo prasowe, tymczasem – jak już wykazano powyżej – obowiązkiem strony przeciwnej było rozpoznanie wniosku skarżącego w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak tego wymaga przepis art. 3a ustawy Prawo prasowe. ZO PZ jest bowiem podmiotem administrującym, wykonującym zadania publiczne, a wniosek z dnia 1 sierpnia 2014 r. dotyczył udostępnienia informacji publicznej związanej bezpośrednio z jego organem i osobą sprawującą w nim funkcję. W tym stanie rzeczy domaganie się potwierdzenia, iż istotnie z wnioskiem zwraca się prasa, było zbędne, a strona przeciwna winna była w terminie określonym w przepisie art. 13 ust. 1 u.d.i.p. zająć stanowisko wobec wniosku z dnia 1 sierpnia 2014 r.

W świetle tego, że do dnia rozprawy Zarząd Okręgowy Polskiego Związku [...] w T. nie ustosunkował się w prawem przewidziany sposób do wniosku o udostępnienie informacji publicznej, Sąd uznał, że pozostawał on w bezczynności w tym zakresie.

W myśl przepisu art. 149 § 1 P.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a., sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 26 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1360/12, "przepis art. 149 P.p.s.a. w aktualnym brzmieniu zawiera normę, według której uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego polega nie tylko na zobowiązaniu organu do wydania aktu w określonym terminie, ale także na rozstrzygnięciu o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce oraz czy było to z rażącym naruszeniem prawa albo nie miało charakteru rażącego. Użycie w zdaniu drugim § 1 art. 149 P.p.s.a. wyrazu "jednocześnie" nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie. Wręcz przeciwnie - z analizy tego przepisu, w kontekście przepisu art. 4171 § 3 K.c., wynika, że uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać na stwierdzeniu, że bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa albo że naruszenie prawa nie było rażące, mimo że są podstawy do umorzenia postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu, z uwagi na to, że akt taki został wydany przez organ po wniesieniu skargi do sądu. Należy więc przyjąć, iż wydanie przez organ decyzji po wniesieniu do sądu skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego, nie powoduje, stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a., że w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, postępowanie sądowe stało się bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a.".

W okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd ustalił fakt bezczynności ZO PZ, uznając jednocześnie, iż bezczynność ta nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Przepis art. 149 § 1 P.p.s.a. nie ustala przesłanek rażącego naruszenia prawa, pozostawiając tę kwestię do oceny sądu. Skład rozpoznający sprawę uznał, że w sprawie nie można mówić o rażącej bezczynności strony przeciwnej z tej przyczyny, że zareagowała ona na wniosek, choć podjęcie tych działań nastąpiło w niewłaściwym trybie art. 4 ustawy Prawo prasowe. Niejednolitość orzecznictwa w zakresie trybu postępowania z wnioskami prasy o udostępnienie informacji publicznej, wynikającą z niejednoznacznej i nieprecyzyjnej redakcji przepisów ustawy Prawo prasowe w tym zakresie usprawiedliwia w pewnym zakresie postępowanie strony przeciwnej, czyniąc naruszenie prawa, którego swą bezczynnością się dopuściła, nierażącym.

O kosztach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 200 P.p.s.a., zgodnie z którym w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Na podstawie art. 205 P.p.s.a. zasądzono zwrot kosztów obejmujący wpis od skargi, wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w wysokości określonej w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 490) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa.



Powered by SoftProdukt