Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Leszek Tyliński (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Małgorzata Włodarska sędzia WSA Grzegorz Saniewski Protokolant starszy sekretarz sądowy Dominika Znaniecka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi P. G. redaktora naczelnego dziennika "[...]" na bezczynność Koła Łowieckiego nr [...]"[...]" w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Koło Łowieckie nr [...] "[...]" w [...] do załatwienia wniosku P. G. – redaktora naczelnego dziennika "[...]" z dnia [...] lipca 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że bezczynność Koła Łowieckiego nr [...] "[...]" w [...] nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Koła Łowieckiego nr [...] "[...]" w [...] na rzecz P.G. - redaktora naczelnego dziennika "[...]" kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia 9 lipca 2014 r. dziennikarz dziennika "Ł." wystąpił do Koła Łowieckiego Ł. w A. K. na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r., Nr 5, poz. 24 ze zm.) o udzielenie informacji poprzez przesłanie kopii:

protokołów posiedzeń zarządu koła odbytych w latach 2012 - 2014,

protokołów z odbytych walnych zgromadzeń członków koła w latach 2012 - 2014,

posiedzeń odbytych przez komisję rewizyjną koła w latach 2012-2014,

protokołów pokontrolnych wykonanych przez komisję rewizyjną koła w latach 2012-2014,

uchwał podjętych przez walne zgromadzenie koła w latach 2012-2014.

W odpowiedzi organ wezwał dziennikarza pismem z dnia 24 lipca 2014 r. o skonkretyzowanie swoich żądań.

Następnie P. G. – redaktor naczelny dziennika "Ł." złożył skargę na bezczynność Koła Łowieckiego nr [...] w A. K. w przedmiocie udzielenia prasie informacji publicznej na wniosek z dnia 9 lipca 2014 r., w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, w zw. z art. 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, wnosząc o nakazanie organowi udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem i zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Odpowiadając na skargę organ podniósł, że od redakcji dziennika "Ł." nie otrzymał żadnej odpowiedzi na swoje pismo z dnia 24 lipca 2014 r.

W piśmie do redakcji z dnia 22 sierpnia 2014 r. Koło Łowieckie nr [...] wskazało, że ze względu na obszerność dokumentacji i związane z tym koszty kserowania oraz nieobecność działaczy ze względu na trwający okres urlopowy nie mogło sobie pozwolić na pokrywanie tych kosztów z funduszy Koła. Jednocześnie podało, że stosowną dokumentację jest w stanie udostępnić na miejscu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Stosownie do przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola, o której mowa jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie zaś z przepisem art. 3 § 1 § 2 pkt 8 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z zm.) kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na konieczność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1- 4a ww. art. 3 § 2.

Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy (art. 133 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Z akt sprawy natomiast wynika, że w piśmie z 9 lipca 2014 r. dziennikarz dziennika myśliwych "Ł." zwrócił się do Koła Łowieckiego Ł. w A. K. na podstawie art. 4 ust. 3 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe o udzielenie ww. informacji.

Problematykę udzielenia odpowiedzi na zapytanie prawne i udzielenie prasie informacji regulują przepisy ustawy z 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.) oraz przepisy ustawy z 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej (Dz. U. z Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.).

Zgodnie z przepisem art. 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy przywoływanej ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej co oznacza, że udostępnienie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie tej ustawy, mając na uwadze - ale o tym w dalszej części niniejszego uzasadnienia - także i treść przepisu art. 14 ust. 1 tej ustawy.

Przepis art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej, tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji oraz ustawy o dostępie do informacji publicznej służy wypełnieniu zadania jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie. W myśl art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności.

Te same podmioty mogą odmówić udzielenia informacji, o ile jest ona objęta tajemnicą lub narusza prawo do prywatności. Odmowę udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni. Odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy (art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe).

Polski Związek Łowiecki jest w ocenie Sądu podmiotem zobowiązanym dyspozycją art. 4 Prawa prasowego do udostępnienia informacji publicznej. Tym samym, Polski Związek Łowiecki mógłby odmówić udzielenia żądanej informacji, gdyby żądana informacja objęta była tajemnicą albo naruszała prawo do prywatności, lub gdy żądane informacje nie dotyczą jego działalności. Godzi się zauważyć, że na takie okoliczności w niniejszej sprawie nie wskazano. W świetle art. 32 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r., poz. 1226) Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych. Prowadzą one gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulację liczebności populacji zwierząt łownych. Brzmienie art. 34 tej ustawy określającego zakres zadań tej jednostki wskazuje, że wykonuje on zadania publiczne. Wśród tych zadań znajdują się przykładowo: prowadzenie gospodarki łowieckiej (pkt 1), troska o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych zwierząt dziko żyjących (pkt 2), realizacją innych zadań zleconych przez ministra właściwego do spraw środowiska (pkt 12). Na publicznoprawny charakter działalności Polskiego Związku Łowieckiego wskazuje także organizowanie szkoleń, których odbycie warunkuje uzyskanie uprawnień do wykonywania polowania (art. 42 ust. 4-7 ustawy Prawo łowieckie). Z kolei koła łowieckie zrzeszają osoby fizyczne i są podstawowym ogniwem organizacyjnym w Polskim Związku Łowieckim w realizacji celów i zadań łowiectwa (art. 33 ust. 1).

Adresatem wniosku o udostępnienie informacji publicznej mogą być także koła łowieckie, które w myśl art. 33 ust. 2 ustawy Prawo łowieckie, posiadają osobowość prawną i ponoszą odpowiedzialność za swoje zobowiązania.

Pogląd o uznaniu koła łowieckiego i jego organów jako dopuszczalnego adresata wniosku dotyczącego udostępnienia informacji publicznej znajduje nadto wsparcie w treści art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe, który -jak już wyżej zaznaczono - rozszerza krąg podmiotów zobowiązanych do udzielenia prasie informacji publicznej. Zarówno Polski Związek Łowiecki jak i koła łowieckie są bowiem bez wątpienia podmiotami niezaliczającymi się do sektora finansów publicznych, jak też nie działającymi w celu osiągnięcia zysku. Świadczy o tym treść art. 35 Prawa łowieckiego, podającego źródła finansowania działalności Polskiego Związku Łowieckiego i zawierającego wskazanie, że dochód uzyskiwany z działalności gospodarczej służy wyłącznie realizacji celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału między członków.

Na gruncie art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe ugruntowało się orzecznictwo sądowe, w myśl którego obowiązek udzielania prasie informacji nie ogranicza się tylko do Polskiego Związku Łowieckiego, który posiada osobowość prawną, ale też do jego organów, w tym powołanych ustawą Prawo łowieckie, ale i statutem Polskiego Związku

Łowieckiego. Pojęcie informacji publicznej określa zaś ustawodawca w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198). W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem należy przy wykładani tych przepisów kierować się także art. 61 Konstytucji RP. Tak więc informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Przywołany wyżej przepis art. 14 ust. 1 ustawy o dostępnie do informacji publicznej stanowi natomiast, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek, następuje w sposób i formie zgodnej z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do jej udostępnienia, uniemożliwiają udostępnienia informacji w sposób i formie określonej we wniosku. Natomiast po myśli przepisu art. 16 ust. 1 tej ustawy odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji. Po myśli art. 14 ust. 2 jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.

Z akt sprawy wynika jednoznacznie, że Koło Łowieckie Ł. w A. K. wniosku z 9 lipca 2014 r. nie załatwiło w sposób przewidziany przywołanymi przepisami, co nakazywało sądowe uznanie wniesionej skargi za zasadną z uwagi na oczywistą bezczynność organu. Nie podważa tej oceny wskazywanie w piśmie z dnia 22 sierpnia 2014 r., że ze względu na obszerność dokumentacji i związane z tym koszty kserowania oraz nieobecność działaczy ze względu na trwający okres urlopowy nie mogło sobie pozwolić na pokrywanie tych kosztów z funduszy Koła. Jednocześnie podało, że stosowną dokumentację jest w stanie udostępnić na miejscu. Jeżeli w ocenie organu było to przeszkodą to winien zwrócić się z tą kwestią już w piśmie z dnia 24 lipca 2014 r. Tymczasem Koło Łowieckie ograniczyło się w nim do wezwania o skonkretyzowanie żądań, nie podejmując dalszych czynności do czasu wpływu skargi, a powinno postąpić w sposób przewidziany przywołanymi przepisami.

Zgodnie bowiem z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o dostępnie do informacji publicznej jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek (art. 15. ust. 2 ustawy).

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 149 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd zobowiązał organ w pkt 1 sentencji wyroku do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 9 lipca 2014 r., w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Na podstawie powołanego przepisu Sąd nie stwierdził natomiast, aby w przedstawionych okolicznościach faktycznych, bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, skoro organ miał wątpliwości, czy wnioskowi należało nadać dalszy bieg skoro dziennikarz redakcji nie udzielił odpowiedzi na pismo z dnia 24 lipca 2014 r. Fakt ten, jak wnioskować należy, przyczynił się m. in. do zaniechania rozpatrzenia wniosku. Powyższe uzasadnia rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 sentencji wyroku. Przy ponownym rozpatrzeniu wniosku Koło Łowieckie Ł. w A. K. rozstrzygnie przedmiotowy wniosek mając na uwadze wskazane przepisy oraz treść art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o przepisy art. 200 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. oraz przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).