Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant sekretarz sądowy Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi P. G. - redaktora naczelnego D. "Ł." w G. na bezczynność Zarządu Okręgowego P. Z. Ł. w B. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. zobowiązuje Zarząd Okręgowy P. Z. Ł. w B. do załatwienia wniosku D. "Ł." w Gdańsku z dnia 1 sierpnia 2014 roku, w terminie 14 dni od doręczenia odpisu prawomocnego wyroku, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej; 2. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Zarządu Okręgowego P. Z. Ł. w B. na rzecz skarżącego D. "Ł." w G. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Skarga na bezczynność Zarządu O. P. Z. Ł. w B. została wywiedziona na tle następujących okoliczności faktycznych:

Wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2014 r. K. M., dziennikarz Dziennika "Ł.", powołując się na art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe wystąpił do Zarządu O. P.Z. Ł. w B. (dalej powoływanego jako Zarząd) o udzielenie następujących informacji:

1. Kto jest obecnie przewodniczącym Zarządu Okręgowego i od jakiego dnia zajmuje tę funkcję, licząc od pierwszej jego kadencji na tym stanowisku ?

2. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na urlopie wypoczynkowym, urlopie bezpłatnym lub okolicznościowym w 2013 r. ?

3. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na zwolnieniu lekarskim (w tym na urlopie zdrowotnym, w sanatorium , etc.) w 2013 r. ?

4. Ile dni przewodniczący Zarządu Okręgowego przebywał na delegacjach służbowych w 2013 r. ?

5. Jakie sumarycznie koszty poniósł P. Z. Ł. z tytułu delegacji służbowych przewodniczącego Zarządu Okręgowego w 2013 r. ?

W odpowiedzi na powyższy wniosek Zarząd pismem z dnia [...] sierpnia 2014 r. wezwał P. G. redaktora naczelnego dziennika "Ł." o udzielenie informacji, czy dziennikarz K. M. pozostaje w stosunku pracy z redakcją dziennika lub czy zajmuje się zbieraniem i redagowaniem materiałów prasowych na rzecz i z upoważnienia redaktora naczelnego. Jednocześnie zwrócono się o przesłanie kopii legitymacji dziennikarskiej K. M. oraz upoważnienia, na które powołuje się on w swoim wystąpieniu.

W dniu [...] września 2014 r. P. G. redaktor naczelny dziennika "Ł." wniósł do sądu administracyjnego skargę na bezczynność Zarządu O. P. Z.Ł. w B. polegającą na nieudzieleniu informacji publicznej na opisany powyżej wniosek, czym naruszono art. 4 ust. 1 w zw. z art. 3a ustawy z dnia [...] września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Strona skarżąca podkreśliła, że do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne. W przedmiotowej sprawie organ, którego bezczynność została zaskarżona, wykonuje zadania z zakresu administracji publicznej, polegające m.in. na zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych zwierząt dziko żyjących. Zdaniem skarżącego skoro wykonywane zadania mają charakter publiczny, zatem informacja o działalności organów P. Z. Ł., winna, być udzielana na wniosek tak prasy jak i każdego obywatela RP. Powołując się na treść art. 3a ustawy Prawo prasowe skarżący wskazał, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się na w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stąd też jego wniosek z dnia [...] sierpnia 2014 r., jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym i skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, pomimo, że pochodził od przedstawiciela prasy, powinien podlegać rozpatrzeniu przez organ w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a nie w trybie art. 4 ustawy prawo prasowe. Autor skargi podkreślił, że do dnia wniesienia skargi informacja nie została udzielona, ani organ nie wykonał żadnej czynności w sprawie, o której mowa w przepisach o udostępnieniu informacji publicznej, co najwyżej dopytując się o legitymację dziennikarską i upoważnienie dla dziennikarza. W świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej pozostaje to jednak bez znaczenia dla udzielenia wnioskowanej informacji. Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o nakazanie organowi udzielenia informacji w żądanym zakresie w ciągu trzech dni oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Zarząd wniósł o jej odrzucenie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a, wywodząc że do dnia jej sporządzenia nie otrzymał odpowiedzi ze strony redakcji, czy autor wniosku jest uprawniony do występowania w charakterze dziennikarza bądź działa z upoważnienia redakcji. W takiej sytuacji skarga jest niedopuszczalna jako przedwczesna, bowiem organ nie odmówił ani nie zwleka z udzieleniem odpowiedzi na pytania zadane w trybie ustawy prawo prasowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej m.in. przez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach w tych sprawach zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do § 2 cytowanego przepisu sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

Przedmiotem rozpoznawanej skargi pozostawała bezczynność Zarządu O. P.Z. Ł. w B. w załatwieniu wniosku z dnia [...] sierpnia 2014 r. złożonego przez K. M. o udzielenie informacji prasowej. Występujący z wnioskiem wskazał jako podstawę uzasadniającą wystąpienie z wnioskiem art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984r. Prawo prasowe (Dz.U. nr 5, poz. 24 ze zm, powoływana dalej jako: u.p.p.). Treść wniosku oraz forma pisma w jakiej został złożony nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on od dziennika "Ł.", a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 u.p.p., nie zaś od K. M. jako osoby fizycznej.

Pojęcie prasa w rozumieniu powoływanego art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską, zaś dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Wprawdzie autor wniosku nie powoływał się w nim na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został

w nagłówku oznaczony logo dziennika "Ł.", złożony na druku firmowym redakcji z podaniem danych w tym numeru rejestru sądowego, numerów telefonów, faxów, adresów poczty elektronicznej i strony internetowej, zaś jako jego podstawę prawną wskazano przepisy u.p.p. Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji w niniejszej sprawie K. M. występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika "Ł.". W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem, będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu (w niniejszej sprawie P. G. ) takiego dziennika - jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 u.p.p. jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu (tak: WSA we Wrocławiu w wyroku z 2 grudnia 2014r. IV SAB/Wr 253/14, WSA w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r., sygn. akt II SAB/Lu 147/14 i z dnia 20 maja 2014 r., oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 września 2014 r., sygn. akt. II SAB/Wa 328/14, wszystkie dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W tym miejscu należy podkreślić, że skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 p.p.s.a., stąd też skarżący przed jej wniesieniem nie miał obowiązku wyczerpania tegoż środka zaskarżenia (vide: m.in. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05, opubl. lex nr 236545 ).

Zgodnie z art. 4 ust.1 u.p.p., przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności Stosownie natomiast do art. 3a u.p.p. w zakresie prawa dostępu do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm., powoływanej dalej jako: u.d.i.p.) .

Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Natomiast art. 4 ust. 1 u.p.p. poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji oraz u.d.i.p. ma na względzie zadania jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie (por. E. Czarny-Drożdzejko, Karna ochrona prawa do informacji publicznej, opubl. lex 2013 nr 51998). Dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz adresata wniosku. Jeżeli wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznej, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p. W przypadku, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej prasie informacji tej nie udziela i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu, redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. ( vide: wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13, wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/14; wyrok NSA z dnia 18 września 2014 r. I OSK 2745/13; wszystkie dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Dokonując analizy wywiedzionej w niniejszej sprawie skargi na bezczynność w udzieleniu informacji prasowej, w szczególności podniesionych w niej zarzutów i powołanych podstaw prawnych oraz motywów uzasadnienia, Sąd uznał, że przedmiotem zaskarżenia pozostawała w istocie bezczynność w udzieleniu informacji publicznej, a nie prasowej. Dla oceny zaś, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, istotne znaczenie ma ustalenie, czy dysponuje on ( art. 4 ust. 3 u.d.i.p.) informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 6 u.d.i.p. oraz czy jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Stosownie do treści art. 4 ust. 3 ustawy, podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu. W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację (lub podjął inne ustawą określone czynności) w określonym ustawą terminie (art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.). Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej ( art. 16 u.d.i.p.), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego. Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

W dalszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udzielania informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Przy czym, jak podkreślił NSA w wyroku z dnia 13 grudnia 2013 r. (sygn. akt I OSK 1858/13) termin "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej".

Wszczynające kontrolowane postępowania żądanie udzielenia informacji zostało skierowane do podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej. P. Z. Ł. jest bowiem podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie i Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni ten pogląd podziela (tak m.ni. wyrok NSA z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt I OZ 1155/13, wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13; wyrok z dnia 18 września 2014 r. sygn. akt I OSK 2745/13; wszystkie dostępnie w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Z treści art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r., poz. 1226 ze zm.) wynika, że P. Z.Ł. został zobowiązany do realizacji zadania z zakresu administracji publicznej. Do zadań tych zalicza się m. in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania, nałożone na związek w drodze ustawy, ze względu na ich cel i mają charakter publiczny ( vide: R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne", opubl. Lex 2012). O publicznoprawnym charakterze działalności Polskiego Związku Łowieckiego świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4 -7 ustawy Prawo łowieckie). Wymaga podkreślenia, że powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy statutowe Polskiego Związku Łowieckiego - zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Skoro nie ulega wątpliwości, że P. Z. Ł. jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, to ustalić należało, czy żądane wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2014 r. informacje mieszczą się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej. W ocenie Sądu informacje te stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 2, 3 i 5 ustawy.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 ustawy zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji ( vide: wyrok NSA z dnia 18 września 2008 r., I OSK 315/08, wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 181/02, wyrok NSA z dnia 20 października 2002 r., II SA 1956/02 oraz wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 2036-2037/02; wszystkie dostępnie w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W szczególności, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f omawianej ustawy informację publiczną stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy, w tym o przedmiocie ich działalności, kompetencjach oraz majątku, którym dysponują. Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f u.d.i.p., stanowią informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach (pkt 2), zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 (pkt 3), majątku publicznym (pkt 5).

Konkludując skoro Zarząd O. P.Z.Ł. w B. jest, jak wskazano wyżej, podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, i znajduje się w posiadaniu (czego nie kwestionował) żądanej wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2014 r. informacji, a do dnia orzekania w niniejszej sprawie nie rozpoznał wniosku skarżącego, to uznać należy, że pozostaje w bezczynności.

Z tych przyczyn, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., Zarząd został zobowiązany do załatwienia wniosku skarżącego w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku sądu wraz z aktami administracyjnymi sprawy.

Zgodnie z art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność, jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a stosownie do § 2

w przypadku uwzględnienia skargi sąd może orzec z urzędu lub na wniosek strony

o wymierzeniu organowi grzywny. W odniesieniu do tej kwestii, Sąd uznał, że istniejąca w sprawie w dacie orzekania bezczynność nosi znamiona rażącego naruszenia prawa (pkt 2 sentencji). Za rażące naruszenie prawa, w rozumieniu art. 149 § 1 p.p.s.a., może być uznany stan o którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12). Oceniając, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, względnie braku zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności, jakie powinien podjąć organ dążąc do załatwienia konkretnej sprawy. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne (por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812). Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Adresat wniosku pozostawał bezczynny aż do daty orzekania przez Sąd. Podjęte zaś przez Zarząd czynności polegające na wezwaniu skarżącego do przesłania kopii legitymacji dziennikarskiej K. M. oraz upoważnienia, na które powołuje się on w swoim wystąpieniu, świadczą o błędnym interpretowaniu prawa, a w szczególności ustawy o dostępie do informacji publicznej, która w art. 2 ust. 1 wprost stanowi, że prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu. Nie jest przy tym wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Zachowania Zarządu nie tłumaczy też fakt, że wniosek oparto na przepisach prawa prasowego. Poglądy orzecznictwa, w tym również tutejszego Sądu, co do zasad udostępniania informacji publicznej prasie są już na tyle ugruntowane, że bezczynność organu daje podstawę do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa.

Końcowo należy podkreślić, że Sąd nie podzielił stanowiska Zarządu o zaistnieniu podstaw do odrzucenia skargi jako przedwczesnej. Jak wskazano wyżej w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do kwestionowania pochodzenia wniosku od prasy w rozumieniu u.p.p. Jednakże okoliczność, iż jego adresatem pozostawał Zarząd jako podmiot podlegający u.d.i.p., jak też wniosek dotyczył informacji publicznej, powodowała, że tryb jego załatwienia determinował art. 3a u.p.p., nakazując stosownie ustawy o dostępie do informacji publicznej, na gruncie której postępowanie nie jest sformalizowane, a z wnioskiem może wystąpić każdy i nie można żądać od niego wykazania interesu prawnego czy faktycznego. Z tegoż względu niezrozumiała jest teza o brakach wniosku i przedwczesności skargi.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2, 3 i 4 p.p.s.a. oraz § 2 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn.: Dz. U.

z 2013 r., poz. 490).