Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant sekretarz sądowy Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi P. G. - redaktora naczelnego Dziennika "Ł." w G. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Ł. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. zobowiązuje Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Ł. do załatwienia wniosku Dziennika "Ł." w G. z dnia [...][września 2014 roku, w terminie 14 dni od doręczenia odpisu prawomocnego wyroku, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej; 2. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Ł. na rzecz skarżącego Dziennika "Ł." w G. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia [...] września 2014 r. K. M. (dziennikarz dziennika "Ł."), powołując na art. 4 ust.1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.), zwanej dalej: "u.p.p.", wystąpił do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Ł. (zwanego dalej: "ZO PZŁ w Ł.") o udzielenie informacji dotyczącej ostatniego, przeprowadzonego w okręgu kursu dla nowo wstępujących do Polskiego Związku Łowieckiego, poprzez podanie wszystkich tytułów kosztów i ich wysokości przyjętych w kalkulacji dla wyliczenia sumarycznego kosztu kursu pokrywanego przez jego uczestników, z podaniem dat odbywania się kursu, liczby jego uczestników i kwot, które zobowiązany był zapłacić każdy z nich. Jednocześnie,

w przypadku odmowy udzielenia informacji prasowej w ww. sprawie, K. M. poprosił o złożenie odmowy w ciągu 3 dni w trybie art. 4 ust. 3 u.p.p.

Pismem z dnia [...] września 2014 r., podpisanym przez łowczego okręgowego ZO PZŁ w Ł., zwrócono się do P. G. - redaktora naczelnego dziennika "Ł." o informację, czy K. M. pozostaje w stosunku pracy z redakcją dziennika albo zajmuje się przygotowywaniem materiałów prasowych na rzecz i z upoważnienia redakcji. W takim zaś przypadku poproszono o przesłanie stosownego upoważnienia.

Pismem z dnia [...] października 2014 r. P. G. - redaktor naczelny dziennika "Ł.", reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na bezczynność ZO PZŁ w Ł. w udzieleniu informacji prasowej. Zaskarżono w niej bezczynność ZO PZŁ w Ł. w udzieleniu prasie informacji publicznej na wniosek z dnia [...] września 2014 r., w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 782, ze zm.), zwanej dalej: "u.d.i.p." w związku z art. 3a u.p.p. wskazującym, że w zakresie dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy u.d.i.p. Redaktor naczelny zarzucił organowi naruszenie art. 4 ust. 1 u.d.i.p. poprzez bezczynność w udzieleniu informacji publicznej prasie.

W oparciu o podniesiony zarzut na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) zwanej dalej" "p.p.s.a" skarżący wniósł o nakazanie ZO PZŁ w Ł. udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem z dnia [...] września

2014 r. w ciągu 14 dni oraz na podstawie art. 200 p.p.s.a zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że żądana wnioskiem z dnia [...] września 2014 r. informacja do dnia sporządzenia skargi nie została udostępniona. Organ nie wykonał też żadnej czynności w sprawie, o których stanowi u.d.i.p. Powołując się na art. 4 ust.1 i art. 3a u.p.p. strona skarżąca wywiodła, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. W świetle art. 3a u.p.p. dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji gdy wniosek dotyczy informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia jest tryb określony w przepisach u.d.i.p. Mając powyższe na względzie skarżący podniósł, że opisana sytuacja zaszła w niniejszej sprawie.

Następnie powołując się na art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. skarżący podniósł, że PZŁ jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. Wskazał, że ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie przekazał ww. podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: zachowania i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących, co potwierdza wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13. Nadmienił również, że PZŁ realizuje inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny, dlatego informacja o działalności jego organów, określonych w ustawie, winna być udzielana na wniosek tak prasy, jak i każdego obywatela RP na podstawie przepisów u.d.i.p.

Poza tym strona skarżąca podniosła, że z art. 42 ust. 9 ustawy Prawo łowieckie wynika, że działalność PZŁ obejmuje ustalanie wysokości opłat za szkolenie i egzaminowanie na uprawnienia do wykonywania polowania, zaś Związek uwzględnia przy tym poniesione koszty. Skoro skarżący domaga się wskazania przez organ wysokości poszczególnych kosztów szkolenia i egzaminu uprawniającego do wykonywania polowania, to zdaniem ww., jego wniosek dotyczy informacji na temat zadań mieszczących się w ramach działalności wykonywanej przez PZŁ w imieniu państwa. Ww. podmiot wydaje bowiem państwowe uprawnienia do polowania, co jest uwarunkowane ukończeniem szkolenia i zdaniem egzaminu, organizowanych przez Związek, więc informacja o tym jest informacją publiczną. Skarżący na poparcie swojego stanowisko przywołał wyrok WSA

w Lublinie sygn. akt II SA/Lu 148/13.

Mając powyższe na względzie, zdaniem skarżącego, jego wniosek z dnia [...] września 2014 r., jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym

i skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne pomimo, że pochodził od przedstawiciela prasy, powinien podlegać rozpatrzeniu przez organ w trybie przewidzianym w u.d.i.p., a nie w trybie art. 4 u.p.p. Zatem brak odpowiedzi organu jest bezczynnością lub przewlekłym prowadzeniem postępowania w tym przedmiocie, co znajduje potwierdzenie w postanowieniu NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/13).

W odpowiedzi na skargę ZO PZŁ w Ł. wniósł o jej odrzucenie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. wywodząc, że do dnia jej sporządzenia nie otrzymał odpowiedzi ze strony redakcji. W takiej sytuacji skarga jest niedopuszczalna jako przedwczesna, bowiem organ nie odmówił, ani nie zwleka z udzieleniem odpowiedzi na pytania zadane w trybie u.p.p.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej m.in. przez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach w tych sprawach zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do § 2 cytowanego przepisu sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

Przedmiotem rozpoznawanej skargi pozostawała bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Ł. w załatwieniu wniosku z dnia [...] września 2014 r. złożonego przez K. M. o udzielenie informacji prasowej. Wnioskodawca wskazał jako podstawę uzasadniającą wystąpienie z wnioskiem art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24 ze zm., powoływana dalej jako: u.p.p.). Treść wniosku oraz forma pisma w jakiej został złożony nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on od dziennika "Ł.", a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 u.p.p., nie zaś od K. M. jako osoby fizycznej.

Pojęcie prasa w rozumieniu powoływanego art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską, zaś dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Wprawdzie autor wniosku nie powoływał się w nim na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został

w nagłówku oznaczony logo dziennika "Ł.", złożony na druku firmowym redakcji z podaniem danych w tym numeru rejestru sądowego, numerów telefonów, faxów, adresów poczty elektronicznej i strony internetowej, zaś jako jego podstawę prawną wskazano przepisy u.p.p. Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji w niniejszej sprawie K. M. występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika "Ł.". W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem, będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu (w niniejszej sprawie P. G. ) takiego dziennika - jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 u.p.p. jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu (por. wyroki: WSA we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt IV SAB/Wr 253/14, WSA w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r., sygn. akt II SAB/Lu 147/14 i z dnia 20 maja 2014 r., oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 września 2014 r., sygn. akt. II SAB/Wa 328/14).

W tym miejscu należy podkreślić, że skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 p.p.s.a., stąd też skarżący przed jej wniesieniem nie miał obowiązku wyczerpania tegoż środka zaskarżenia (por. m.in. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05).

Zgodnie z art. 4 ust.1 u.p.p., przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności Stosownie natomiast do art. 3a u.p.p. w zakresie prawa dostępu do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., powoływanej dalej jako: u.d.i.p.) .

Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Natomiast art. 4 ust. 1 u.p.p. poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie, tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji oraz u.d.i.p. ma na względzie zadania jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie (por. E. Czarny - Drożdzejko, Karna ochrona prawa do informacji publicznej, opubl. lex 2013 nr 51998). Dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz adresata wniosku. Jeżeli wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznej, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p. W przypadku, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej prasie informacji tej nie udziela i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu, redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13, wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/14, wyrok NSA z dnia 18 września 2014 r., sygn. akt I OSK 2745/13).

Dokonując analizy wywiedzionej w niniejszej sprawie skargi na bezczynność w udzieleniu informacji prasowej, w szczególności podniesionych w niej zarzutów i powołanych podstaw prawnych oraz motywów uzasadnienia, Sąd uznał, że przedmiotem zaskarżenia pozostawała w istocie bezczynność w udzieleniu informacji publicznej, a nie prasowej. Dla oceny zaś, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, istotne znaczenie ma ustalenie, czy dysponuje on (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.) informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 6 u.d.i.p. oraz czy jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Stosownie do treści art. 4 ust. 3 ustawy, podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu. W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację (lub podjął inne ustawą określone czynności) w określonym ustawą terminie (art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.). Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej (art. 16 u.d.i.p.), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego. Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

W dalszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udzielania informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Przy czym, jak podkreślił NSA w wyroku z dnia 13 grudnia 2013 r. (sygn. akt I OSK 1858/13) termin "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej".

Wszczynające kontrolowane postępowania żądanie udzielenia informacji zostało skierowane do podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej. Polski Związek Łowiecki jest bowiem podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie i Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni ten pogląd podziela (por. wyrok NSA z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I OZ 1155/13, wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13, wyrok NSA z dnia 18 września 2014 r., sygn. akt I OSK 2745/13).

Z treści art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r., poz. 1226 ze zm.) wynika, że Polski Związek Łowiecki został zobowiązany do realizacji zadań z zakresu administracji publicznej. Do zadań tych zalicza się m. in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania, nałożone na związek w drodze ustawy, ze względu na ich cel i mają charakter publiczny ( vide: R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne", opubl. Lex 2012). O publicznoprawnym charakterze działalności Polskiego Związku Łowieckiego świadczy także konieczność odbycia przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4 -7 ustawy Prawo łowieckie). Wymaga podkreślenia, że powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy statutowe Polskiego Związku Łowieckiego - zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Skoro nie ulega wątpliwości, że Polski Związek Łowiecki jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, to ustalić należało, czy żądane wnioskiem z dnia 8 września 2014 r. informacje mieszczą się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej. W ocenie Sądu informacje te stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 2, 3 i 5 ustawy.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 ustawy zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2008 r., sygn. akt I OSK 315/08, wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 181/02, wyrok NSA z dnia 20 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02 oraz wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 2036-2037/02). W szczególności, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f omawianej ustawy informację publiczną stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy, w tym o przedmiocie ich działalności, kompetencjach oraz majątku, którym dysponują. Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f u.d.i.p. stanowią informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach (pkt 2), zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 (pkt 3), majątku publicznym (pkt 5).

Konkludując skoro Zarząd Okręgowy PZŁ w Ł. jest, jak wskazano wyżej, podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej i znajduje się w posiadaniu (czego nie kwestionował) żądanej wnioskiem z dnia [...] września 2014 r. informacji, a do dnia orzekania w niniejszej sprawie nie rozpoznał wniosku skarżącego, to uznać należy, że pozostaje w bezczynności.

Z tych przyczyn, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., Zarząd został zobowiązany do załatwienia wniosku skarżącego w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku Sądu wraz z aktami administracyjnymi sprawy.

Zgodnie z art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność, jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a stosownie do § 2

w przypadku uwzględnienia skargi sąd może orzec z urzędu lub na wniosek strony

o wymierzeniu organowi grzywny.

W odniesieniu do tej kwestii, Sąd uznał, że istniejąca w sprawie w dacie orzekania bezczynność nosi znamiona rażącego naruszenia prawa (pkt 2 sentencji). Za rażące naruszenie prawa, w rozumieniu art. 149 § 1 p.p.s.a., może być uznany stan o którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12). Oceniając, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, względnie braku zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności, jakie powinien podjąć organ dążąc do załatwienia konkretnej sprawy. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne (por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812). Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Adresat wniosku pozostawał bezczynny aż do daty orzekania przez Sąd. Zachowania jego nie tłumaczy fakt, że wniosek oparto na przepisach prawa prasowego, zaś winien być on załatwiony na podstawie u.d.i.p. Funkcjonujące poglądy orzecznictwa co do zasad udostępniania informacji publicznej prasie są już na tyle ugruntowane, że bezczynność organu daje podstawę do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do wymierzania ZO PZŁ w Ł. z urzędu grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. Sąd nie dopatrzył się w działaniu organu lekceważenia wnioskodawcy, czy też innych naruszeń prawa, poza nieprawidłową wykładnią analizowanych przepisów.

Końcowo należy podkreślić, że Sąd nie podzielił stanowiska Zarządu o zaistnieniu podstaw do odrzucenia skargi jako przedwczesnej. Jak wskazano wyżej w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do kwestionowania pochodzenia wniosku od prasy w rozumieniu u.p.p. Jednakże okoliczność, iż jego adresatem pozostawał Zarząd jako podmiot podlegający u.d.i.p., jak też wniosek dotyczył informacji publicznej, powodowała, że tryb jego załatwienia determinował art. 3a u.p.p., nakazując stosownie ustawy o dostępie do informacji publicznej, na gruncie której postępowanie nie jest sformalizowane, a z wnioskiem może wystąpić każdy i nie można żądać od niego wykazania interesu prawnego czy faktycznego. Z tegoż względu niezrozumiała jest teza o brakach wniosku i przedwczesności skargi.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 2, 3 i 4 p.p.s.a. oraz § 2 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn.: Dz. U.

z 2013 r., poz. 490).