Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędziowie Sędzia WSA Maria Bohdanowicz (spr.) Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi P.G. – redaktora naczelnego dziennika [...] na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Zarząd Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt sprawy, II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego na rzecz skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika [...] kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W dniu 17 listopada 2014 r P.G. - redaktor naczelny dziennika [...], reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł skargę na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w udzieleniu żądanej informacji prasowej.

Stan sprawy, wynikający z akt administracyjnych, przedstawiał się następująco:

Wnioskiem z dnia [...] października 2014 r., sporządzonym z nagłówkiem dziennika [...] i ze wskazaniem numeru rejestru prasowego w Sądzie Okręgowym K.M., wystąpił do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego, powołując na przepis art. 4 ust.1 i art. 11 ust.1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, o udzielenie informacji poprzez przesłanie kopii protokołów i podjętych uchwał z posiedzeń Zarządu Okręgowego PZŁ odbytych w roku 2014 w formie kserokopii przesyłką pocztową lub skanów email.

W związku z tym wnioskiem, Przewodniczący Zarządu Okręgowego PZŁ pismem datowanym na [...] października 2014 r., zwrócił się do wnioskodawcy, że nie potwierdził, iż jest dziennikarzem a do uzyskania informacji prasowej uprawniony jest dziennikarz zgodnie z art. 11 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 2 pkt. 5 prawa prasowego

i dlatego Zarząd nie może udzielić informacji. Natomiast po uzyskaniu potwierdzenia w/w faktu Zarząd odpowie na zadane pytania w trybie prawa prasowego.

Zaskarżając bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego (dalej jako: ZO PZŁ) udzielenia prasie informacji publicznej na wniosek z dnia [...] października 2014 r., w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (dalej jako: ustawa o dip) w związku z art. 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (dalej jako: Pr. prasowe), redaktor naczelny Dziennika [...] zarzucił organowi naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy o dip poprzez bezczynność w udzieleniu informacji publicznej prasie.

W oparciu o podniesiony zarzut, na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; powoływanej jako: ppsa), domagał się nakazania ZO PZŁ udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem z dnia [...] października 2014 r. w ciągu 14 dni oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

W motywach skargi wskazał, iż żądana wnioskiem z dnia [...] października 2014 r. informacja do dnia sporządzenia skargi nie została udostępniona. Organ nie wykonał też żadnej czynności w sprawie, o których mówi ustawa o dip.

Cytując regulacje art. 4 ust.1 i art. 3a Pr. prasowego wywodził,

że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dip. Zatem w świetle art. 3a Pr. prasowego dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji, gdy wniosek dotyczy informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 ustawy do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego załatwienia jest tryb określony w przepisach ustawy o dip, a taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Stosownie bowiem do art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dip, do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez

to objętym regulacją powyższego unormowania. Ustawodawca w art. 34 ustawy

z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (dalej jako: Pr. łowieckie) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej,

w tym m.in.: zachowania i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących, co potwierdza wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13. Polski Związek Łowiecki realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny, dlatego informacja o działalności jego organów, określonych w ustawie, winna być udzielana na wniosek tak prasy, jak i każdego obywatela RP na podstawie przepisów ustawy

o dip. Zatem wniosek z dnia [...] października 2014 r jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne pomimo, że pochodził od przedstawiciela prasy podlegał rozpatrzeniu przez organ w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a nie w trybie art. 4 ustawy prawo prasowe.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgu PZŁ wniósł o jej oddalenie. W ocenie Zarządu Okręgowego PZŁ skarga jest przedwczesna i jako taka niedopuszczalna, bowiem nie odmówiono udzielenia odpowiedzi ani nie zwlekano z odpowiedzią na zadane pytania w trybie prawa prasowego. Organ, do którego kierowane jest zapytanie ma prawo oczekiwać, że osoba kierująca wniosek o udzielenie odpowiedzi w trybie prawa prasowego wykaże umocowanie lub wykaże iż pozostaje w stosunku pracy z redakcją, na którą się powołuje. Pomimo wezwania do przekazania stosownego oświadczenia ze strony redakcji Zarząd Okręgowy PZŁ nie otrzymał żadnego stosownego dokumentu. Nadto z art. 4 ust. 3 ustawy prawo prasowe wynika, że w razie odmowy udzielenia informacji na żądanie redaktora naczelnego odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej a to dopiero otwiera termin do wniesienia skargi do sądu. Przedmiotowa sprawa nie spełnia kryteriów do poddania jej ocenie merytorycznej przez Sąd administracyjny. Odmowa bowiem nie nastąpiła, tym bardziej, iż to nie redaktor naczelny wnioskował o sporządzenie odmowy na piśmie. Organ nie pozostaje w bezczynności, gdyż nie miał obowiązku stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, natomiast na gruncie ustawy prawo prasowe instytucja skargi na bezczynność nie istnieje. Jeśli jednak przyjąć by działanie skarżącego w ramach ustawy o dostępie do informacji publicznej to otwartym staje się zagadnienie działania w ramach interesu publicznego szczególnie istotnego. Ponad to wniosek o udostepnienie informacji prasowej powinien być na tyle skonkretyzowany, by określał zakres czy też przedmiot wnioskowanej informacji. Musi być również precyzyjny, aby możliwe było w ogóle jego rozpatrzenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona.

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 ppsa, sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej m.in. przez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Stosownie do art. 149 § 1 ppsa sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach w tych sprawach zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do § 2 cytowanego przepisu sąd,

w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 ppsa.

Przedmiotem rozpoznawanej skargi pozostawała bezczynność ZO PZŁ

w załatwieniu wniosku z dnia [...] października 2014 r. złożonego przez K.M. o udzielenie informacji prasowej. Występujący z wnioskiem wskazał, jako podstawę uzasadniającą wystąpienie z wnioskiem, art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Pr. prasowego. Treść wniosku oraz forma pisma w jakiej został złożony nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on od dziennika [...], a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 Pr. prasowego, nie zaś od K.M. jako osoby fizycznej. Wskazać należy, iż w rozumieniu tej ustawy pojęcie "prasa" obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską (pkt 1), zaś dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Wprawdzie wskazana osoba nie powoływała się we wniosku na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został w nagłówku oznaczony logo dziennika [...], złożony na druku firmowym redakcji z podaniem danych w tym numeru rejestru sądowego, numerów telefonów, faxów, adresów poczty elektronicznej i strony internetowej, zaś jako jego podstawę prawną wskazano przepisy Pr. Prasowego. Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji w niniejszej sprawie K.M. występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika [...]. W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem, będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu (w niniejszej sprawie P.G.) takiego dziennika - jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 Pr. prasowego jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu (vide: wyroki WSA w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r., II SAB/Lu 147/14 i z dnia 20 maja 2014 r., oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 września 2014 r., II SAB/Wa 328/14 baza orzeczeń nsa.gov.pl ).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd (vide: m.in. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., I OSK 601/05, Lex nr 236545), iż skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 ppsa.

Zgodnie z art. 4 ust.1 Pr. prasowego, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Natomiast zgodnie z art. 3a tej ustawy w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dip.

Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dip. Natomiast art. 4 ust. 1 Pr. prasowego poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji oraz ustawy o dip ma na względzie zadania jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie (por. E. Czarny-Drożdzejko, Karna ochrona prawa do informacji publicznej, LEX 2013 Nr 51998).

Dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji,

gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz adresata wniosku. Jeżeli wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej

i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 ustawy o dip do udostępniania informacji publicznej, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 r. W przypadku, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej prasie informacji tej nie udziela

i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu, redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność na podstawie

art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ppsa. (vide: wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013r., sygn. akt I OSK 89/13, wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 319/14; wyrok NSA z dnia 18 września 2014 r. I OSK 2745/13; wszystkie opubl.

w bazie orzeczeń nsa.gov.pl).

Analizując treść skargi do sądu z dnia [...] listopada 2014 r. zatytułowanej "skarga na bezczynność w udzieleniu prasie informacji prasowej", w szczególności podniesionych w nim zarzutów i powołanych podstaw prawnych oraz motywów uzasadnienia uznać należało, iż w istocie przedmiotem zaskarżenia pozostawała bezczynność w udzieleniu informacji publicznej, a nie prasowej.

Dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, istotne znaczenie ma ustalenie, czy dysponuje on ( art. 4 ust. 3 ustawy o dip) informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 6 ustawy o dip oraz czy jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Stosownie do treści art. 4 ust. 3 ustawy, podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu.

W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację

(lub podjął inne ustawą określone czynności) w określonym ustawą terminie (art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o dip).

Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a ppsa ( por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s.109 ). Na gruncie ustawy o dip przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany

do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej (art. 16 ustawy

o dip), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ). Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy

do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne,

ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Termin "zadania publiczne" jest bowiem pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia

te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty,

którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 ustawy w odniesieniu do pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP, ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania tych zadań (vide: wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn.

akt I OSK 1858/13; opubl. baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Niewątpliwie Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dip. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie (vide: wyrok NSA z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt I OZ 1155/13, wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13; wyrok z dnia 18 września 2014 r. sygn. akt I OSK 2745/13; opubl. baza orzeczeń nsa. gov.pl). Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1226) Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulacje liczebności populacji zwierząt łownych. Zaś łowiectwo,

jako element ochrony środowiska przyrodniczego, w rozumieniu ustawy oznacza ochronę zwierząt łownych (zwierzyny) i gospodarowanie ich zasobami w zgodzie

z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej (art. 1 tej ustawy). Zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa (art. 2 przedmiotowej ustawy). Natomiast ustawodawca w art. 34 ustawy Prawo łowieckie przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie

z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania, nałożone na związek w drodze ustawy, ze względu na ich cel

i mają charakter publiczny (vide: R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne

i organizacyjne.", Lex 2012).

Publicznoprawny charakter działalności Polskiego Związku Łowieckiego przesadza również o tym, że żądane w niniejszej sprawie informacje stanowią informację publiczną. Skarżący bowiem domagał się udostępnienia protokołów

z posiedzeń Zarządu Okręgowego oraz podjętych przez ten organ uchwał, a więc udostępnienia dokumentów stanowiących informację o działalności tego organu. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt. 2 lit. c ustawy o dostępie do informacji publicznej informacje publiczną stanowi w szczególności informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 w tym o ich przedmiocie działalności i kompetencjach.

Skoro w świetle powyższych ustaleń nie budzi wątpliwości, że wniosek skierowany do Zarządu dotyczył informacji o charakterze publicznym i został skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, należy stwierdzić,

że podlegał on rozpatrzeniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej

a nie ustawy prawo prasowe.

Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej rozróżnia się informację prostą i przetworzoną. Informacja prostą jest informacja, której zasadnicza treść nie ulega zmianie przed udostępnieniem i jej udostępnienie możliwe jest bez wykazywania przez wnioskodawcę dodatkowych przesłanek warunkujących jej uzyskania. Natomiast informacja przetworzona podlega udostępnieniu tylko w taki zakresie w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.

W orzecznictwie administracyjnym za już ugruntowany uznać należy pogląd, zgodnie z którym informacją przetworzoną jest informacja publiczna opracowana przez podmiot zobowiązany przy użyciu dodatkowych sił i środków, na podstawie posiadanych przez niego danych w związku z żądaniem wnioskodawcy

i na podstawie kryteriów przez niego wskazanych. Chodzi zatem o informację,

która wymaga przygotowania "specjalnie" dla wnioskodawcy wedle wskazanych przez niego kryteriów. Informacja przetworzona to przy tym taka informacja, której wytworzenie wymaga intelektualnego zaangażowania podmiotu zobowiązanego.

W ocenie Sądu żądanie udostępnienia protokołów i uchwał podjętych przez Zarząd Okręgowy PZŁ w 2014 r jest informacją prostą, której uzyskanie jest możliwe bez wykazywania (wbrew twierdzeniom skargi) szczególnie istotnego interesu publicznego.

Skoro więc ZO PZŁ będąc – jak wykazano - podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, w której posiadaniu się znajduje (czego nie kwestionował) żądanej wnioskiem z dnia [...] października 2014 r. nie udostępnił jej prasie w terminie wymaganym ustawą o dip, jak też do dnia rozprawy, należało uznać, iż pozostaje w bezczynności. Z tych przyczyn na podstawie art. 149 § 1 ppsa zobowiązany został do załatwienia wniosku skarżącego w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku sądu wraz z aktami administracyjnymi sprawy (art. 286 § 2 ppsa ).

Zgodnie z art. 149 § 1 zdanie drugie ppsa, sąd uwzględniając skargę na bezczynność, jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a stosownie do § 2

w przypadku uwzględnienia skargi sąd może orzec z urzędu lub na wniosek strony

o wymierzeniu organowi grzywny.

W odniesieniu do tej kwestii, Sąd uznał, że istniejąca w sprawie w dacie orzekania bezczynność nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa (pkt II sentencji). Za rażące naruszenie prawa, w rozumieniu art. 149 § 1 ppsa, może być uznany stan, o którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć,

bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, LEX

nr 1218894). Oceniając, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, względnie braku zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności, jakie powinien podjąć organ dążąc do załatwienia konkretnej sprawy. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne (por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812).

Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Adresat wniosku nie pozostawał bezczynny, niezwłocznie bo 15 października 2014 r. skierował

do redaktora naczelnego dziennika [...] pozostając w błędnym przekonaniu,

iż wniosek wymaga potwierdzenia co do charakteru wnioskodawcy. Dostrzec bowiem należy okoliczność, iż ZO PZŁ nie jest organem administracji publicznej, a wniosek podlegający załatwieniu na podstawie ustawy o dip, oparty został na przepisach prawa prasowego. Mając dodatkowo na uwadze skomplikowaną materię ustawy

o dip, jak też zaistniały w okolicznościach niniejszej sprawy jej "styk" z regulacjami Prawa prasowego oraz kształtujące się wciąż poglądy orzecznictwa co do zasad udostępniania informacji publicznej prasie, Sąd uznał, iż brak podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa. Z tych samych powodów Sąd nie znalazł podstaw do wymierzania ZO PZŁ z urzędu grzywny na podstawie art. 149 § 2 ppsa.

Wobec uwzględnienia skargi i wniosku skarżącego o kosztach orzeczono

na podstawie art. 200 w. zw. z art. 205 § 2 ppsa. Koszty poniesione

przez skarżącego obejmują opłatę w wysokości 100 zł ustaloną zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193 ze zm.) jak też wynagrodzenie radcy prawnego ustalone zgodnie § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U z 2013, poz. 490) oraz opłatę skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17zł.