drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Administracyjne postępowanie, Inne, Zobowiązano do dokonania czynności, II SAB/Rz 115/14 - Wyrok WSA w Rzeszowie z 2015-02-04, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Rz 115/14 - Wyrok WSA w Rzeszowie

Data orzeczenia
2015-02-04 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-12-08
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Sędziowie
Ewa Partyka /przewodniczący sprawozdawca/
Małgorzata Wolska
Stanisław Śliwa
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Sygn. powiązane
I OSK 1136/15 - Wyrok NSA z 2016-02-16
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Zobowiązano do dokonania czynności
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 149 § 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2014 poz 782 art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 5. art 6
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Ewa Partyka /spr./ Sędziowie NSA Stanisław Śliwa NSA Małgorzata Wolska Protokolant sekretarz sądowy Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 4 lutego 2015 r. sprawy ze skargi P. G. redaktora naczelnego dziennika "[...]" na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje Zarząd Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego [...] do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 7 października 2014 r. w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego [...] na rzecz skarżącego P. G. redaktora naczelnego dziennika "[...]" kwotę 357 zł /słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 8 grudnia 2014 r. wpłynęła do Sądu skarga P.G., redaktora naczelnego dziennika "[.]", na bezczynność Zarządu Okręgowego [.] w [.] w sprawie udostępnienia prasie informacji publicznej na wniosek z dnia 7 października 2014 r. Jak wskazano w podaniu tym dziennikarz dziennika "[.]"[.] wystąpił na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.) do Zarządu Okręgowego [.] w [.] o udostępnienie informacji poprzez przesłanie kopii protokołów i podjętych uchwał z posiedzeń Zarządu odbytych w 2014 r. w formie kserokopii przesyłką pocztową lub odbitek cyfrowych pocztą elektroniczną. Do dnia wniesienia skargi pytający nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi pomimo, że obowiązek jej udzielenia ciążył na Zarządzie z mocy art. 4 ust. 1 Prawa prasowego oraz przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o odstępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 782 z późn. zm. – zwanej dalej u.d.i.p.). Domagano się bowiem udostępnienia informacji o działalności organów związku łowieckiego jako informacji publicznej. Wobec tego zarzucając naruszenie przez Zarząd Okręgowy [.] w [.] art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej skarżący zażądał zobowiązania Zarządu do udostępnienia żądanych informacji i orzeczenia o kosztach postępowania.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Zarządu Okręgowego [.] w [.] wniósł o jej oddalenie.

Uzasadniając zajęte stanowisko w sprawie strona przyznała fakt otrzymania przedmiotowego zapytania. Wyjaśniono przy tym, że w piśmie z dnia 15 października 2014 r. poinformowano wnioskodawcę, że w dalszym ciągu nie przesłano do Związku upoważnienia od redaktora naczelnego dziennika dla autora wniosku. Ponadto wniosek ten nie był na tyle skonkretyzowany, aby możliwe było udzielenie na niego odpowiedzi. Brak było natomiast podstaw do zastosowania przy jego rozpatrywaniu art. 3a Prawa prasowego, ponieważ objęte wnioskiem dokumenty nie są dokumentami urzędowymi i nie zawierają informacji publicznej, wobec czego Związek nie ma obowiązku ich udostępniania.

W ocenie Zarządu nie można postawić mu zarzutu pozostawania w bezczynności m.in. z tego powodu, że oczekiwano na skonkretyzowanie podania. Brak było również podstaw do udostępnienia żądanych dokumentów z tego powodu, że nie stanowiły one dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. To zaś ma oznaczać, że załatwienie wniosku w trybie tego aktu prawnego nie mogło mieć miejsca.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;

Sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w zakresie wydawania przez nie decyzji administracyjnych, postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty, postanowień wydanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie, innych niż wskazane wyżej aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach - art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) dalej zwana "P.p.s.a.". W myśl art. 149 § 1 P.p.s.a., Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Skarga jest zasadna.

W świetle zapisów ustawy - Prawo prasowe, w szczególności art. 25 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 7, art. 1 i 3a oraz przedstawionego wypisu z rejestru dzienników i czasopism prowadzonego przez Sąd Okręgowy w [.] nr Rej. Pr [.] nie budzi wątpliwości legitymacja redaktora naczelnego dziennika "[.]"[.] jako kierującego redakcją, skoro o udzielenie informacji zwracał się dziennikarz redakcji tego dziennika. Zarówno dziennikarz jak i redaktor naczelny konkretnego dziennika mieszczą się bowiem w pojęciu "prasa" w rozumieniu tej ustawy. Osoba podająca się za dziennikarza powinna wykazać tę okoliczność na żądanie podmiotu, do którego się zwraca z ramienia redakcji. W przeciwnym wypadku nie musi być traktowana jak "prasa", tylko jako podmiot żądający we własnym imieniu i na swoją rzecz udzielenia informacji publicznej. Bez potwierdzenia tych okoliczności poprzez wylegitymowanie się legitymacją dziennikarską (odpisem, skanem itp.), bądź przez osobę reprezentującą redakcję – a więc redaktora naczelnego (wykazanego poprzez złożenie oryginału lub stosownie poświadczonego odpisu z rejestru czasopism) to tej osobie przysługuje uprawnienie do złożenia skargi na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej. Potwierdzenie zaś statusu tej osoby przez redaktora naczelnego dziennika jest niejako potwierdzeniem zdziałanych czynności, co sprawia, że w tym przypadku mamy do czynienia z prasą w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 prawo prasowe, a redaktor naczelny ma legitymację czynną do złożenia skargi.

W niniejszej sprawie, jak wynika z przedstawionych Sądowi akt, ZO [.] w [.] po otrzymaniu sporządzonego na papierze firmowym dziennika "[.]" pisma z dnia 7 października 2014 r. nie zwrócił się do podpisanego pod pismem [.] ani do redaktora naczelnego Dziennika "[.]" o potwierdzenie, że osoba podpisana pod w/w pismem jest dziennikarzem "[.]". Skierował natomiast na adres Dziennika "[.]" do [.] w piśmie z 15 października 2014 r. informację, że "do dnia dzisiejszego redaktor naczelny dziennika "[.]" nie potwierdził, iż Pan jest dziennikarzem".

W ocenie Sądu, wobec wniesienia przez redaktora naczelnego dziennika "[.]" (który w myśl art. 7 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 25 ust. 1 i 4 ustawy - Prawo prasowe jest podmiotem legitymowanym do takich działań) skargi, ZO [.] nie mógł mieć już żadnych wątpliwości, że podpisany pod pismem z dnia 7 października 2014 r. na papierze firmowym dziennika "[.]"[.] jest dziennikarzem tego dziennika. Od dnia, w którym Zarząd Okręgowy [.] w [.] mógł zapoznać się ze skargą na bezczynność rozpoczął więc bieg termin do załatwienia wniosku z dnia 7 października 2014 r.

Dodatkowo Sąd zauważa, że analogiczna sytuacja miała miejsce w sprawie II SAB/Rz 97/14, co jest faktem notoryjnie znanym. ZO [.] w [.] nie powinien więc mieć wątpliwości, iż redaktor naczelny Dziennika "[.]" już w ten sam sposób potwierdził, że [.] jest dziennikarzem tego dziennika.

W piśmie z dnia 7 października dziennikarz ten, powołując się na przepisy art. 4 ust. w i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo Prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.) prosił ZO [.] w [.] o udzielenie informacji poprzez przesłanie kopii protokołu i podjętych uchwał z posiedzeń Zarządu Okręgowego [.] odbytych w roku 2014, w formie kserokopii lub skanów pocztą email. Zaznaczył, że w przypadku uznania, że w treści wnioskowanych protokołów znajdują się dane osobowe, dane te mogą zostać przez organ anonimizowane. Jasno więc zostało określone czego domagał się autor pisma z dnia 7 października 2014 r. – chciał uzyskać kserokopie lub skany protokołów posiedzeń Zarządu Okręgowego [.] w [.] i podjętych przez to gremium uchwał z 2014 r. Niezrozumiały więc jest wywód dotyczący braku sprecyzowania przedmiotu żądania. Udzielenie informacji to nie tylko stricte przekazanie informacji ale też umożliwienie dostępu do informacji będących w posiadaniu danego podmiotu. Organ może być zobligowany nie tylko do poinformowania o swojej działalności, ale także do udostępnienia źródeł tej informacji. Informacją może być również udostępnienie dokumentów, akt czy materiałów, które świadczą lub mogą świadczyć o działalności organu władzy publicznej czy innych podmiotów zobowiązanych na gruncie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tak WSA w Szczecinie w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 144/14 – Lex nr 1490138). Tymczasem orzecznictwo sądów administracyjnych nie pozostawia wątpliwości, że [.], Zarządy Okręgowe [.] czy koła łowieckie są podmiotami wykonującymi zadania publiczne, a przez to objęte są regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie (por. m.in. uzasadnienia: wyroku NSA z dnia 28 listopada 2013r. sygn. akt I OZ 1155/13, wyroku NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13 ). Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2013 r. poz. 1226) [.] jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulacje liczebności populacji zwierząt łownych. Zaś łowiectwo, jako element ochrony środowiska przyrodniczego, w rozumieniu ustawy oznacza ochronę zwierząt łownych (zwierzyny) i gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej (art. 1 tej ustawy). Zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa (art. 2 przedmiotowej ustawy). Natomiast ustawodawca w art. 34 ustawy Prawo łowieckie przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel i mają charakter publiczny (por. R. Stec: Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne , Lex 2012).

Zatem, w świetle przepisów ustawy Prawo łowieckie, [.] wykonuje m. in. zadania administracji państwowej związane z wyrażonym w art. 5 oraz art. 74 ust. 2 Konstytucji obowiązkiem ochrony środowiska naturalnego (por. motywy uzasadnienia wyroku TK z dn. 6 listopada 2012 r., sygn. K 21/11, opubl. OTK-A 2012/10/119 ). Zadania te wykonują także Zarządy Okręgowe jako organ strukturalny [.]. Stanowi o tym art. 32a ust. 4 ustawy Prawo Łowieckie oraz § 98 ust. 2 pkt 3 Statutu [.]. Zgodnie z § 133 Statutu do zadań Zarządu Okręgowego należy:

1) realizowanie uchwał właściwych organów Zrzeszenia;

2) zarządzanie, w ramach udzielonych pełnomocnictw, funduszami i majątkiem Zrzeszenia pozostającymi w dyspozycji okręgu;

3) przedstawianie okręgowej radzie łowieckiej:

a) projektów rocznych planów działalności oraz do zaopiniowania projektów rocznych budżetów Zrzeszenia w części dotyczącej okręgu,

b) sprawozdań z wykonania budżetu Zrzeszenia w części dotyczącej okręgu oraz sprawozdań z wykonania rocznych planów działalności;

4) opiniowanie projektów podziału obszaru województwa na obwody łowieckie i zmian granic tych obwodów w granicach okręgu;

5) uzgadnianie z właściwym nadleśniczym zatwierdzania rocznych planów łowieckich sporządzanych przez dzierżawców obwodów łowieckich;

6) prowadzenie kontroli działalności kół;

7) prowadzenie ewidencji członków Zrzeszenia;

8) nadzór nad kołami i członkami niestowarzyszonymi zgodnie z właściwością określoną w § 7 ust. 3;

9) nadzór nad prowadzeniem gospodarki łowieckiej na terenie obwodów łowieckich położonych na terenie okręgu;

10) współpraca z organami administracji rządowej i samorządowej, właściwymi regionalnymi dyrekcjami Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe 36 oraz organizacjami społecznymi w zakresie łowiectwa, ochrony przyrody i ochrony środowiska;

11) szkolenie członków i kandydatów do Zrzeszenia;

12) wyznaczanie, w porozumieniu z prezydium okręgowej rady łowieckiej, przedstawicieli do organizacji społecznych na terenie swego działania;

13) składanie, na zasadach ustalonych na podstawie § 113 pkt 10, wniosków o wydzierżawienie obwodów łowieckich;

14) powoływanie komisji egzaminacyjnych, o których mowa w art. 42 ust. 4 pkt 3, ust. 6 pkt 3, ust. 7 pkt 3 i art. 42a ustawy;

15) przyjmowanie i skreślanie członków Zrzeszenia;

16) prowadzenie rejestru kół;

17) zwoływanie zebrań wyborczych, o których mowa w § 123 ust. 2;

18) organizowanie szkoleń dla członków organów kół;

19) wydawanie niezbędnych zarządzeń i instrukcji;

20) powoływanie, spośród członków komisji, o których mowa w § 127 pkt 17, składów oceniających dokonujących oceny prawidłowości odstrzałów samców zwierzyny płowej i muflonów z zasadami selekcji osobniczej;

21) prowadzenie monitoringu zwierzyny oraz rejestru łowieckich trofeów medalowych;

22) wykonywanie innych zadań przewidzianych Statutem, a także zleconych przez Zarząd Główny, oraz podejmowanie decyzji w sprawach niezastrzeżonych do kompetencji innych organów okręgowych Zrzeszenia.

Zakres tych zadań przesądza, iż wbrew stanowisku ZO [.] wręcz trudno sobie wyobrazić, aby w ciągu całego 2014 r. przedmiotem posiedzeń i uchwał tego organu nie były żadne kwestie, których przedmiot podpadałby pod pojęcie informacji publicznej. Ani skarżący, ani Sąd w oparciu o przedstawione mu akta sprawy nie może jednak skontrolować i ustalić jakie konkretnie kwestie były przedmiotem posiedzeń ZO [.] i podjętych w 2014 r. uchwał. Nie wynika to z pisma z dnia 15 października 2014 r. Jak się podkreśla w orzecznictwie zakres pojęcia informacji publicznej interpretować należy szeroko, uwzględniając okoliczność, iż prawo do dostępu do informacji publicznej jest prawem podmiotowym wyrażonym w art. 61 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz podmiotów pełniących funkcje publiczne. Naczelny Sąd Administracyjny zwracał uwagę, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom oraz jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (por. uzasadnienia: wyroku NSA z dnia 14 listopada 2003 r. o sygn. akt II SAB 199/03 oraz wyroku NSA z dnia 7 grudnia 2010r., sygn. akt I OSK 1774/10 ). Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 u.d.i.p. zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji (por. uzasadnienia: wyroku NSA z dnia 18 września 2008r., I OSK 315/08, wyroku NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 181/02; wyroku NSA z dnia 20 października 2002 r., II SA 1956/02 oraz wyroku NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 2036-2037/02 za: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). W szczególności, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f u.d.i.p. informację publiczną stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o przedmiocie ich działalności, kompetencjach oraz majątku, którym dysponują. Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. d i e stanowią informacje o zasadach funkcjonowania tych podmiotów, w tym sposobach załatwiania spraw. Stąd nie tylko informacja dotycząca realizacji wspomnianych obowiązków z zakresu administracji, ale także dotyczących funkcjonowania tego podmiotu oraz większości kwestii organizacyjnych stanowi informację publiczną (por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 05 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 89/13).

Błędne jest stanowisko ZO [.] dotyczące kwestii, iż obowiązek udostępnienia informacji publicznej obejmuje jedynie dokumenty urzędowe. Wszak informacja publiczna biorąc pod uwagę, że obowiązek jej udostępnienia spoczywa nie tylko na organach władzy publicznej czy podmiotach reprezentujących Skarb Państwa a w innych podmiotach niż wymienione w art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.d.i.p. raczej trudno o funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej, będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywistym jest, że zakres stosowania ww. ustawy wytycza tylko dostęp do informacji publicznej, nie zaś publiczny dostęp do wszelkich informacji.

Jak wcześniej wskazano stosownie do treści art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. W przepisie art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej ustawodawca dokonał przykładowego wyliczenia, jaka informacja stanowi informację publiczną.

W orzecznictwie oraz doktrynie przyjmuje się w związku z tym, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów i danych.

Wspomniany przepis art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi, że udostępnieniu podlega informacja publiczna m.in. o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną jest zatem treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść stanowisk, wystąpień, ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto walor informacji publicznej posiada treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego takim organem, związanych z nimi bezpośrednio poprzez ich wytworzenie bądź też przez nie niewytworzonych, lecz używanych przy realizacji przewidzianych prawem zadań.

Jak już wyżej wskazano, biorąc pod uwagę zakres zadań Zarządu Okręgowego według § 133 Statutu, trudno sobie wyobrazić, aby w ciągu roku 2014 przedmiotem posiedzeń i uchwał podejmowanych przez ZO [.] nie były kwestie podpadające pod pojęcie informacji publicznej.

Uwzględniając powyższe, uznać należy, że żądane przez skarżącą kserokopie lub skany protokołów posiedzeń i uchwał stanowią - co do zasady - informację publiczną. Inną kwestią jest natomiast dostęp do danych osobowych w nich zawartych, bądź objętych tajemnicą służbową itp., lecz rozważania w tym zakresie na tym etapie postępowania są przedwczesne.

Ubocznie zauważyć należy, że przepis art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej wprowadza ograniczenie w zakresie udzielania informacji publicznej. Stanowi on, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1). Nadto, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (ust. 2). Zatem w sytuacji uznania, że udostępnienie wnioskowanych informacji nie jest możliwe z powodu zaistnienia którejkolwiek z przesłanek wymienionych w art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ZO [.] powinien odmówić ich udostępniania. Odmowa ta – stosownie do art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej – winna przyjąć procesową formę decyzji administracyjnej. Wydanie decyzji pozwala wdrożyć kontrolę administracyjną i sądową. Natomiast odmowa udostępnienia żądanych dokumentów w drodze pisma nie stanowi odmowy udzielenia informacji publicznej, nie znosi stanu bezczynności.

Z uwagi na brak podania w piśmie z dnia 15 października 2014 r. nawet orientacyjnie co było przedmiotem posiedzeń i uchwał, których dotyczył wniosek, nie można poddać jakiejkolwiek kontroli zasadności stanowiska strony przeciwnej, że nie zawierają one informacji publicznej. Tylko wtedy bowiem odpowiedź pismem mogłaby zostać uznana za wystarczającą, choć z uwagi na wcześniejsze wywody, w tym zakres zadań ZO [.] trudno sobie wyobrazić taką sytuację. Tymczasem organ nie tylko nawet ogólnie nie podał co było przedmiotem posiedzeń i uchwał w tym okresie, nie wydał decyzji odmownej, która także mogłaby zostać poddana kontroli. W ocenie Sądu pozostawał więc w bezczynności, co dawało podstawy do orzeczenia na podstawie art. 149 P.p.s.a.

Biorąc jednak pod uwagę okoliczność, ze [.] nie przesłał wraz z pismem z dnia 7 października kopii, skanu lub tp. legitymacji dziennikarskiej i potwierdzenia w skardze, iż w/w jest dziennikarzem, w ocenie Sądu zwłoki w prawidłowym załatwieniu wniosku na dzień zamknięcia rozprawy nie można zakwalifikować jako rażącego naruszenia prawa.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt