Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Małgorzata Włodarska Sędziowie: sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) sędzia WSA Renata Owczarzak Protokolant asystent sędziego Jacek Grzegorzewski po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 lutego 2015 r. sprawy ze skargi P. G. - redaktora naczelnego dziennika [...] na bezczynność Koła Łowieckiego nr [...] w R. w przedmiocie udostępnienia informacji prasowej 1. zobowiązuje Koło Łowieckie [...] w R. do rozpoznania wniosku S. P. z dnia [...] lipca 2014 r., w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku, 2. stwierdza, że bezczynność nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa, 3. zasądza od Koła Łowieckiego [...] w R. na rzecz skarżącego P. G. – redaktora naczelnego dziennika [...] kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia ... 2014r. S. P., z upoważnienia redaktora naczelnego dziennika "A", działając na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984r. Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24 ze zm.), zwrócił się do "B" nr ... S. w R. o udzielenie informacji poprzez przesłanie kopii protokołów z posiedzeń zarządu od ... 2013r. do chwili obecnej oraz korespondencji wysłanej do Zarządu Okręgowego PZŁ we W. w sprawie kar porządkowych udzielonych przez zarząd koła w okresie jak wyżej. W przypadku odmowy udzielenia powyższych informacji, wniesiono o złożenie jej w ciągu 3 dni w trybie art. 4 ust. 3 ww. ustawy.

Pismem z dnia ... 2014r. P. G. - redaktor naczelny dziennika "A", reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. skargę na bezczynność "B" Nr ... S. w R. w zakresie udostępnienia informacji prasowej, na wniosek z ... 2014r., zarzucając organowi naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.) zwanej dalej: "u.d.i.p.", poprzez bezczynność w udzieleniu informacji publicznej. Skarżący wniósł o nakazanie, w trybie art. 149 § 1 P.p.s.a., udzielenia przez "B" informacji w ciągu 3 dni zgodnie ze złożonym wnioskiem oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej. W uzasadnieniu skarżący przytoczył treść art. 4 ust. 1 i art. 3a ustawy Prawo prasowe wskazując, że podmioty nie zaliczone do sektora finansów publicznych zobowiązane są do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów, informacja ta nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Natomiast drugi z przytoczonych przepisów stanowi, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji stosuje się przepisy u.d.i.p. Z powyższej regulacji wynika, że na skutek wniosku z dnia ... 2014r. winna być udzielona informacja w trybie u.d.i.p. Podkreślono, że Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją wskazanej wyżej ustawy, co potwierdza wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013r. sygn. akt I OSK 89/13. Podniesiono, że po otrzymaniu wniosku organ zobowiązany winien był do jego rozpatrzenia i oceny, w jakim zakresie żądane informacje odnoszą się do informacji publicznej i podjąć odpowiednie czynności tj. udostępnić informacje - art. 14 ust. 1 u.d.i.p., ewentualnie poinformować, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej - wydać decyzję, o której mowa w art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p., bądź stosownie do treści art. 14 ust. 2 u.d.i.p. poinformować stronę, że żądana informacja nie może być udostępniona zgodnie z wnioskiem, pouczając jednocześnie o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem, jednocześnie wskazując w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. Ponieważ do dnia wniesienia skargi organ nie załatwił wniosku ani pozytywnie ani w inny sposób, wniesienie skargi jest konieczne.

W odpowiedzi na skargę "B" Nr ... S. podniosło, że treść wniosku jest dwuznaczna co do wypowiedzenia się do chwili obecnej gdyż taki okres nie jest uregulowany datą rozpatrzenia pisma przez Zarząd Koła, który zgodnie z § 63 pkt 1 Statutu PZŁ z dnia ... 2005r. spotyka się na posiedzeniu w miarę potrzeb, nie rzadziej jednak niż raz na kwartał. Wniosek został rozpatrzony na posiedzeniu Zarządu Koła w dniu ....2014r. Pismem z dnia ....2014r. Koło odpowiedziało wnioskodawcy, że zgodnie z § 67 Statutu PZŁ nie jest zobowiązane do udzielania tego typu informacji. Organ wskazał, że z wniosku redaktora nie wynika o jakie dokładnie dokumenty wymienionemu chodzi, i do jakich celów taka dokumentacja jest mu potrzebna. Przesyłanie tego typu informacji osobom niezwiązanym z przynależności do PZŁ jest sprzeczna z § 67 Statutu, do czego Zarząd jest zobowiązany. Jeszcze przed rozpatrzeniem wniosku i udzieleniem odpowiedzi dziennik "A" przesłał już skargę do WSA w Bydgoszczy zarzucając bezczynność w udzieleniu informacji. Pismo to zostało rozpatrzone na posiedzeniu Zarządu Koła w dniu ....2014r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: "P.p.s.a."), sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej poprzez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Stosownie do dyspozycji art. 149 § 1 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenia postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Zgodnie natomiast z § 2, w przypadku o którym mowa w § 1, sąd może orzec z urzędu lub na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd ( por. m.in. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., I OSK 601/05, Lex nr 236545), iż skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 P.p.s.a.

Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a. ( T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109). Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej, co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267). Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

Dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, czego dotyczy niniejsze postępowanie, istotne znaczenie ma ustalenie, iż dysponuje on informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz że jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Przy czym stosownie do treści art. 4 ust. 3 u.d.i.p. podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu. W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację (lub podjął inne ustawą określone czynności) w określonym ustawą terminie (art. 13 ust. 1 i 2).

W niniejszej sprawie P. G., działając jako redaktor naczelny dziennika "A", przedmiotem skargi do sądu administracyjnego uczynił bezczynność "B" Nr ... S. w R. w udzieleniu informacji prasowej zgodnie z wnioskiem dziennikarza tego dziennika z dnia ... 2014r. Wskazać należy, że skład orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażone w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2013r. sygn. akt I OSK 319/13 (dostępne http://orzeczenia.nsa.gov.pl), zgodnie z którym w przypadku gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji prasowej (art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe Dz.U. Nr 5, poz. 24 ze zm.), informacji tej nie udziela i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu – redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Prawa prasowego, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów, informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. W przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy (ust. 3), a odmowę, o której mowa w ust. 3, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych (ust. 4).

Z kolei w myśl art. 3a ww. ustawy, w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198, dalej jako: "u.d.i.p"). Wniosek stąd, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, natomiast art. 4 ust. 1 Prawa prasowego poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Chodzi tu o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. W konsekwencji dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji bowiem, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach ustawie o dostępie do informacji publicznej i z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Zgodnie z tym przepisem do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Termin bowiem "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 u.d.i.p. zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP, ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania tych zadań (por. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1858/13).

Stwierdzić przyjdzie, że Polski Związek Łowiecki i jego organy oraz koła łowieckie są bez wątpienia podmiotami wykonującym zadania publiczne, a przez to objętymi regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie (por. wyroki NSA z dnia 5 kwietnia 2013r., sygn. akt I OSK 89/13, z 28 listopada 2013r. sygn. akt I OZ 1155/13). Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz.U. z 2013r. poz. 1226) PZŁ jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulacje liczebności populacji zwierząt łownych. Zaś łowiectwo, jako element ochrony środowiska przyrodniczego, w rozumieniu ustawy oznacza ochronę zwierząt łownych (zwierzyny) i gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej (art. 1 tej ustawy). Zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa (art. 2 przedmiotowej ustawy). Natomiast ustawodawca w art. 34 ustawy Prawo łowieckie przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Związek realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy ze względu na ich cel i mają charakter publiczny (por. R. Stec: Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne , Lex 2012).

Zatem, w świetle przepisów ustawy Prawo łowieckie, PZŁ wykonuje m. in. zadania administracji państwowej związane z wyrażonym w art. 5 oraz art. 74 ust. 2 Konstytucji obowiązkiem ochrony środowiska naturalnego (por. motywy uzasadnienia wyroku TK z dn. 6 listopada 2012 r., sygn. K 21/11, opubl. OTK-A 2012/10/119 ). Zadania te wykonują także koła łowieckie jako podstawowe ogniwo organizacyjne w PZŁ w realizacji celów i zadań łowiectwa. Stanowi o tym przepis art. 33 ust. 1 ustawy Prawo łowieckie. Przy czym koła łowieckie posiadają osobowość prawną, którą nabywają w momencie nabycia członkostwa w PZŁ. Podmioty te prowadzą swoją działalność na podstawie ustawy Prawa łowieckie, statutu oraz uchwał organów Polskiego Związku Łowieckiego i koła łowieckiego ( § 31 statutu Polskiego Związku Łowieckiego, stanowiącego załącznik do uchwały XXI Krajowego Zjazdu Delegatów PZŁ z dnia ... 2005 r. w sprawie uchwalenia Statutu Polskiego Związku Łowieckiego).

Dalej wskazać należy, że podstawowym podmiotem wydzierżawiającym obwody łowieckie jest koło łowieckie. Na dzierżawionym przez siebie obwodzie koło ma obowiązek realizacji celów i zadań łowiectwa, tj. prowadzenia gospodarki łowieckiej (art. 8 ust. 1 ustawy Prawo łowieckie) rozumianej jako element ochrony środowiska przyrodniczego, obejmującego ochronę zwierząt łownych, gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej. Nadto wskazać należy, że koła łowieckie współpracują z jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, albowiem roczne plany łowieckie sporządzane przez koła – dzierżawców, po zasięgnięciu opinii wójta (burmistrza lub prezydenta miasta), podlegają zatwierdzeniu przez nadleśniczego Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Jest to każda informacja dotycząca sfery faktów i danych, wykonywana lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacją publiczną jest zatem w świetle przepisów art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ust. 1 ustawy. W szczególności informacją taką, podlegającą udostępnieniu w trybie przepisów ustawy, jest informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o zasadach ich funkcjonowania, przedmiocie działalności i kompetencjach oraz o danych publicznych, w tym o treści i postaci dokumentów urzędowych (art. 6 ust. 1 pkt 3, pkt 4 lit. a).

Publicznoprawny charakter działalności koła łowieckiego przesądza również o tym, że żądane w rozpoznawanej sprawie informacje mogą co do zasady stanowić informację publiczną, bowiem we wniosku domagano się udostępnienia informacji związanych bezpośrednio z wykonywaniem przez koło łowieckie zadań publicznych (w tym protokołów posiedzeń zarządu koła i informacji związanych z nakładaniem przez zarząd koła kar porządkowych). Wobec tego są objęte regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. W konsekwencji oznacza to, że przedmiotowe żądanie pochodzące od prasy, w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa prasowego, stosownie do art. 3a tej ustawy podlegało rozpatrzeniu przez "B" nr ... S. w R. w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a nie art. 4 Prawa prasowego.

W związku z tym, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje żadnej szczególnej formy udzielenia informacji publicznej, udostępnienie informacji następuje w drodze czynności materialno-technicznej. Forma decyzji przewidziana została w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. jedynie dla odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., a więc gdy zachodzą określone w tym przepisie przesłanki do umorzenia postępowania. Z powyższego wynika, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej rozpatruje się bądź przez udostępnienie informacji (czynność materialno-techniczna) – przy założeniu że nie zachodzą przesłanki do umorzenia postępowania określone w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., bądź w przypadku gdy istnieją ku temu podstawy prawne przez odmowę udostępnienia, która przybiera formę decyzji administracyjnej. Odmówienie udostępnienia informacji, w świetle unormowań omawianej ustawy, może mieć zaś miejsce jedynie w sytuacji, gdy żądana informacja istnieje i faktycznie stanowi informację publiczną, ale nie może być udostępniona z uwagi na przesłanki ograniczające jej dostępność (na skutek ograniczeń określonych w art. 5 u.d.i.p.), albo w przypadku informacji przetworzonej, ze względu na brak szczególnie istotnego interesu publicznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (ust. 2).

Wymaga przy tym podkreślenia, że nie jest możliwe skuteczne podniesienie zarzutu bezczynności w sytuacji, gdy żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, czy też nie jest w posiadaniu organu. Prawo dostępu do informacji publicznej oznacza bowiem dostęp do informacji będącej faktycznie informacją publiczną, informacji istniejącej i będącej w posiadaniu organu. Zatem w sytuacji braku informacji oraz w wypadku gdy żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ powinien jedynie o tym poinformować wnioskodawcę, w drodze pisma informującego, mającego postać czynności materialno–technicznej, która stanowi odpowiedź na wniosek i chroni oraz uwalnia organ od zarzutu bezczynności (patrz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 29 lipca 2013 r., sygn. akt II SAB/Op 45/13, dostępny na stornie http://orzeczenia.nsa. gov.pl).

W kontrolowanej sprawie wnioskodawca pismem z ... 2014r. domagał się udostępnienia informacji w postaci protokołów z posiedzeń Zarządu "B" Nr ... S. w R. "od ... 2013r. do chwili obecnej oraz korespondencji wysłanej do Zarządu Okręgowego PZŁ we W. w sprawie kar porządkowych udzielonych przez zarząd koła w okresie jak wyżej".

Zakres pojęcia informacji publicznej interpretować należy szeroko, uwzględniając okoliczność, iż prawo do dostępu do informacji publicznej jest prawem podmiotowym wyrażonym w art. 61 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz podmiotów pełniących funkcje publiczne. Naczelny Sąd Administracyjny zwracał uwagę, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom oraz jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (por. wyrok NSA z dnia 14 listopada 2003 r. o sygn. akt II SAB 199/03 oraz wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2010r., sygn. akt I OSK 1774/10 ). Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 u.d.i.p. zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2008r., I OSK 315/08, NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 181/02; wyrok NSA z dnia 20 października 2002 r., II SA 1956/02 oraz wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 2036-2037/02 za: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28).

W szczególności, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f u.d.i.p. informację publiczną stanowi informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o przedmiocie ich działalności, kompetencjach oraz majątku, którym dysponują. Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. d i e stanowią informacje o zasadach funkcjonowania tych podmiotów, w tym sposobach załatwiania spraw. Stąd nie tylko informacja dotycząca realizacji wspomnianych obowiązków z zakresu administracji, ale także dotyczących funkcjonowania tego podmiotu oraz kwestii organizacyjnych stanowi informację publiczną.

Wobec takiego rozumienia informacji publicznej nie można mieć wątpliwości, że żądane protokoły w zakresie wskazanym powyżej stanowią informację publiczną z zastrzeżeniem ograniczeń określonych w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Zgodnie z tym artykułem prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1). Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (ust. 2).

Oznacza to, że w zakresie prowadzenia gospodarki łowieckiej rozumianej jako działalność w zakresie ochrony, hodowli i pozyskiwania zwierzyny realizowana w obwodach łowieckich przez dzierżawców lub zarządców, dokumenty gromadzone przez koło łowieckie stanowią informację publiczną podlegającą udostępnieniu na podstawie u.d.i.p. Także uwzględniając powyższe rozważania dotyczące publicznoprawnego charakteru niektórych kompetencji kół łowieckich uznaje się, że informacja dotycząca funkcjonowania oraz kwestii organizacyjnych kół, co do zasady, jest również informacją publiczną. W każdym przypadku wystąpienia o udzielenie informacji publicznej dotyczących wskazanych kwestii, koło łowieckie obowiązane jest do jego indywidualnej i wnikliwej oceny w celu ustalenia, czy objęta nim informacja istotnie ma charakter informacji publicznej.

Żądane przez skarżącego protokoły nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 6 ust .2 u.d.i.p., który stanowi , iż dokumentem urzędowym jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553 ze zm.), w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 u.d.i.p. informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. W myśl art. 14 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnej z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Stosownie do art. 12 ust. 2 tej u.d.i.p. podmiot udostępniający informację publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość:

1) kopiowania informacji publicznej albo jej wydruk lub

2) przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji.

Treść przytoczonych unormowań jednoznacznie wskazuje, że prawo do informacji nie może ograniczyć się jedynie do konkretnej treści informacji (odpowiedzi na zadane pytanie), ale może też polegać na udostępnieniu źródła tej informacji (por. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 16 stycznia 2014 r., sygn. akt II SA/Ol 1070/13 )

Jednym z uprawnień składającym się na prawo do informacji publicznej jest możliwość zapoznania się z dokumentami urzędowymi (art. 3 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p.). Odmiennie reguluje tę kwestię art. 61 ust. 2 Konstytucji RP, zgodnie z którym na prawo do informacji publicznej składa się dostęp do dokumentów, których treść spełnia kryteria określone w jego ust. 1. Rozróżnienie regulacji konstytucyjnej i ustawowej sprowadza się do stosunku pomiędzy zakresami pojęć "dokument" i "dokument urzędowy". Przepis art. 3 ust. 1 u.d.i.p. należy zatem interpretować rozszerzająco, zgodnie z konstytucyjną zasadą dostępu do wszelkich dokumentów obejmujących informację publiczną. Kryterium uzyskania dostępu do dokumentu jest zatem jedynie istnienie okoliczności wyłączających udostępnienie informacji, a nie jego kwalifikacja jako dokumentu urzędowego (por. M. Jaśkowska, op.cit., s. 37-39).

Stąd w orzecznictwie trafnie się podkreśla, iż pojęcie "informacji publicznej" jest pojęciem szerszym od pojęcia "dokument urzędowy", ten bowiem zawiera się w pojęciu "informacji publicznej". Dokument urzędowy pozostaje tylko jednym z rodzajów informacji publicznej. Dla spełnienia kryterium dostępności dokument taki nie musi być dokumentem urzędowym w rozumieniu u.d.i.p. Istotne bowiem jest, by zaistniała przesłanka oficjalności takiego dokumentu, odnoszona do jego treści ( por. wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2012 r. sygn. akt I OSK 2208/12, wyrok WSA w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/ Łd 356/12 ) . Otrzymawszy zatem wniosek o udzielenie informacji publicznej koło łowieckie zobowiązane było rozpatrzyć go zgodnie z przepisami u.d.i.p., w tym ocenić, w jakim zakresie odnoszą się one do informacji o charakterze publicznym i w konsekwencji podjąć odpowiednie czynności tj. udzielić żądanej informacji (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.), względnie poinformować, iż żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej albo wydać decyzję, o której mowa w art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p., bądź wreszcie, stosownie do treści art. 14 ust. 2 u.d.i.p. poinformować stronę, iż żądana informacja nie może być udostępniona w formie żądanej przez stronę, pouczając jednocześnie o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazując, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie.

Stwierdzić również należy, iż także informacjom dotyczących ewentualnych "udzielanych przez zarząd koła kar porządkowych", bez szczegółowej analizy treści konkretnych dokumentów i zakresu informacji będących w posiadaniu danego podmiotu nie można odmówić a priori charakteru informacji publicznej.

Zgodnie z przepisem art. 32 ust. 4 pkt 3, 4 i 11 ustawy Prawo Łowieckie, w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia wniosku i rozstrzygania niniejszej sprawy, Statut PZŁ określa między innymi kompetencje organów koła łowieckiego, jego zadania i sposób ich realizacji. Statut ten określa również zasady postępowania wewnątrzorganizacyjnego oraz sankcje porządkowe za naruszenie obowiązków członkowskich. W myśl § 64 pkt 12 Statutu do Zarządu koła łowieckiego należy nakładanie na członków kar porządkowych.

Z kolei w myśl przepisu art. 42d Prawa łowieckiego w ramach polowań odstrzał samców łosi, jeleni, danieli, saren i muflonów podlega ocenie co do jego zgodności z zasadami selekcji osobniczej. Oceny w obwodach podlegających wydzierżawieniu dokonują komisje powołane przez Polski Związek Łowiecki, w skład których wchodzą przedstawiciele: Polskiego Związku Łowieckiego oraz Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, a w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia ich zarządcy przy udziale odpowiednio przedstawiciela: Polskiego Związku Łowieckiego albo Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe bądź obu z nich. Zgodnie z art. 42da ust. 1 ustawy, po dokonaniu oceny, o której mowa w art. 42d, komisje sporządzają sprawozdanie ze swoich prac i przekazują je do wskazanych statutem Polskiego Związku Łowieckiego organów okręgowych, które wobec osób dokonujących odstrzału nakładają, w formie uchwał, następujące kary porządkowe za naruszenie zasad selekcji osobniczej: 1) nagany; 2) zawieszenia w prawach polowania na określony gatunek samców zwierzyny płowej i muflonów na okres do 2 lat; 3) zawieszenia w prawach polowania na samce zwierzyny płowej i muflony na okres do 2 lat. Od uchwały, o której mowa w ust. 1, służy stronie odwołanie do okręgowej rady łowieckiej w terminie 14 dni od dnia doręczenia tej uchwały (ust. 2). Na uchwałę okręgowej rady łowieckiej przysługuje stronie skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego w terminie 14 dni od dnia doręczenia tej uchwały (ust. 3).

Z powyższej normy ustawowej wynika zatem, że kary porządkowe, o których w niej mowa nakłada wskazany statutem organ okręgowy, którym wszakże nie jest z pewnością ani koło łowieckie, ani tym bardziej jego zarząd.

W skardze na bezczynność "B" Nr ... "S." w R. z dnia ... 2014r. skarżący redaktor naczelny dziennika "A" wskazał, że do dnia wniesienia skargi organ ten nie dokonał żadnej z przewidzianych ustawą czynności ani nie wydał aktu administracyjnego w przedmiocie żądanej wnioskiem z ... 2014r. informacji. Także analiza akt sprawy oraz odpowiedzi na skargę potwierdza, iż w dacie wniesienia przedmiotowej skargi skarżony podmiot, zobowiązany do udostępnienia będącej w jego posiadaniu informacji publicznej, mimo upływu czternastodniowego terminu, pozostawał bezczynny wobec wniosku z dnia ... 2014r.

Z analizy akt administracyjnych sprawy, wynika że przedmiotowy wniosek, który wpłynął w dniu ... 2014r. podlegał rozpatrzeniu na posiedzeniu Zarządu "B" w dniu ... 2014r. Niezrozumiałe jest zatem, niezależnie nawet od treści odpowiedzi, dlaczego nie udzielono jej niezwłocznie. Jak wskazuje bowiem "B" dopiero pismem z dnia ... 2014r. poinformowano Łowiecki Dziennik Myśliwski, że zgodnie z § 67 Statutu Polskiego Związku Łowieckiego z dnia ... 2005r. Zarząd Koła nie jest zobowiązany do przesłania tego typu dokumentacji osobom, które nie są członkami Koła oraz organami zrzeszenia. Niezasadny jest jednocześnie zarzut "B", że skarżący nie oczekiwał dłużej na uzyskanie odpowiedzi na swój wniosek, tylko wniósł skargę do sądu administracyjnego. Taki tryb postępowania wnioskującego o udostępnienie informacji publicznej w przypadku bezczynności w udostępnieniu tej informacji jest bowiem dopuszczalny i wynika wprost z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Sąd zważył, że powyższe pismo Zarządu "B" Nr ... S. w R. nie usunęło także stanu bezczynności "B" po wniesieniu skargi, bowiem nie stanowi żadnej z form załatwienia sprawy zainicjowanej wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej przewidzianych przepisami u.d.i.p. W szczególności nie można mu przypisać cech nawet ułomnej decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia informacji, bowiem nie zostało podpisane wyłącznie przez jednego członka Zarządu koła, który nie był upoważniony do samodzielnego reprezentowania Koła łowieckiego w reprezentowaniu go na zewnątrz, w szczególności wydania akt administracyjnego.

W tych okolicznościach niezasadne są stwierdzenia skarżonego organu w odpowiedzi na skargę (pismo z ....2014r.), w którym stwierdzono, że w: "przesłanym piśmie redaktora S. P. nie wynika o jakie dokładnie dokumenty chodzi i do jakich celów dokumentacja jest wnioskodawcy potrzebna" nadto nieprecyzyjne określenie do chwili obecnej, nie jest zgodne z uregulowaną datą rozpatrzenia pisma przez Zarząd Koła, który zgodnie z § 63 pkt 1 Statutu PZŁ z ... 2005r. spotyka się na posiedzenia w miarę potrzeb, nie rzadziej niż raz na kwartał. O ile bowiem adresat wniosku miał wątpliwości wyłącznie co do zakresu wniosku winien zwrócić się do wnioskodawcy o jego sprecyzowanie (art. 14 u.d.i.p.). W ocenie sądu, mając na uwadze treść wniosku z ... 2014r. nie budzi wątpliwości, i żądanie obejmowało udostępnienie kopii protokołów z posiedzeń zarządu "B" od ... 2013r. "do chwili obecnej", czyli do daty wystąpienia z tym żądaniem. Podobnie w zakresie korespondencji wysłanej do Zarządu Okręgowego PZŁ we W. w sprawie kar porządkowych udzielonych przez zarząd koła.

W dalszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż jak już wyżej wskazano, pisemna informacja jest adekwatną i prawidłową formą załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej w sytuacji, gdy organ nie posiada wnioskowanej informacji lub wnioskowana informacja nie stanowi informacji publicznej. W niniejszej sprawie organ nie wskazał, aby taka sytuacja zaistniała, nie dokonał żadnych rozważań co do charakteru wnioskowanej informacji, czy posiada ona walor informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p. Na obecnym etapie postępowania Sąd nie może stwierdzić, iżby sytuacja taka zaistniała w niniejszej sprawie, w szczególności z powodu braku wiedzy i dokumentów potwierdzających treść konkretnych wnioskowanych informacji, w tym np. protokołów posiedzeń Zarządu Koła w określonym we wniosku okresie. W piśmie z dnia ... 2014r., organ nie stwierdził, iż wnioskowane dokumenty lub ich część nie zawiera informacji publicznej, lecz w istocie odmówił udostępnienia wnioskowanej informacji. Tym samym "B" Nr ... S. naruszyło wskazane wyżej przepisy u.d.i.p., i pozostaje nadal w bezczynności w przedmiotowej sprawie.

Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, iż dla odmowy udostępnienia informacji publicznej ustawodawca jednoznacznie przewidział formę decyzji administracyjnej, do której stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 16 ust. 1 i ust.2 u.d.i.p.). Przy czym odmówienie udostępnienia informacji, w świetle unormowań ww. ustawy, może mieć zaś miejsce jedynie w sytuacji, gdy żądana informacja istnieje i faktycznie stanowi informację publiczną, ale nie może być udostępniona z uwagi na przesłanki ograniczające jej dostępność (na skutek ograniczeń określonych w art. 5 u.d.i.p.), albo w przypadku informacji przetworzonej, ze względu na brak szczególnie istotnego interesu publicznego. Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (ust. 2).

Wobec powyższego nie budzi wątpliwości, że przywołany przez "B" przepis § 67 Statutu Polskiego Związku Łowieckiego, nie stanowi przepisu prawa powszechnie obowiązującego mogącego stanowić podstawę do ograniczenia Konstytucyjnego prawa do dostępu do informacji publicznej. Jest to akt wewnętrzny kierowany do członków i organów Związku. Nadto podkreślenia wymaga, iż zgodnie z tym przepisem: zarząd koła jest obowiązany zapoznać wszystkich członków z obowiązującymi uchwałami organów Zrzeszenia i koła, a na żądanie członka okazać je do wglądu". Przepis ten kreuje zatem wyłącznie obowiązek Zarządu koła wobec jego członków i dotyczy wyłącznie uchwał. Nie ustanawia przy tym żadnego zakazu udostępniania tychże innym podmiotom. Przedmiotowy wniosek dotyczył natomiast udostępnienia informacji w postaci protokołów z posiedzeń Zarządu koła oraz korespondencji wysłanej do Zarządu Okręgowego PZŁ we W. w sprawie kar porządkowych udzielonych przez zarząd koła (która może między innymi obejmować uchwały).

Wobec powyższego stwierdzić przyjdzie, że w rozpoznawanej sprawie "B" nr ... "S." w R. pozostaje w bezczynności w sprawie wniosku dziennikarza dziennika "A" z dnia ... 2014r., który nie został rozpoznany do dnia rozpoznania skargi przez Sąd.

Z uwagi na fakt, że członkowie zarządu Koła jako organu kolegialnego pracują społecznie, zwołując zebrania w zależności od możliwości dysponowania wolnym czasem a skarga dotyczyła bezczynności w rozpoznaniu wniosku złożonego w okresie wakacyjnym, Sąd nie dopatrzył się w bezczynności koła łowieckiego rażącego naruszenia prawa. Postawa skarżonego podmiotu była raczej wynikiem braku wiedzy i świadomości prawnej co do szczególnego charakteru i obowiązku udostępnienia będących w posiadaniu Koła informacji publicznych, zgodnie z wymogami ustawy z dnia 6 września 2001r. Z tego samego powodu Sąd nie orzekł z urzędu o wymierzeniu grzywny. Nie oznacza to jednakże, że w przyszłości bezczynność w analogicznych sprawach będzie podlegała tożsamej ocenie. Koło łowieckie, jako osoba prawna zobowiązana ustawowo do wykonywania zadań publicznych, musi tak zorganizować swoją działalności, aby w przewidzianych prawem terminach skutecznie i niezwłocznie reagować na ewentualne wnioski w zakresie udostępnienia informacji publicznej, np. poprzez upoważnienie członka zarządu koła do działania w tym zakresie (§ 66 Statutu PZŁ), czy też poinformowania wnioskodawcy o powodach opóźnienia i terminie załatwienia sprawy (art. 13 ust. 2 u.d.i.p).

Ponownie rozpatrując sprawę koło łowieckie uwzględni powyższe wskazania. W szczególności rozważy czy i w jakim zakresie żądane dokumenty, w tym protokoły posiedzeń zarządu koła oraz pozostałe objęte wnioskiem, zawierają informacje publiczne, w tym informacje podlegające wyłączeniu udostępnienia z uwagi na ochronę prywatności lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Rozważy przy tym możliwość anonimizacji danych chronionych.

Przyjmuje się, że podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej winny poprzestać na takim zanonimizowaniu danych wrażliwych aby nie istniała obiektywna możliwość poznania ich po zapoznaniu się z informacją publiczną. Skoro tożsamość osoby fizycznej można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na jeden lub kilka specyficznych czynników określających cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne tej osoby, to odmowa ujawnienia owych czynników choćby poprzez ich anonimizację winna być najczęściej uznana za wystarczający sposób ochrony tożsamości, a przez to prywatności osoby fizycznej. W razie uznania, że istnieje potrzeba ochrony prywatności określonej osoby lub osób, a celu tego w dostateczny sposób nie spełni anonimizacja danych wrażliwych osób uczestniczących w takim postępowaniu, to wówczas organ, do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej, winien - w oparciu o art. 16 u.d.i.p. - wydać decyzję administracyjną odmawiającą udostępnienia informacji publicznej, powodując się na ograniczenia zawarte w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.

Odnośnie żądania "korespondencji wysłanej do Zarządu Okręgowego PZŁ we W. w sprawie kar porządkowych udzielonych przez zarząd koła" należy w pierwszej kolejności dokonać analizy charakteru i zakresu ewentualnych danych mogących stanowić dane publiczne, w rozumieniu przepisów ustawy Prawo łowieckie oraz ustawy o dostępie do informacji publicznej. Czy wskazany we wniosku zakres żądania jest wystarczająco precyzyjny dla udostępnienia konkretnych będących w posiadaniu Koła informacji publicznych (dokumentów, innych danych). Zważyć należy, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie zawierają uregulowania ogólnego o dostępie do zbioru dokumentów w rozumieniu akt sprawy, akt konkretnego postępowania. Jak trafnie wskazuje się w orzecznictwie sadów administracyjnych art. 3 ust. 2 u.d.i.p. określający przedmiotowy zakres dostępu do informacji publicznej jako jedno z uprawnień wskazuje prawo wglądu do dokumentów urzędowych, a nie prawo wglądu do akt sprawy jako zbioru (zob. wyrok NSA z dnia 14 lutego 2013 r. sygn. akt I OSK 2662/12). W tym zatem aspekcie Koło winno rozważyć i ocenić zakres żądania "korespondencji wysłanej (...) w sprawie kar porządkowych (...) we wskazanym okresie. Pomocne mogą być argumenty przytoczone w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 9 grudnia 2013r. sygn. akt I OPS 7/13 (opubl. ONSAiWSA 2014, nr 3, poz. 37 oraz http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 149 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono, jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku. O kosztach postępowania, obejmujących zwrot na rzecz strony skarżącej od organu poniesionych kosztów tj. uiszczonego wpisu od skargi w kwocie 100 zł, kosztów zastępstwa procesowego 240 zł i opłaty skarbowej 17 zł, orzeczono stosownie do art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a.