Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędziowie Sędzia WSA Maria Kwiecińska Sędzia WSA Jakub Zieliński (spr.) Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2015 r. sprawy ze skargi Redaktora naczelnego dziennika "[...]" – P. G. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. w przedmiocie udzielenia informacji prasowej; I. umarza postępowanie, II. stwierdza, że bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. na rzecz skarżącego kwotę [...],- zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

We wniosku z dnia 7 października 2014 r. K. M. dziennikarz dziennika "[...]" zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w K. (dalej również: "skarżony organ" lub "Zarząd Okręgowy PZŁ w K." albo "Zarząd") o "udzielenie informacji poprzez przesłanie kopii protokołów i uchwał z posiedzeń Zarządu Okręgowego PZŁ odbytych w roku 2014, w formie kserokopii przesyłką pocztową lub skanów pocztą email (...)". Ponadto w treści żądania zawarł uwagę, że w przypadku "uznania, że w treści wnioskowanych protokołów znajdują się dane osobowe, dane te mogą zostać przez organ zanonimizowane".

Jako podstawę prawną swojego żądania wskazał art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. nr 5 poz. 24, z późn. zm.).

W odpowiedzi na wniosek skarżony organ w piśmie z dnia 21 października 2014 r. poinformował K. M. z dziennika "[...]", że zaprasza "Pana Redaktora do (...) [ich] biura we wcześniej uzgodniony terminie i czasie" i poprosił o kontakt telefoniczny lub za pośrednictwem poczty email w celu uzgodnienia terminu spotkania.

Redaktor naczelny dziennika "[...]" P. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu w dniu 8 listopada 2014 r. (data pocztowego nadania pisma procesowego) skargę na bezczynność Zarządu Okręgowego PZŁ w K., w przedmiocie udzielenia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia 7 października 2014 r. Domagał się zobowiązania skarżonego organu do udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem oraz zasądzenia kosztów postępowania. Skarga wpłynęła do Zarządu Okręgowego PZŁ w K. w dniu 17 listopada 2014 r.

W uzasadnieniu skargi strona podniosła, że do dnia wniesienia skargi informacja objęta żądaniem wniosku nie została udzielona ani też organ nie wykonał żadnej czynności, o których mowa w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. nr 112, poz. 1198 ze zm. - dalej: u.d.i.p.). Podniósł, że w dniu 24 października 2014 r. otrzymał pismo organu z dnia 21 października 2014 r., w którym skarżony organ zapraszał do wizyty w swojej siedzibie w celu zapoznania się z przedmiotowymi informacjami; w ten sposób organ, niezgodnie z art. 14 u.d.i.p., próbował zmienić formę udostępnienia informacji, bo nie wykazał, aby nie posiadał środków technicznych, które umożliwiają udostępnienie informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. w ocenie strony skarżącej pismo to nie zmieniło stanu bezczynności, w którym organ znajduje się do dnia wniesienia skargi.

Ponadto, odwołując się do treści art. 4 ust. 1 i art. 3a ustawy Prawo prasowe, stwierdził, że podmioty zobowiązane do udzielania prasie informacji, w tym przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku, czynią to w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dalej argumentował, że w świetle art. 3a ustawy Prawo prasowe dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji, w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku; w sytuacji bowiem, "gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznej, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p.". Ponadto skarżący wskazał, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. W ocenie strony Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania; wykonuje m.in. zadania administracji publicznej, w tym między innymi polegające na zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących; ponadto Polski Związek Łowiecki realizuje również zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska; "wymienione zadania nałożone na Związek w drodze ustawy mają charakter publiczny, dlatego informacja o działalności jego organów, określonych w ustawie winna być udzielana na wniosek tak prasy, jak i każdego obywatela RP na postawie przepisów u.d.i.p.". Przy takiej argumentacji skarżący stwierdził, że "wniosek z dnia 7 października 2014 r., jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym i skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, pomimo że pochodził, od przedstawiciela prasy, podlegał rozpatrzeniu przez organ w trybie przewidzianym w u.d.i.p.", a nie w trybie art. 4 ustawy Prawo prasowe, co oznacza, że brak odpowiedzi organu jest bezczynnością lub przewlekłym prowadzeniem postępowania w tym przedmiocie, na które redaktorowi naczelnemu dziennika "[...]" przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy PZŁ w K. (dalej nazywany jako: Zarząd), reprezentowany przez Przewodniczącego Zarządu, podniósł, że przy piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r. przekazał skarżącemu żądane materiał. Do odpowiedzi na skargę organ załączył kopię dokumentów przesłanych skarżącemu wraz z pismem przewodnim z dnia 15 grudnia 2014 r., które wskazuje na przesłanie kserokopii 12 protokołów z posiedzeń Zarządu oraz 46 kserokopii uchwał podjętych przez Zarząd w okresie do 1 stycznia 2014 r. "do chwili obecnej".

Odpis odpowiedzi na skargę został doręczony skarżącemu w dniu 19 lutego 2015 r., który nie ustosunkował się do twierdzeń organu.

Na rozprawie w dniu 11 marca 2015 r. przedstawiciel organu (Przewodniczący Zarządu) wniósł o umorzenie postępowania, podając, że "redaktorowi G. doręczone żądane przez niego dokumenty. Informacja publiczna została wysłana wnioskodawcy w grudniu 2014 r., a redakcja dziennika "[...]" nie zgłaszała do tej pory żadnych reklamacji i nie kwestionowała, że jest to pełna informacja, której się domagała".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga okazała się zasadna, jakkolwiek Sąd zobowiązany był do uwzględnienia faktu, że na dzień wyrokowania w sprawie skarżony organ nie pozostawał już w bezczynności.

Wniesiona skarga dotyczy bezczynności Zarządu Okręgowego PZŁ w K. w przedmiocie wniosku z dnia 7 października 2014 r. złożonego przez K. M. jako dziennikarza dziennika "[...]" – okoliczność ta znana jest również Sądowi z urzędu, z uwagi na liczne sprawy ze skarg redaktora naczelnego dziennika "[...]" na bezczynność okręgowych organów Polskiego Związku Łowieckiego, rozpatrywane przez tutejszy Sąd oraz inne sądu administracyjne – o udzielenie informacji prasowej. We wniosku wskazano jako podstawę uzasadniającą wystąpienie z wnioskiem art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy Prawo prasowe. Treść tego wniosku wskazuje jednoznacznie, że pochodzi on od dziennika "[...]", a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, nie zaś od K. M. jako osoby fizycznej. Wprawdzie K. M. nie powoływał się we wniosku na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został w nagłówku oznaczonym logiem dziennika "[...]", zaś jako jego podstawę prawną wskazano art. 4 ust. 1 powołanej ustawy. Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji K. M. w niniejszej sprawie występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika "[...]". W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu takiego dziennika - jako osobie kierującej jego redakcją (art. 25 ust. 1 ustawy Prawo prasowe) – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu (por. wyroki sądów administracyjnych: WSA w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r. sygn. akt II SAB/Lu 147/14 i z dnia 20 maja 2014 r. sygn. akt II SAB/Go 120/14 oraz WSA w Warszawie z dnia 11 września 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 328/14). Redaktorem naczelnym dziennika "[...]", jak wynika z całokształtu okoliczności sprawy, jest natomiast P. G.. Innymi słowy, wniosek z dnia 7 października 2014 r. złożony przez K. M. jako dziennikarza dziennika "[...]" wszczął postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej, co wywołało po stronie skarżonego podmiotu obowiązek rozpatrzenia wniosku zgodnie z przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, co zostanie bliżej omówione w dalszej części uzasadnienia.

Instytucja skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, o której mowa w art. 3 § 2 pkt. 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm. - dalej: p.p.s.a.), ma na celu ochronę strony przez doprowadzenie do wydania przez organ rozstrzygnięcia w sprawie. Równocześnie, podejmując rozstrzygnięcie w sprawie ze skargi na bezczynność organu, należy uwzględnić stan sprawy istniejący w dniu wyrokowania. Rozpoznanie przez organ sprawy, w której złożono skargę na bezczynność, wyłącza możliwość uwzględnienia tej skargi.

Odnosząc przedstawione rozważania do niniejszej sprawy, wskazać należy, że w momencie, w którym skarga z dnia 8 listopada 2014 r. wpłynęła do Zarządu Okręgowego PZŁ w K., tj. w dniu 17 listopada 2014 r., wniosek o udzielenie informacji publicznej nie był jeszcze przez Zarząd rozpatrzony i nie udzielono informacji objętej żądaniem wniosku. Jednakże już po wniesieniu skargi, w piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r. skarżony organ redaktorowi naczelnemu dziennika "[...]" udzielił drogą pocztową żądanej informacji poprzez przesłanie kserokopii protokołów posiedzeń Zarządu oraz podjętych uchwał w 2014 r. Okoliczność tę Sąd uznał za przyznaną przez stronę skarżącą, bowiem strona ta miała zapewniony czynny udział w sprawie, a nie zaprzeczyła stanowisku skarżonego organu, co mogła uczynić od dnia doręczenia odpowiedzi na skargę (tożsame stanowisko Zarząd przedstawił na rozprawie) do dnia wydania wyroku przez Sąd. Powyższe oznacza, że w dacie orzekania przez tutejszy Sąd - w dniu 11 marca 2015 r. nie było możliwe wydanie rozstrzygnięcia, o jakim mowa w art. 149 § 1 p.p.s.a. i zobowiązanie organu do rozstrzygnięcia sprawy. W istocie bowiem wniosek o udzielenie informacji publicznej został rozpatrzony przez organ w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a. po wniesieniu skargi, a przed dniem rozpoczęcia rozprawy i wydaniem rozstrzygnięcia przez tutejszy Sąd.

W tym miejscu zauważyć należy, że wydanie aktu (zwykle decyzji), czy też – jak to ma miejsce w niniejszej sprawie – rozpatrzenie wniosku o udzielenie informacji publicznej po wniesieniu skargi, a przed dniem rozpoczęcia rozprawy, nie może skutkować oddaleniem skargi. Sąd nie mógł również poprzestać na samym umorzeniu postępowania w niniejszej sprawie. Jak bowiem zauważa się w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przepis art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a. – zgodnie z którym sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (zdanie drugie) – powoduje, że nawet wydanie decyzji przed wniesieniem skargi na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. nie zwalnia sądu w zakresie orzekania, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, czy miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz czy uzasadnione jest wymierzenie grzywny (por. postanowienie NSA z dnia 26 lipca 2012 r. sygn. akt II OSK 1360/12; wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 17/13 - orzeczenia dostępne w Internecie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Przepis art. 149 p.p.s.a. w aktualnym brzmieniu zawiera normę, według której uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania polega nie tylko na zobowiązaniu organu do wydania aktu w określonym terminie, ale także na rozstrzygnięciu o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, a jeśli tak to, czy miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa czy też nie miały charakteru rażącego. Użycie w zdaniu drugim powołanego przepisu wyrazu "jednocześnie" nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie. Wobec tego uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać także na stwierdzeniu, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa lub też że bezczynność organu wystąpiła, lecz nie miała charakteru rażącego.

Skoro udzielenie informacji publicznej przez Zarząd Okręgowy PZŁ w K. nastąpiło po wniesieniu skargi, a przed dniem wyrokowanie w sprawie, musiało to skutkować umorzeniem postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., jak też Sąd orzekł w punkcie I sentencji wyroku. Równocześnie obowiązkiem Sądu było dokonanie oceny skargi i ustalenia, czy działanie, względnie zaniechanie organu administracji publicznej w ramach złożonego wniosku o udzielenie informacji publicznej, wyczerpywało przesłankę rażącego naruszenia prawa.

W tym miejscu należy podkreślić, że ustawodawca, dopuszczając możliwość wniesienia skargi na bezczynność organu administracji publicznej, zaniechał zdefiniowania pojęcia "bezczynność". W orzecznictwie podnosi się, że bezczynność, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., ma miejsce w przypadkach, gdy w terminach określonych przepisami prawa organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadzi postępowanie, ale pomimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 lipca 2012 r. sygn. akt III SAB/Gl 3/12, dostępny jw.). Tym samym, dla stwierdzenia przez sąd administracyjny bezczynności organu administracji konieczne jest łączne spełnienie wyłącznie dwóch przesłanek: istnienia ustawowego obowiązku podjęcia określonego działania oraz braku jego podjęcia w terminach określonych przepisami postępowania. W konsekwencji, zakres sądowej kontroli skargi na bezczynność sprowadza się do ustalenia, czy organ był zobowiązany do wydania aktu lub podjąć czynność oraz czy w zakreślonym przepisami procesowymi terminie, dokonał powyższych działań (P. Daniel, Skarga na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania – zakres kontroli, Kontrola państwowa 2013/3, s. 94). W realiach przedmiotowej sprawy oznacza to, że obowiązkiem tutejszego Sądu było rozstrzygnięcie, czy informacja objęta żądaniem wniosku stanowiła informację publiczną i czy skarżony podmiot - Zarząd Okręgowy PZŁ w K. był zobowiązany do jej udostępnienia oraz czy wywiązał się z obowiązków określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Stosownie do treści art. 3a ustawy Prawo prasowe w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Innymi słowy, udostępnienie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. wyroki NSA z dnia 18 września 2014 r. sygn. I OSK 2745/13 oraz z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. I OSK 89/13, dostępne jw.). Z kolei przepis art 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. wskazuje, że do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Niewątpliwie Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, do którego mają zastosowanie przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, analizując bowiem kompetencje Polskiego Związku Łowieckiego wynikające z przepisów ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz.U. z 2005 r. nr 127, poz. 1066; Dz.U. z 2013 r., poz. 1226, z późn. zm.) stwierdzić trzeba, że ustawodawca przekazał mu do realizacji zadania z zakresu administracji publicznej. Zdania te wynikają m.in. z art. 34 Prawa łowieckiego i obejmują m.in. prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa oraz współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Wymienione zadania nałożone na związek w drodze ustawy – ze względu na ich cel – mają charakter publiczny, o czym świadczy także konieczność odbycia, przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4-7 ustawy Prawo łowieckie). Co istotne, zadania określone w art. 34 tej ustawy mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 Prawa łowieckiego).

Działalność Polskiego Związku Łowieckiego regulują przepisy powołanej ustawy Prawo łowieckie, a w szczególności jej rozdział 6, a także statut. Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulację liczebności populacji zwierząt łownych. Polski Związek Łowiecki posiada osobowość prawną. Polski Związek Łowiecki oraz koła łowieckie działają na podstawie ustawy oraz statutu uchwalonego przez Krajowy Zjazd Delegatów Polskiego Związku Łowieckiego. Statut Polskiego Związku Łowieckiego określa w szczególności organy Polskiego Związku Łowieckiego oraz koła łowieckiego, ich kompetencje, tryb dokonywania ich wyboru, zmiany bądź uzupełnienia składu. Przepis art. 33 ustawy Prawo łowieckie wskazuje, że koła łowieckie zrzeszają osoby fizyczne i są podstawowym ogniwem organizacyjnym w Polskim Związku Łowieckim w realizacji celów i zadań łowiectwa (ust. 1), przy czym posiadają one osobowość prawną i ponoszą odpowiedzialność za swoje zobowiązania (ust. 2), a wskazane statutem organy okręgowe, do których zaliczyć należy Zarząd Okręgowy, koordynują i nadzorują działalność kół łowieckich oraz członków - osób fizycznych niezrzeszonych w kołach łowieckich (ust. 4).

Z powyższych przepisów wynika, że choć w strukturze organizacyjnej zrzeszenia podmiotowość prawną mają jedynie Polski Związek Łowiecki i koła łowieckie, to jednak zarządy okręgowe są statutowymi organami Polskiego Związku Łowieckiego wyposażonymi we własne władcze kompetencje.

W ocenie Sądu, przywołane powyżej przepisy ustawy Prawo łowieckie wskazują jednoznacznie, że podmiotem zobowiązanym do zajęcia stanowiska w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej może być zarówno Polski Związek Łowiecki, jak i jego jednostka organizacyjna w postaci zarządu okręgowego (por. postanowienie NSA z dnia 17 kwietnia 2007 r. sygn. I OSK 735/06 i wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 89/13 - dostępne jw.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Informacje, o udostępnienie których wystąpiono wnioskiem z dnia 7 października 2014 r. do Zarządu Okręgowego PZŁ w K. – tj. o przesłanie kopii (kserokopii lub kopii zdigitalizowanych za pomocą skanera) protokołów i uchwał z posiedzeń Zarządu Okręgowego PZŁ w 2014 r. – stanowią informację publiczną. Dotyczą bowiem informacji z zakresu przedmiotu działalności i zasad funkcjonowania zobowiązanego organu w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 i 3 u.d.i.p. Prawo dostępu do informacji publicznej obejmuje w świetle art. 3 ust. 1 pkt 1 i 2 u.d.i.p. również prawo dostępu do informacji publicznej nieposiadającej statusu dokumentu urzędowego. Tym samym skarżący mógł domagać się udostępnienia przedmiotowych informacji, ponieważ miały one status informacji publicznej.

Skoro wniosek z dnia 7 października 2014 r. dotyczył informacji o charakterze publicznym i został skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, to pomimo, że żądanie to pochodziło od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa prasowego, stosownie do art. 3a tej ustawy podlegało rozpatrzeniu przez Zarządu Okręgowy PZŁ w K. w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej – niezależnie od wskazanej we wniosku podstawy prawnej żądania udzielenia informacji.

Warto także wspomnieć, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera jakichkolwiek wymagań formalnych wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Wniosek taki może przybrać każdą formę, o ile wynika z niego w sposób jasny co jest jego przedmiotem. Cel wymienionej ustawy oraz regulacja zawarta w art. 10 ust. 2, przewidująca że informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku, uzasadnia przyjęcie, iż postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest odformalizowane i uproszczone. Z tego też względu np. brak autoryzowanego podpisu na wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie stanowi jego braku formalnego (por. wyrok NSA z dnia 16 marca 2009 r. sygn. akt I OSK 1277/08 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 września 2013 r. o sygn. akt II SAB/Po 76/13 – dostępne jw.). Braku formalnego nie będzie także stanowił brak upoważnienia (pełnomocnictwa) do wystąpienia z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej w imieniu innego podmiotu.

Wprawdzie ustawa Prawo prasowe nie wskazuje, w jakim terminie ma zostać udzielona informacja objęta wnioskiem, ale z uwagi na treść art. 3a tej ustawy w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa ta zaś reguluje w sposób kompleksowy przedmiotową kwestię, wskazując w art. 13 ust. 1, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Zgodnie z art. 13 ust. 2 tej ustawy (u.d.i.p.), jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Bezczynność w zakresie dostępu do informacji publicznej zachodzi zatem wtedy, gdy we wskazanym terminie zobowiązany podmiot nie udzieli żądanej informacji lub nie podejmie nakazanych prawem czynności zmierzających do powiadomienia o przyczynach zwłoki i o dodatkowym terminie, albo podejmując te czynności, nie udzieli informacji w maksymalnym dwumiesięcznym terminie (por. wyroki NSA z dnia 17 lipca 2013 r. sygn. akt I OSK 642/13, z dnia 8 sierpnia 2012 r. sygn. akt I OSK 1991/12 i z dnia 3 październik 2014 r. sygn. akt I OSK 431/14 - dostępne jw.).

Jak wskazuje analiza akt niniejszej sprawy, wynikający z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. termin przewidziany do udostępnienia informacji publicznej został w niniejszej sprawie niewątpliwie przekroczony. Wniosek o udostępnienie informacji wpłynął bowiem do Zarządu Okręgowego PZŁ w K. w dniu 7 października 2014 r., natomiast Przewodniczący Zarządu udzielił przedmiotowej informacji najwcześniej w dniu 15 grudnia 2014 r. (data pisma przewodniego, przy którym wysłano wnioskodawcy żądane informacje), a zatem już po wniesieniu skargi na bezczynność tego organu, co nastąpiło w dniu 17 listopada 2014 r. Okoliczność ta stanowiła, jak to już wcześniej wspomniano, podstawę do umorzenia postępowania w zakresie zobowiązania skarżonego organu do rozpatrzenia wniosku (art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.). Natomiast w toku postępowania organ nie poinformował też skarżącego o powodach opóźnienia i terminie, w jakim informacja żądana we wniosku zostanie mu udostępniona. Trafnie skarżący podniósł, że pisma z dnia 21 października 2014 r nie można traktować jako załatwienia jego wniosku czy zgodnego z prawem przedłużenia terminu do udostępnienia informacji publicznej.

Nie sposób również uznać, że pismo to stanowiło informację o niemożności udostępnienia informacji sposób zgodny z wnioskiem i zarazem wskazanie, w jaki sposób informacja zostanie udostępniona (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.). Tym bardziej, że następczo skarżony organ udostępnił stronie żądaną informację w sposób zgodny z jej wnioskiem.

Stwierdzona bezczynność organu nie miała w ocenie Sądu charakteru rażącego naruszenia prawa, gdyż zwłoka w zakresie udostępnienia informacji publicznej nie może być traktowana jako intencyjne działanie, mające na celu uniemożliwienie stronie uzyskania informacji wskazanej w jej wniosku. W piśmie z dnia 21 października 2014 r. skarżony organ nie odmówił stronie udostępnienia przedmiotowej informacji, a jedynie w sposób nieuprawniony wskazał na inny niż wskazany we wniosku, bezpośredni sposób zapoznania się z tą informacją - w siedzibie Zarządu. Uczynił to wprawdzie bez jakiegokolwiek uzasadnienia swojego stanowiska w tym względzie, lecz z samej tej okoliczności nie można wywieść złej woli organu i przypisać organowi kwalifikowane naruszenie prawa. Mając powyższe na względzie, tutejszy Sąd orzekł jak w punkcie II sentencji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie III sentencji na podstawie art. 201 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym zwrot kosztów przysługuje skarżącemu od organu, także w przypadku umorzenia postępowania, z uwagi na dokonanie przez organ autokontroli. Wskazany wyżej przepis znajduje bowiem zastosowanie w przypadku, gdy w wyniku wniesienia skargi na bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie postępowania, organ wyda akt lub podejmie czynność z zakresu administracji publicznej dotyczący uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do którego pozostawał w bezczynności, przewlekłości. O powyższym przesądziła uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008 r. sygn. I OPS 6/08, ONSAiWSA 2009/4/63. Rozstrzygając o wysokości kosztów należnych skarżącemu od organu, Sąd uwzględnił również treść art. 205 § 2 p.p.s.a. z uwagi na fakt reprezentowania strony skarżącej przez radcę prawnego.