Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Organ, nieprzekazując przez siebie skargi złożonej do sądu za jego pośrednictwem, naraża się na rozpoznanie przez sąd skargi na podstawie odpisu skargi nadesłanego przez stronę skarżącą, o ile strona skarżąca złoży stosowny wniosek w tym zakresie zgodnie z treścią przepisu art. 55 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: D. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant sekretarz sądowy Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 maja 2015 r. sprawy z wniosku P. G. - redaktora naczelnego Dziennika "Ł." w G. o wymierzenie grzywny Zarządowi Okręgowemu P. Z. Ł. w Ł. w związku z nieprzekazaniem sądowi skargi na bezczynność p o s t a n a w i a 1. wymierzyć Zarządowi Okręgowemu P. Z. Ł. w Ł. grzywnę w kwocie 1000 (tysiąc) złotych z tytułu nieprzekazania skargi na bezczynność; 2. zasądzić od Zarządu Okręgowego P. Z. Ł. w Ł. na rzecz skarżącego P. G. - redaktora naczelnego Dziennika "Ł." w G. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia 3 lutego 2015r. (data wpływu do sądu 20 lutego 2015r.) P. G. – redaktor naczelny dziennika "Ł." w G. zarzucając Zarządowi Okręgowemu P. Z. Ł. w Ł. naruszenie ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez nieprzekazanie w terminie sądowi skargi z dnia 15 września 2014r. na bezczynność w udzieleniu informacji publicznej, zażądał wymierzenia wskazanemu organowi - na podstawie art. 55 par. 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – grzywny w wysokości adekwatnej do rocznych przychodów organu oraz zasądzenia od organu na jego rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym zastępstwa procesowego i kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z uzasadnienia wniosku wynikało, że dziennikarz Dziennika Ł. wystąpił do Zarządu Okręgowego P. Z. Ł. w Ł. w dniu 1 sierpnia 2014r. o udzielenie informacji prasowej, której organ nie udzielił. Wówczas w dniu 15 września 2014r. skarżący sporządził skargę na bezczynność organu, doręczoną organowi w dniu 23 września 2014r. Skarga powyższa nie została jednak przesłana sądowi administracyjnemu, co uzasadnia wniosek o ukaranie organu grzywną.

Z ustaleń Sądu wynika, że skarga, której nieprzekazanie sądowi w terminie zarzuca wnioskodawca, do dnia dzisiejszego nie została sądowi przez organ przesłana.

W odpowiedzi na wniosek organ wniósł o jego oddalenie. Podał, że żądana przez skarżącego informacja nie miała charakteru informacji publicznej, gdyż nie wiązała się z działalnością organu ale z prywatnym życiem Przewodniczącego Zarządu Okręgowego PZŁ. Na wypadek niepodzielenia przez sąd tej argumentacji, organ wniósł o odstąpienie od ukarania organu grzywną z uwagi na fakt, że funkcjonowanie zrzeszenia finansowane jest ze składek członkowskich wszystkich myśliwych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje;

Wniosek podlegał uwzględnieniu. Przepis art. 54 par. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowi o obowiązku organu przekazywania sądowi złożonej za jego pośrednictwem skargi (wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę) w terminie 30 dni od jej złożenia do organu. W niniejszej sprawie nie obowiązywał jednak 30 – dniowy termin do przekazania sądowi skargi ale krótszy termin 15 – dniowy wynikający z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przepis art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi bowiem, że do skarg rozpatrywanych w postepowaniu o udostępnieniu informacji publicznej stosuje się ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, z tym, że przekazanie skargi i odpowiedzi na skargę następuje w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi. Zatem termin do przekazania przez Zarząd Okręgowy P. Z. Ł. w Ł. skargi, której wpływ organ odnotował w dacie 23 września 2014r. upłynął w dniu 8 października 2014r. Stosownie do treści art. 55 par. 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w razie niezastosowania się przez organ do obowiązków, o których mowa w art. 54 par. 2 tejże ustawy, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 par. 6 tejże ustawy. Okoliczności sprawy wskazują jednoznacznie, że miało miejsce niezastosowanie się organu do obowiązku określonego w przepisie art. 54 par. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Powyższe wyczerpuje – co do zasady – przesłankę "ukarania" organu grzywną w trybie art. 55 par. 1 ww. ustawy. W postanowieniu z dnia 5 lipca 2006r. sygn. II OSK 1024/06 Naczelny Sąd Administracyjny twierdził bowiem, że wyłączną przesłanką orzeczenia o wymierzeniu organowi grzywny z art. 55 par. 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jest niewypełnienie obowiązków określonych w art. 54 par. 2 ustawy.

Opieszały w przekazywaniu skargi organ w odpowiedzi na wniosek podniósł argumenty, które nie mogły mieć wpływu na ocenę wniosku o ukaranie organu za nieprzekazanie sądowi skargi strony na bezczynność w udzieleniu informacji publicznej. Ocena przez sąd charakteru żądanej informacji poprzez pryzmat przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej możliwa byłaby dopiero przy rozpatrywaniu skargi na bezczynność w udzieleniu informacji. Skarga ta nie została jednak przez organ przekazana sądowi. Okoliczność dysponowania przez sąd skargą z racji dołączenia jej przez skarżącego do wniosku jako dowodu na wykazanie, że złożenie skargi miało miejsce, nie dawała sądowi podstaw do rejestrowania skargi na bezczynność. Odpowiedź udzielona przez organ po doręczeniu mu przez sąd odpisu wniosku o ukaranie odnosiła się do żądania wymierzenia grzywny i nie była połączona z fizycznym przekazaniem przez organ sądowi skargi strony na bezczynność, czego potwierdzeniem był brak opatrzenia odpowiedzi na wniosek informacją o załącznikach. W konsekwencji organ nie przekazując przez siebie skargi strony złożonej do sądu za jego pośrednictwem, naraża się na rozpoznanie przez sąd skargi na bezczynność na podstawie odpisu skargi nadesłanego przez stronę skarżącą, o ile strona skarżąca złoży stosowny wniosek w tym zakresie zgodnie z treścią przepisu art. 55 par. 2 ustawy Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi.

Grzywna, o której mowa w art. 55 par. 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ma charakter dyscyplinująco – restrykcyjny, z przewagą cech dyscyplinujących (vide: postanowienie NSA z 5 lipca 2006r. sygn. II OSK 1024/06 – ONSA i WSA Nr 6, poz. 156 i postanowienie WSA w Warszawie sygn. II SO/Wa 8/08 z 23 kwietnia 2008r). Celem grzywny jest przede wszystkim zdyscyplinowanie organu w konkretnej sprawie i "wymuszenie" wykonania zaniedbanych obowiązków. Zdaniem Sądu, cele dyscyplinująco – restrykcyjne, wypełni w sposób właściwy, kwota grzywny wynosząca 1000 złotych. W kwestii wysokości grzywny orzekanej w trybie art. 55 ustawy Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi, przepis odsyła do treści art. 154 par. 6 ww. ustawy, stanowiącym, że grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa GUS na podstawie odrębnych przepisów. Dla sprawy rozpatrywanej w bieżącym roku punktem odniesienia będzie kwota przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku 2014r., które wyniosło kwotę 3783,46 złotych (vide: Komunikat Prezesa GUS z dnia 10 lutego 2015r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2014r. – Monitor Polski z 2015r., poz. 179). Z przytoczonej normy odkreślającej wysokość grzywny, wynika, że o kwocie grzywny rozstrzyga samodzielnie sąd, który ustalenia jej wysokości dokonuje poprzez "miarkowanie" biorąc pod uwagę całokształt okoliczności związanych z wykonaniem przez organ obowiązków. W wyroku z dnia 26 października 2006r. sygn. akt IIISA/Wa 1237/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że określenie przez ustawodawcę jedynie górnej granicy grzywny możliwej do wymierzenia za niewykonanie wyroku, oznacza, że w przypadku wymierzenia grzywny poniżej tej granicy, nie jest konieczne aby kwota wymierzanej grzywny odpowiadała określonej wielokrotności tego wskaźnika.

Orzekając o wysokości grzywny w kwocie 1000 złotych skład orzekający miał na uwadze z jednej strony potrzebę zdyscyplinowania organu do wykonania obowiązku przekazania skargi a z drugiej sytuację finansową organu, realizującego zadania P. Z. Ł. ze składek członków zrzeszenia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji postanowienia. Konsekwencją uwzględnienia wniosku było orzeczenie o obowiązku zwrotu przez organ na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego strony skarżącej, reprezentowanej przez radcę prawnego.