Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 25 listopada 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: sędzia WSA Joanna Brzezińska sędzia WSA Jarosław Wichrowski (spr.) Protokolant: starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2015 roku sprawy ze skargi P. G. redaktora naczelnego dziennika "[...]" na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. umarza postępowanie, 2. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. wymierza Zarządowi Okręgowemu Polskiego Związku Łowieckiego w [...] grzywnę w kwocie 500 (pięćset) zł, 4. zasądza od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w [...] na rzecz skarżącego kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z [...] sierpnia 2014 r. dziennikarz dziennika "Ł." K. M. wystąpił do ZO PZŁ na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy Prawo prasowe o udzielenie informacji poprzez odpowiedź na następujące pytania:

1. Kto jest obecnie przewodniczącym Z. O. i od jakiego dnia zajmuje tę funkcję, licząc od pierwszej jego kadencji na tym stanowisku?

2. Ile dni przewodniczący Z. O. przebywał na urlopie wypoczynkowym, urlopie bezpłatnym lub okolicznościowym w roku 2013?

3. Ile dni przewodniczący Z. O. przebywał na zwolnieniu lekarskim (w tym urlop zdrowotny, sanatorium, etc.) w roku 2013?

4. Ile dni przewodniczący Z. O. przebywał na delegacjach służbowych w roku 2013?

5. Jakie sumarycznie koszty delegacji służbowych poniósł P. Z. Ł. z tytułu delegacji służbowych przewodniczącego Z. O. w 2013 r.?

P. G. – redaktor naczelny dziennika "Ł." wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na bezczynność Z. O. P. Z. Łowieckiego (dalej zwany jako organ lub ZO PZŁ) w zakresie udzielenia prasie informacji publicznej na wniosek z [...] sierpnia 2014 r. w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz. 1198 ze zm., dalej zwana "u.d.i.p."), w związku z art.3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r Nr 5, poz. 24 ze zm., dalej zwana u.p.p.). Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 4 ust. 1 u.d.i.p. poprzez bezczynność w udzieleniu informacji publicznej prasie. Mając powyższe na względzie wniósł o nakazanie ZO PZŁ udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem z [...] sierpnia 2014 r. w ciągu 3 dni i zasądzenie od organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że wnioskowana informacja nie została udzielona, ani też organ nie wykonał żadnej czynności w sprawie, o których mówi u.d.i.p.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.p.p., przedsiębiorcy i podmioty nie zaliczone do sektora finansów publicznych oraz nie działające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Poprzedzający ten przepis art. 3a u.p.p., dodany do tej ustawy w wyniku jej nowelizacji dokonanej przez u.d.i.p., stanowi natomiast, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy u.d.i.p.

Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Zatem w świetle art. 3a u.p.p. dla wskazania właściwego trybu dostępu do kreślonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz charakteru adresata wniosku. W sytuacji bowiem, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznych, właściwym dla jego ułatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p., a tak jest w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. P. Z. Ł. jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją powyższego unormowania. Jak wskazano w wyroku NSA z 5.04.2013 r., I OSK 89/13, ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 372) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in. w zakresie zachowania i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. P. Z. Ł. realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania nałożone na Z. w drodze ustawy ze względu na ich cel mają charakter publiczny, dlatego informacja o działalności jego organów, określonych w ustawie, winna być udzielana na wniosek tak prasy, jak i każdego obywatela RP na podstawie przepisów u.d.i.p.

Zatem przedmiotowy wniosek z [...] sierpnia 2014 r., jako dotyczący udzielenia informacji o charakterze publicznym i skierowany do podmiotu wykonującego zadania publiczne, pomimo, że pochodził od przedstawiciela prasy, podlegał rozpatrzeniu przez ZO PZŁ w trybie przewidzianym w u.d.i.p., a nie w trybie art. 4 u.p.p.

Oznacza to, że brak odpowiedzi organu jest bezczynnością lub przewlekłym prowadzeniem postępowania w tym przedmiocie, na które redaktorowi naczelnemu dziennika "Ł." przysługuje skarga do sądu administracyjnego w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z 12.04.2013 r., I OSK 319/13).

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie uzasadniając to tym, że pismem z [...] września 2015 r. udzielił żądanej informacji. Na dowód tego do odpowiedzi na skargę dołączono ww. pismo zawierające odpowiedzi na wniosek z [...] sierpnia 2014 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej przywoływana jako P.p.s.a.), sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej m.in. przez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Należy przy tym zaznaczyć, że w analizowanej sprawie będzie miał zastosowania art. 149 P.p.s.a. w treści obowiązującej przed nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 658). Stosownie bowiem do treści art. 2 w zw. z art. 1 pkt 40 cyt. ustawy, art. 149 P.p.s.a. do postępowań wszczętych przez dniem jej wejścia w życie, tj. 15 sierpnia 2015 r., stosuje się w brzmieniu dotychczasowym. Skarga w analizowanej sprawie została złożona 22 września 2014 r. Stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do § 2 cytowanego przepisu sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.

Przedmiotem rozpoznawanej skargi pozostawała bezczynność ZO PZŁ we W. w załatwieniu wniosku z dnia [...] sierpnia 2014 r. złożonego przez K. M. o udzielenie informacji prasowej. Występujący z wnioskiem wskazał jako podstawę uzasadniającą wystąpienie z wnioskiem art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Prawa prasowego. Treść wniosku oraz forma pisma, w jakiej został złożony, nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on od dziennika "Ł.", a zatem od prasy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 Prawa prasowego, nie zaś od K. M. jako osoby fizycznej. Wskazać należy, że w rozumieniu tej ustawy pojęcie "prasa" obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską (pkt 1), zaś dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Wprawdzie wskazana osoba nie powoływała się we wniosku na żadne pełnomocnictwo, jednak należy zauważyć, że przedmiotowy wniosek został w nagłówku oznaczony logo dziennika "Ł.", złożony na druku firmowym redakcji z podaniem danych w tym numeru rejestru sądowego, numerów telefonów, faxów, adresów poczty elektronicznej i strony internetowej, zaś jako jego podstawę prawną wskazano przepisy Prawa prasowego. Brak jest zatem podstaw, by przyjąć, że z wnioskiem o udzielenie informacji w niniejszej sprawie K. M. występował w imieniu własnym, a nie jako dziennikarz dziennika "Ł.". W takiej sytuacji interes prawny w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem będzie miał dziennik, a w konsekwencji redaktorowi naczelnemu (w niniejszej sprawie P. G.) takiego dziennika - jako osobie kierującej na mocy art. 25 ust. 1 Prawa prasowego jego redakcją – przysługuje legitymacja do wniesienia skargi w takim postępowaniu (vide: wyroki WSA w Lublinie z 6.05.2014 r., II SAB/Lu 147/14 i z 20.05.2014 r., oraz wyrok WSA w Warszawie z 11.09.2014 r., II SAB/Wa 328/14, baza orzeczeń nsa.gov.pl).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd (vide: m.in. wyrok NSA z 24.05.2006 r., I OSK 601/05, LEX nr 236545 ), że skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 P.p.s.a.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Prawa prasowego, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. Natomiast zgodnie z art. 3a tej ustawy, w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy u.d.i.p.

Z powyższych regulacji wynika, że udostępnianie informacji publicznej prasie odbywa się w trybie u.d.i.p. Natomiast art. 4 ust. 1 Prawa prasowego poszerza katalog podmiotów zobowiązanych do udzielania prasie informacji o podmioty niewymienione w ustawie, tj. o przedsiębiorców i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Rozszerzenie uprawnienia wynikającego z art. 61 Konstytucji oraz u.d.i.p. ma na względzie zadania, jakie pełni prasa w demokratycznym społeczeństwie (por. E. Czarny-Drożdzejko, Karna ochrona prawa do informacji publicznej, LEX nr 51998). Dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji w sytuacji, gdy wnioskuje o nią prasa, decydujące znaczenie ma ocena charakteru tej informacji oraz adresata wniosku. Jeżeli wniosek taki będzie dotyczył informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p. do udostępniania informacji publicznej, właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p. W przypadku, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej prasie informacji tej nie udziela i nie wydaje w tym przedmiocie żadnego aktu, redaktorowi naczelnemu czasopisma przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. (vide: wyroki NSA z 5.04.2013 r., I OSK 89/13, z 12.04.2013 r., I OSK 319/14; z 18.09.2014 r., I OSK 2745/13; baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Analizując treść pisma z dnia [...] września 2014 r. zatytułowanego "skarga na bezczynność w udzieleniu informacji prasowej", w szczególności podniesionych w nim zarzutów i powołanych podstaw prawnych oraz motywów uzasadnienia uznać należało, że w istocie przedmiotem zaskarżenia pozostawała bezczynność w udzieleniu informacji publicznej, a nie prasowej.

Dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, istotne znaczenie ma ustalenie, czy dysponuje on (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.) informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 6 ustawy oraz czy jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Stosownie do treści art. 4 ust. 3 u.d.i.p., podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu. W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację (lub podjął inne ustawą określone czynności) w określonym ustawą terminie (art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.).

Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a. (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109). Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej (art. 16 u.d.i.p.), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ). Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p., do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są nie tylko władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Termin "zadania publiczne" jest bowiem pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 ustawy w odniesieniu do pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP, ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania tych zadań (vide: wyrok NSA z 13.12.2013 r., I OSK 1858/13; baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Niewątpliwie P. Z. Ł. jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to objętym regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie (vide: wyroki NSA z 28.11.2013 r., I OZ 1155/13, z 5.04.2013 r., I OSK 89/13; z 18.09.2014 r., I OSK 2745/13; baza orzeczeń nsa. gov.pl). Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy Prawo łowieckie, P. Z. Ł. jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulacje liczebności populacji zwierząt łownych. Zaś łowiectwo, jako element ochrony środowiska przyrodniczego, w rozumieniu ustawy oznacza ochronę zwierząt łownych (zwierzyny) i gospodarowanie ich zasobami w zgodzie z zasadami ekologii oraz zasadami racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej (art. 1 tej ustawy). Zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa (art. 2 cyt. ustawy). Natomiast ustawodawca w art. 34 ustawy Prawo łowieckie przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Z. realizuje również inne zadania powierzone mu przez ministra właściwego do spraw ochrony środowiska. Wymienione zadania, nałożone na związek w drodze ustawy, ze względu na ich cel mają charakter publiczny (vide: R. Stec: "Uprawianie łowiectwa i prowadzenie gospodarki łowieckiej. Uwarunkowania administracyjnoprawne, cywilnoprawne i organizacyjne"). O publicznoprawnym charakterze działalności P. Z. Ł. świadczy także konieczność odbycia przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania szkolenia prowadzonego przez Z. (art. 42 ust. 4-7 ustawy Prawo łowieckie). Wymaga podkreślenia, że powyższe zadania mogą być realizowane również przez organy statutowe P. Z. Ł. - zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 cyt. ustawy).

Zatem, w świetle przepisów ustawy Prawo łowieckie, P. Z. Ł. wykonuje m.in. zadania administracji państwowej związane z wyrażonym w art. 5 oraz art. 74 ust. 2 Konstytucji obowiązkiem ochrony środowiska naturalnego (vide: motywy uzasadnienia do wyroku TK z 6.11.2012 r., K 21/11, opubl. OTK-A 2012/10/119).

Mając powyższe na uwadze do oceny pozostała kwestia, czy żądane wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2014 r. informacje mieszczą się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej.

Sąd zważył w tym względzie, że zakres pojęcia informacji publicznej interpretować należy szeroko, uwzględniając okoliczność, iż prawo do dostępu do informacji publicznej jest konstytucyjnym prawem podmiotowym wyrażonym w art. 61 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz podmiotów pełniących funkcje publiczne. Naczelny Sąd Administracyjny zwracał uwagę, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom oraz jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (vide: wyrok NSA z 14.11.2003 r., II SAB 199/03 oraz wyrok NSA z 7.12.2010 r., I OSK 1774/10, baza orzeczeń nsa.gov.pl ).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Art. 6 ustawy zawiera przykładowy, otwarty katalog typowych informacji publicznych. Dlatego też doktryna oraz orzecznictwo sądowe w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej, za informację publiczną uznaje wszelkie informacje dotyczące faktów zarówno wytworzonych przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa w zakresie powierzonych kompetencji (vide: wyroki NSA z 18.09.2008 r., I OSK 315/08, z 30.10.2002 r., II SA 181/02, z 20.10.2002 r., II SA 1956/02, z 30.10.2002 r., II SA 2036-2037/02; baza orzeczeń nsa.gov.pl oraz M. Jaśkowska "Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). Ponadto informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i f ustawy, stanowią informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o przedmiocie ich działalności i kompetencjach oraz o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3-5, w tym majątku, którym dysponują.

Niewątpliwie zatem informacje dotyczące osoby przewodniczącego ZO ZPŁ we W. (szczegółowo wskazane we wniosku), będącego organem związku, stanowią tak rozumianą informację publiczną.

Dokonując merytorycznej oceny skargi Sąd doszedł zatem do wniosku, że ZO PZŁ był bezczynny w sprawie wniosku strony skarżącej z [...] sierpnia 2014 r., a bezczynność ta trwała również w dacie złożenia rozpoznawanej skargi. Bezsporne jest, że organ ostatecznie pismem z [...] września 2015 r. udzielił dziennikowi "Ł." żądanych informacji zgodnie z wnioskiem. Oznacza to, że w chwili rozpoznania skargi ZO PZŁ nie pozostawał już w bezczynności w powyższym zakresie. W tej sytuacji postępowanie sądowoadministracyjne w zakresie zobowiązania tego podmiotu do załatwienia przedmiotowego wniosku należało umorzyć na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. Zgodnie z cyt. przepisem, sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe. Przedstawiona okoliczność nie zwalniała jednak Sądu z obowiązku oceny, czy bezczynność, jakiej w niniejszej sprawie dopuścił się ZO PZŁ, nosi cechy rażącego naruszenia prawa, jak również nie pozbawia Sądu możliwości wymierzenia temu podmiotowy grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. Udzielenie wnioskodawcy żądanych informacji po wniesieniu skargi nie spowodowało bowiem bezprzedmiotowości postępowania w tym zakresie. Mając to na uwadze Sąd, na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a., stwierdził, że bezczynność w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Oceniając tę kwestę Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim fakt, że zwłoki w działaniu organu w żaden sposób nie usprawiedliwiał charakter oraz zakres żądanych informacji. Ponadto istotne znaczenie miała okoliczność, że bezczynność trwała ponad 1 rok i ustała dopiero w wyniku złożenia skargi (jednak dopiero po upływie prawie roku od tej daty), a informacje, których miał udzielić organ, były nieskomplikowane. Uwzględniając rażący charakter naruszenia prawa w niniejszej sprawie Sąd na zasadzie art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 P.p.s.a. wymierzył zatem ZO PZŁ grzywnę w wysokości 500 zł. Wysokość wymierzonej grzywny odpowiadała kryteriom wskazanym w art. 154 § 6 P.p.s.a., a nadto jest adekwatna do długiego i nieuzasadnionego żadnymi racjonalnymi przyczynami okresu bezczynności tego podmiotu.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 P.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr z 2013 r. poz. 490) z uwzględnieniem uiszczonych przez skarżącego wpisu w kwocie zł (§ 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 221, poz. 2193) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.